Πρόκειται για μια κοινωνία σε σύγχυση, που παραπαίει ανάμεσα στα λιγοστά προνόμια, τα οποία παρέχονται στους πολίτες και στην απέραντη φτώχεια, που κάποιοι προσπαθούν να συγκαλύψουν με την βοήθεια των Black Fridays, των προσφορών και των «έκτακτων δώρων» προς ανθρώπους, που αν μη τι άλλο έχουν πάψει να ελπίζουν από καιρό. Το βλέπει αυτό κανείς καθημερινά στις συζητήσεις και τα σχόλια, στις συναλλαγές και τις κάθε λογής δοσοληψίες, όπου τα συμπεράσματα για μια πέραν των ορίων δύσκολη ζωή, καταλαμβάνουν την μερίδα του λέοντος της ανησυχίας. 

Στο μεταξύ, οι κυβερνήσεις απλά διεκπεραιώνουν την αποστολή τους, επιβάλλοντας τους απαραίτητους φόρους και δίδοντας παράλληλα μικρά μερίσματα, για να μην διαμαρτύρεται συνέχεια ο μέσος πολίτης. Φυσικά για την φτώχεια ειδικά στις «πονεμένες» από χρόνια συνοικίες, δεν μιλά κανείς, ούτε υπάρχει κάποια πρόνοια για βελτίωση της κατάστασης. Το έχω ξαναγράψει, πως στις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων τα βερεσέ δεν σταμάτησαν ποτέ, την ίδια στιγμή μάλιστα που στην υπόλοιπη κοινωνία υπήρχε πλούτος και μάλιστα επίπλαστος. Κανείς, όμως, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις γειτονιές αυτές, κανείς δεν μίλησε για την παρατεταμένη ανεργία, για την αναδουλειά, την δυστυχία. Αυτή ήταν πάντα η κατάσταση που επικρατούσε, αυτή η ανισότητα, αυτός ο προκλητικός διαχωρισμός.

Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου η κυβέρνηση κομπάζει για την επίτευξη των οικονομικών στόχων, με τα στοχευθέντα ποσοστά δήθεν να υπερκαλύπτονται και με την αντιπολίτευση να στήνει λεκτικά οδοφράγματα αποκλειστικά και μόνο για να κερδίσει τις επικείμενες εκλογές. Όλα αυτά δε, σε καθεστώς ανύπαρκτης δημοκρατίας, σε μια ασφυκτικά δομημένη γραφειοκρατική κοινωνία, που παρά τις προσπάθειες και τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών, δεν έγινε κατορθωτό να αλλάξει.

Οι πολίτες της χώρας είναι αυτοί που θα κληθούν και πάλι να συνδράμουν στην υποτιθέμενη αναπτυξιακή διαδικασία δια των επιβαλλόμενων φορομπηχτικών πολιτικών και της παρατεταμένα επιβαλλόμενης ακρίβειας, που κάνει την Ελλάδα να θεωρείται μία από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης. Οι πολίτες θα ειδοποιηθούν και πάλι από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, να εξοφλήσουν τα χρέη τους και να ρυθμίσουν τις δόσεις τους, υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν όλα αυτά χρόνια της λιτότητας, τα χρόνια όπου τα μνημόνια θεωρήθηκαν ως η μόνη εφικτή λύση για να κρατηθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη και που στην ουσία ο λόγος ήταν η ίδια η διάσωση της ευρωζώνης μέσα από τιμωρητικές πολιτικές και φορολογικά χαράτσια σε αδύνατες οικονομικά χώρες όπως η Ελλάδα, όπου ναι μεν κυκλοφορεί χρήμα -και δη μαύρο- αλλά όχι στην πλειοψηφία του πληθυσμού.

Είναι πράγματι λυπηρό, που η τωρινή κυβέρνηση υιοθετεί και πάλι εκβιαστικές πολιτικές μιας ημι-διαλυμένης ευρωπαϊκής κοινότητας,  που παραπαίει ανάμεσα στην ξεχασμένη κοινωνική συνοχή των χωρών μελών της και την σχεδιαζόμενη πρακτική της εφαρμοσμένης κοινοτικής πολιτικής, που ουσιαστικά στην πράξη έχει αποτύχει. Είναι λυπηρό, διότι σε αυτή την αριστερή εκδοχή με πασπάλισμα δεξιού εθνικισμού, πόνταραν χιλιάδες πολίτες θύματα συντηρητικών πολιτικών και εκβιαστικών διλημμάτων, όπως αυτό του 2015.

Είναι λυπηρό, βέβαια και από την άλλη, να βλέπεις τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην έχουν να προτείνουν το παραμικρό (που άλλωστε δεν θα μπορούσαν) πέραν της εφιαλτικά υπενθυμιζόμενης  σταλινικής ρητορικής του ΚΚΕ και της μοδάτης αντισυστημικής ακροδεξιάς με όλες τις αποχρώσεις, από την πατριωτική και εθνικιστική μέχρι την νεοναζιστική εκδοχή της. 

Λυπηρό, όμως, πάνω απ' όλα είναι πως ο μέσος πολίτης, ενώ έχει αντιληφθεί τι παίζεται ερήμην του, δεν παίρνει την οριστική απόφαση να εγκαταλείψει τα κόμματα και να πιστέψει στις δυνάμεις του, να αυτοοργανωθεί και να αυτονομηθεί. Οι ευκαιρίες που θα υπάρξουν δεν θα είναι πολλές. Οι πολίτες δεν ελπίζουν, βέβαια σε κάτι καλύτερο, όπως προανέφερα, εντούτοις, όμως, εμπιστεύονται και πάλι την τύχη τους στον συντηρητικό κομματισμό.

Αν δεν απαλλαγούν από την εν λόγω κατεστημένη νοοτροπία, τα πράγματα θα διατηρηθούν ως έχουν. Αν δεν υπάρξει αντίσταση σε όλα αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα, η κρίση δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Μιλάμε για μια διαλυμένη κοινωνία, προερχόμενη από μια κατεστραμμένη οικονομία, που πάση θυσία τα κόμματα θέλουν να συντηρήσουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Για μια κοινωνία σε σύγχυση, που καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να αλλάξει. Γιατί πολύ απλά, την βολεύει.