Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που αδημονεί για το καλύτερο αύριο, που ποντάρει σε αλλαγές που μπορούν να συντελεστούν από κόμματα που έχουν ξοφλήσει από χρόνια, από σχηματισμούς που χρησιμοποιούν την πολιτική ως μέσον για να πετύχουν τους σκοπούς τους, πολιτική που άλλο σημαίνει σε θεωρητική βάση και αλλιώς παρουσιάζεται επί του παρόντος στην πραγματικότητα.

Ότι ελπίζουν κάποιοι πολλά από την σημερινή κυβέρνηση, ότι πολλοί άλλοι τουναντίον θεωρούν πως ενδέχεται να αλλάξει η κατάσταση αν η ΝΔ έρθει στην εξουσία, όλα αυτά δεν είναι παρά εικασίες και φαντασιακά σωσίβια επειδή ακριβώς το οικονομικό ναυάγιο δεν πρόκειται να αποφευχθεί και ο καθένας προσπαθεί να προφυλάξει όπως νομίζει τον εαυτό του. Μαθαίνει, όμως, κανείς από το ναυάγιό του;

Δεν είναι μόνο ότι τα τελευταία οκτώ χρόνια η κοινωνία και η οικονομία καταβαραθρώθηκαν από μια νοοτροπία της αρπαχτής, λόγω αυτής ακριβώς της ανάγκης για επιβίωση, δεν είναι ότι ο καθένας προσπάθησε να καθυποτάξει τον διπλανό του, μη εκφράζοντας στο παραμικρό αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό, αλλά το ότι η ατομική διάσωση αναδείχθηκε σε κυρίαρχο τσιτάτο στην συνείδηση του καθενός, ότι αυτή ακριβώς η διάσωση εδράζεται στην περιδίνηση του άλλου.

Με αυτά τα δεδομένα και τις προοπτικές, ο κόσμος μετατρέπεται με τις ευλογίες των κομμάτων σε απόλυτη ανταγωνιστική διαδικασία, με πληθώρα συμμετεχόντων και ελάχιστες κενές θέσεις προηγμένης οικονομικο-κοινωνικής ανέλιξης, με την λογική της ατομικής επιβίωσης σε βάρος του συνυποψηφίου για μια καλύτερη ζωή να αποτελεί θέσφατο και κανόνα.

Βρισκόμαστε εν ολίγοις, στο μέσον ενός δυσεπίλυτου κυκεώνα, στον πυρήνα μιας πραγματικής ανθρωποφαγίας στο όνομα της επιδιωκόμενης καλύτερης ατομικής ζωής υπό το βάρος της μόνιμης ανάκλησης της αλληλεγγύης και συντροφικότητας, έννοιες που για κάποιους έχουν μεν ρομαντικό παρελθόν, αλλά ανύπαρκτο παρόν και μέλλον.

Ποιος, όμως, δημιουργεί τις μελλοντικές προοπτικές, αν όχι ο ίδιος ο πολίτης; Ποιος θα καταθέσει με την ψήφο του μετά από λίγο καιρό αν όχι για μια ακόμη φορά τα όπλα της αντίστασης, τουλάχιστον τις δυνατότητες της ύστατης ελεύθερης σκέψης; Ο κόσμος στην πλειοψηφία του αδημονεί όχι για ένα πιο δημοκρατικό καθεστώς παρά για την ατομική του εξασφάλιση, με δεδομένο ότι όποιος κομματικός μηχανισμός και αν βρίσκεται στην εξουσία, δεν πρόκειται να βάλει ποτέ τα θεμέλια για μια διαφορετική κοινωνία.

Οι πολίτες λοιπόν, δεν είναι μόνο τα θύματα, αλλά και οι θύτες. Δεν επιλέγουν το αύριο με βάση το κοινό συμφέρον, αλλά την ατομική διάσωση που προανέφερα. Τα κόμματα, από την πλευρά τους, επιχαίρουν για την εν λόγω κατάσταση, γιατί με αυτήν ακριβώς πορεύονται στο μέλλον, μηχανοποιώντας περαιτέρω τις συνθήκες ζωής στο όνομα ενός ξεχαρβαλωμένου κοινοβουλευτισμού που αποκαλείται ντροπιαστικά αστική Δημοκρατία.

Αποτέλεσμα, να ακακυκλώνεται μια αδιέξοδη κατάσταση και κανείς να μην μπορεί να μιλήσει για ριζικές αλλαγές επειδή κινδυνεύει να αποκληθεί ωμά και σταράτα φαντασιόπληκτος. Οι επιλογές λοιπόν, λιγοστεύουν, το ίδιο όπως και τα περιθώρια για ολικές ανατροπές. Το πολύ πολύ να προκύψει ένα άλλο καθεστώς που θα συντηρήσει εκ νέου το κοινωνικο-οικονομικό αδιέξοδο. Αυτό ελπίζουν οι πολίτες όμως, αυτό επιδιώκουν; Όχι. Κάτι άλλο καλύτερο; Και πάλι η απάντηση είναι αρνητική.

Μετά από τόσα χρόνια κοροϊδίας, θα έπρεπε να υπάρχει σε πλήρη λειτουργία η λογική. Θα έπρεπε να μπορούν οι πολίτες να κρίνουν πότε και με ποιο τρόπο τους εξαπατούν τα κόμματα, τι κοινωνία επιδιώκουν και ποιους τρόπους χρησιμοποιούν για να την επιβάλλουν. Δυστυχώς όμως, οι πολίτες δεν αποφασίζουν να απεμπλακούν από αυτή την νοσηρή διαδικασία. Τουναντίον επιλέγουν και πάλι το γνωστό αδιέξοδο στο όνομα μιας ατομικής εξασφάλισης, προκειμένου να έχει ο καθένας ήσυχο το κεφάλι του και ας γίνει η κοινωνία βραδυφλεγής βόμβα ή ρημάδι.

Ο κόσμος θεωρητικά θα επιθυμούσε ένα καλύτερο αύριο, το τι, όμως, ακριβώς κάνει για αυτό στην πράξη, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό. Στην Ελλάδα διεφάνη αυτό τα χρόνια της οικονομικής κρίσης όπου δε έγινε από την μάζα το παραμικρό προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας άλλης νοοτροπίας ή επιθυμίας διαφορετικών επιδιώξεων. Με λίγα λόγια, φτώχεια, παρακμή και μιζέρια, αλλά επ' ουδενί λόγος για ανατροπή των κατεστημένων αξιών. Ένα θλιβερό επαναλαμβανόμενο ναυάγιο, με τους επιζώντες να θέλουν να επιβιβαστούν και πάλι στο πλοίο της γραμμής. Παρά την ενίοτε αποτυχημένη πλεύση.