Δίνονται ή όχι οι δυνατότητες για να αλλάξουν οι πολίτες τα δεδομένα, καταβάλλοντας προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή; Προσφέρονται καθημερινά οι ευκαιρίες, ώστε να καταστεί δυνατή η επιτυχής αναμόρφωση των συνθηκών για να μπορεί ο καθένας να πει πως έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κατάστασή του, παρά το γεγονός ότι οι προσφερόμενες ευκαιρίες δεν είναι  πολλές; Δεν νομίζω.

Καθημερινά διεξάγεται ένας μεγάλος αγώνας για την επιβίωση, σε σημείο μάλιστα, που κανείς δεν μπορεί να δει αν πραγματικά του προσφέρονται μοναδικές ευκαιρίες και αν θα μπορούσε τις ευκαιρίες αυτές να τις αρπάξει και να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Είναι τόσο πυρετώδεις οι διαβουλεύσεις και οι συναλλαγές που λαμβάνουν χώρα καθημερινά, που δεν απομένει ο παραμικρός χρόνος για να σκεφθεί κανείς αν πραγματικά κάνει το σωστό ή το λάθος, που πιθανόν να του κοστίσει ακριβά στο μέλλον.

Οι ευκαιρίες πάντως, δεν δίνονται και αυτό που λένε πως αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά θα δεις τις ελπίδες να περνούν, είναι σε κάθε περίπτωση υπό αίρεση. Οι δυνατότητες μιας ολοκληρωτικής επιτυχίας σε ότι αφορά το επικοινωνιακό προτσές, αλλά και την προσπάθεια αλλαγής των υφιστάμενων δεδομένων με την βοήθεια της θαυματουργού κρίσης, μειώνονται σταδιακά, καθώς αυτή ακριβώς η ταχύτητα της καθημερινότητας περιορίζει το κριτικό πεδίο, για να μπορεί κανείς να αντιληφθεί αν πραγματικά κάνει το σωστό.

Μοιραία λοιπόν, οι κινήσεις είναι μηχανικές και ομοιάζουν στην πλειοψηφία τους με την οικονομική συναλλαγή, όταν κανείς μηχανικά καταθέτει ή μετρά τα χρήματα, λαμβάνοντας την αντίστοιχη απόδειξη. Με την διαφορά ότι καμία απόδειξη στην περίπτωσή μας δεν καθιστά σίγουρη την καθημερινή επικοινωνία. Αν λοιπόν, όλα αφήνονται στην τύχη, καθώς η ταχύτητα λειτουργεί απαγορευτικά για οτιδήποτε, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουρία αφενός αν πραγματικά προσφέρονται οι ευκαιρίες ή αν δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί κανείς να διακρίνει.

Ο χρόνος μετρά ανάποδα και οι δυνατότητες για το διαφορετικό χάνονται σε ένα ακατανόητο επικοινωνιακό προτσές, που αν μη τι άλλο δεν περιλαμβάνει ούτε καν τους συμμετέχοντες. Μηχανικές οι κινήσεις, μηχανοποιημένη η επικοινωνία. Αυτό που θα περίμενε κανείς, είναι να αλλάξουν τα δεδομένα από τις άμεσες κινήσεις των πολιτών προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταχύτητας. Δεν συμβαίνει, όμως, ούτε αυτό.

Απεναντίας, ενώ η θέληση υπάρχει, τίποτε δεν γίνεται προς την κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής. Στο τέλος μένει μόνο η ανεκπλήρωτη επιθυμία για μια διαφορετική κοινωνία, για αλλαγή και πορεία προς μια μη γνωστή κατεύθυνση, που πάντως φαντάζει ως ο ιδανικός τόπος. Η αιτία για την μη ενεργοποίηση της δύναμης για την επιδίωξη του φαντασιακού δεν είναι μία και μοναδική. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς αναφορικά με το γιατί, παρά τις καθημερινές δυσκολίες, οι πολίτες δεν κάνουν την κίνηση προς τα εμπρός. Και με δεδομένο ότι οι προσφερόμενες ευκαιρίες σπανίζουν, η κίνηση αυτή γίνεται ακόμη πιο σπάνια.

Οι παράγοντες που συντελούν σε αυτό τον περιορισμό, είναι οι ίδιοι που προκαλούν και τον αυτοπεριορισμό. Ο δεύτερος είναι, όμως, ακόμη πιο επιβαρυντικός, καθώς οι ίδιοι πολίτες αισθάνονται πως πρέπει να μην κάνουν κάποιο βήμα. Αυτό είναι και το πιο απογοητευτικό. Το γεγονός δηλαδή, ότι κάποιοι δεν αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν την κίνηση. Οι δυνατότητες ούτως ή άλλως δεν δίνονται. Τα περιθώρια λοιπόν, έχουν στενέψει. Τι απομένει να δούμε στο μέλλον;

Αυτό θα το καθορίσουν οι πολίτες, που αν αποφασίσουν πως πρέπει να αλλάξουν την κατάσταση, η δύναμή τους και μόνο είναι ικανή να ανατρέψει το όλο σκηνικό της καθημερινότητας. Όσο πιο σύντομα το κάνουν, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους. Όσο πιο δραστικά παρέμβουν σε αυτή την ζωή, τόσο η ίδια η ζωή θα τους χαρίσει την δύναμη για την συνέχεια. Γιατί δυναντότητες μπορεί να μην υπάρχουν για το διαφορετικό, όμως αν γίνει η αρχή, όλα θα αλλάξουν άρδην. Έτσι που η τωρινή μερινότητα, θα φαντάζει εφιάλτης τις μέρες της ελεύθερης ανάσας.