*Στο μικρό εκκλησάκι του Αγιού Γιαννιού στις Τζιτζιφιές, απέναντι από το «Μονόπετρο» βρίσκει καταφύγιο το τελευταίο διάστημα ένας συνάνθρωπός μας. Άστεγος, άγνωστο αν έχει συγγενείς, κουρνιάζει τα βράδια, ανάμεσα σε δύο τοίχους: αυτό της εκκλησίας και ενός πετρόχτιστου αυλόγυρου. Δεν θέλει να προσβάλλει τα Θεία με την παρουσία του και τα στρωσίδια του, γι' αυτό και δεν αποζητά στέγη μέσα στο μικρό παρεκκλήσι. Σαν τα πετεινά του ουρανού, στριμώχνεται σε μια γωνιά , κάτω από τ' άστρα και τον ουρανό, μετρώντας τις μέρες. Ίσως και ναχει χάσει τον λογαριασμό. Όχι όμως την πίστη του. Με στωικότητα αφήνετε στον Θεό και εκείνος στέλνει τους «αγγέλους» του να του προσφέρουν ό,τι μπορούν και όσο αντέχουν.

Οι υπηρεσίες της κοινωνικής πρόνοιας, και της αλληλεγγύης, επιβάλλεται να φροντίσουν τον συνάνθρωπό μας και με κάποιο τρόπο να τον βοηθήσουν να κρατηθεί στη ζωή με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Σίγουρα αξίζει όσο και ένα αδέσποτο σκυλί (αν όχι περισσότερο). Σίγουρα εκείνος δεν θα διαμαρτυρηθεί αν βρεθεί ένα «βαρελόσπιτο» και ένα πιάτο φαγητό. Ούτε θα ζητήσει την δίωξη των υπευθύνων (όποιοι κι αν είναι αυτοί) που τον οδήγησαν στην σημερινή του κατάσταση. Μόνος, κρυωμένος, πεινασμένος, ανήμπορος και αδύναμος, αντιμέτωπος με έναν δύσκολο χειμώνα που είναι άγνωστο αν θα του επιτρέψει να ζήσει την άνοιξη και να νοιώσει την θαλπωρή του καλοκαιριού, περιμένει ν' αγγίξει το χέρι του Θεού

Δυστυχώς τούτη είναι η σύγχρονη κοινωνία των ανισοτήτων και του παραλογισμού. Ίσως η ζωή να μπαίνει ...στο ζύγι και κάποιων να είναι φτηνότερη, κάτι που δεν θέλουμε να πιστεύουμε.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»