Δεν είναι μόνο ότι θεωρείται μοναδική περίπτωση να εξοικονομεί κανείς χρήματα από τις εκπτώσεις και τις προσφορές, δεδομένου ότι η φτήνια συνδυάζεται συνήθως με την κακή ποιότητα και την ελλιπέστατη αντικατάσταση αυτών ακριβώς των καταναλωτικών προϊόντων που λανσάρονται ως οικονομικά, αλλά το ότι με αυτή την λογική το εμπορικοοικονομικό σύστημα ξεφορτώνεται μια και καλή τα κάθε λογής ελαττωματικά προϊόντα, μετατρέποντας τον κάθε φτωχό σε υπερκαταναλωτή και διατηρώντας σε κάθε περίπτωση το κέρδος σε υψηλά επίπεδα.

Η σταθερότητα, από την άλλη, των κερδών από τα ακριβά αγαθά λόγω της αδιάκοπης ανταπόκρισης της οικονομικά εύρωστης τάξης, διαιωνίζει την κερδοφορία, αφού και εκεί εξακολουθεί να συμπιέζεται το κόστος εργασίας κατά την παρασκευή τους, σε αντιδιαστολή με τα τεράστια οφέλη από την πώληση των προϊόντων αυτών. Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει ανισομέρεια μεταξύ του κόστους παραγωγής και πώλησης, μια ανισομέρεια που βολεύει εξακολουθητικά την όλη συναλλαγή. Για να το πούμε καθαρά με άλλο τρόπο: χαμηλής ποιότητας προϊόντα για τους φτωχούς, υψηλή εξοικονόμηση στο κόστος για τα υψηλής ποιότητας προϊόντα που αφορούν τα γερά πορτοφόλια. Και στις δύο περιπτώσεις, η ωφέλεια διπλή.

Αλλάζοντας τα φτωχά νοικοκυριά συχνά τα φτηνά προϊόντα λόγω μικρής διάρκειας και αντοχής, δημιουργούνται συνθήκες υποδειγματικής εξακολουθητικής συναλλαγής με σταθερή και επαναλαμβανόμενη συμπίεση κόστους, που προκαλεί θεαματική έκρηξη της κερδοφορίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει αύξηση της κατανάλωσης, αφού τα ίδια τα προϊόντα χαμηλής αξίας και ποιότητας προτιμούνται και πάλι από τα φτωχά νοικοκυριά λόγω των οικονομικών τους, σε βάθος χρόνου, όμως, αυτό σημαίνει μεγάλη αγοραστική δύναμη και κατακόρυφη κατανάλωση σε φτηνά προϊόντα.

Για δε τον φτωχό καταναλωτή, η συνεχής διάθεση μικροποσών, ενώ συσσωρεύει το κόστος, δεν εκλαμβάνεται ως σπατάλη, αλλά ως εξοικονόμηση χρημάτων την κάθε φορά, με αποτέλεσμα το σύστημα διακίνησης προσφορών να είναι κερδοφόρο εις το διηνεκές. Ο εύρωστος οικονομικά, με την σειρά του, συντηρεί ακατάπαυστα το χαμηλό κόστος στα ακριβά αγαθά, το βασικό σκεπτικό της παραγωγής και διάθεσής τους. Ακρίβεια και φτώχεια λοιπόν, δύο διαφορετικές έννοιες, αλλά με την κερδοφορία πανταχού παρούσα λόγω της αυξημένης ζήτησης. Οι καταναλωτές δεν γνωρίζουν με ποιο τρόπο συντηρούν όλο αυτό το σύστημα κυριαρχίας, το μόνο που κάνουν είναι να αγοράζουν ο καθένας βάσει του δικού του βαλαντίου.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι να μην αλλάζει στο παραμικρό η σχέση κατανάλωσης και διάθεσης, με δεδομένο πως το όλο σκεπτικό είναι να καταναλωθούν στο έπακρο και τα φθηνά, αλλά και τα ακριβά προϊόντα.

Με ποιο τρόπο μπορεί να αλλάξει η όλη συμπεριφορά; Μόνο αν ο καταναλωτής συνειδητοποιήσει πως όλα εξυπηρετούν αποκλειστικά το εμπορικοοικονομικό σύστημα κυριαρχίας, από την στιγμή που ο πλούσιος διαθέτει ποσοστιαία και αναλογικά την ίδια περιουσία με τον φτωχό και αυτό που κερδίζει στο τέλος δεν είναι παρά το μη κοστοβόρο οικονομικό προτσές. Χαμηλώνοντας εν ολίγοις, τα κόστη και με βασική φιλοσοφία το κέρδος, πλούσιοι και φτωχοί γίνονται τα θύματα μιας συνεχούς εκμετάλλευσης σε ότι αφορά την κατανάλωση των αγαθών.

Για τον λόγο αυτό, σερβίρονται τεχνηέντως τόσο ακριβά, όσο και φτηνά προϊόντα, ανάλογα με την τσέπη του καθενός. Η εξοικονόμηση χρημάτων για τους φτωχούς και η εγγυημένη κατασκευή μη κοστοβόρων προϊόντων για τους πλούσιους, διαιωνίζουν μια αναντικατάστατη συναλλαγή με διαθέσιμο σταθερό εμπορικό κέρδος.

Θα το έλεγα με άλλα λόγια ως εξής: Παραγωγή, διάθεση και ζήτηση σε μια συνεχή ανακύκλωση, σε ένα διαρκές μονομερές περιθώριο κέρδους, για όλους αυτούς που καθορίζουν το οικονομικό σύστημα κυριαρχίας. Όλους αυτούς που έχουν συμφέρον από την ακατάπαυστη κατανάλωση πλουσίων και φτωχών.

Δαιμονοποιώντας τους υπαίτιους, θα πω πως πρόκειται για τεχνοκράτες από συγκεκριμένες οικονομικές κάστες που ζουν από την κερδοφορία και την εκμετάλλευση, χωρίζοντας κατ' αρχάς την κοινωνία σε φτωχούς και πλούσιους και καθορίζοντας σε δεύτερη φάση ποιος και πού και τι πρέπει να καταναλώνει. Η κατανάλωση δε θα πρέπει να έχει ως βασική φιλοσοφία την ποσότητα σε ποιοτικά ή μη προϊόντα. Για τον πλούσιο, η κατανάλωση ποιοτικών προϊόντων δεν έχει ούτως ή άλλως όριο. Για τον φτωχό, το φθηνό αντικαθίσταται συχνά, με συνεχείς δόσεις από το υστέρημά του. Δεν ξέρω ποια είναι η πιο αποτελεσματική κοροϊδία.