Το ονομάζουν δημοκρατία το πολίτευμα αυτό και το προφέρουν με μεγάλη προσοχή, γιατί ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν. Αποκαλούν δικαιοσύνη αυτή που φυλακίζει κάποιον για πλαστό απολυτήριο μέχρι και δέκα χρόνια, αφήνοντας έξω τον κάθε παρανομούντα και ειδικά αυτόν των υψηλότερων οικονομικών στρωμάτων.

Σήμερα, αυτό που μετρά, δεν είναι μόνο τι διασυνδέσεις έχεις και πού, αλλά πώς τις αξιοποιείς αποτελεσματικά, ανεξάρτητα εάν παραβιάζεις το γράμμα του νόμου, μια ενέργεια θεμιτή από εθιμικής άποψης.

Με κυβερνήσεις που συγχέουν το αριστερό προφίλ με την δεξιόστροφη πορεία, με ηγέτες που δεν επικαλούνται πια ούτε τον Άνταμ Σμιθ και την κοινωνία των Εθνών, ούτε το κεφάλαιο του Μαρξ (με την ούτως ή άλλως παρωχημένη πρακτική εφαρμογή), αλλά ούτε και τους φιλόσοφους εκείνους που καθόρισαν τις εποχές με τα αποφθέγματά τους, οι σημερινοί τοποτηρητές επιθυμούν την λήθη σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και αν αυτή αφορά την ιδιοσυστασία του επικρατούντος συστήματος.

Λήθη παντού και πάντα, μια απέραντη αμνησία, για να μην μπορεί κανείς να ανακαλέσει στην μνήμη του τις όποιες θεωρητικά επαναστατικές εποχές, τότε που τα αιτήματα αφορούσαν την ζωή και την κοινωνία στο σύνολό της. Λήθη για να θεωρεί κανείς πως οι κατακτήσεις της ζωής εξαγοράζονται με λίγες μέρες ξεκούρασης εν μέσω εργασιακού οργασμού με μισθούς πείνας.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα της λιτότητας, αλλά και παντού στον κόσμο, γιατί πολύ απλά, όσο λιγότερο μαθαίνει κανείς, τόσα λιγότερα ζητά. Και είναι το λιγότερο παραπληροφόρηση, να μπολιάζουν τα μυαλά του κόσμου με τα δήθεν προνόμια, του να ζει κανείς στην υπόλοιπη Ευρώπη, που πέρα από την νομοθετική προστασία του φυσικού αποθέματος και πλούτου (σχεδιοποιημένα και επιλεκτικά) δεν έχει να προσφέρει παρά μια επίπλαστη ευημερία και μηχανοποιημένη ζωή.

Πουθενά δεν θα βρει κανείς την πραγματική δημοκρατία. Θα συναντήσει μόνο την πρακτική εφαρμογή νόμων και την τιμωρητική ισχύ προστίμων, που δεν απευθύνονται, όμως, ούτε στους μεγάλους ρυπαντές, ούτε στις πολλά υποσχόμενες από πλευράς ασύδοτων κερδών, πολυεθνικές.

Θα βρει χαμηλά αμειβόμενη εργασία, όπως αυτή των εργαζομένων στις ταχυμεταφορές DHL, όπου οι σταθερές θέσεις εργασίας παρέχουν μισθούς στην υποτιθέμενη πλούσια Γερμανία 2.000 ευρώ μικτά, την στιγμή που το 70% των εργαζομένων στην θυγατρική εταιρεία υπάγονται σε καθεστώς ημιαπασχόλησης ή περιστασιακής εργασίας. Αυτά βέβαια, δεν τα βλέπουν, καθώς αυτό που προέχει είναι «η δική μου» σύμβαση εργασίας να είναι προνομιακή, έτσι σκέπτεται ο μέσος ευρωπαίος πολίτης. Για να ικανοποιηθεί λοιπόν, το κοινωνικό φαντασιακό, χρειάζεται και η αντίστοιχη πειθώ. Χρειάζεται να τονιστεί και να διαφημιστεί πως κάπου ο κόσμος υποφέρει και κάπου ευημερεί.

Τα κίτρινα γιλέκα, λέτε, θα σώσουν την κατάσταση στην Γαλλία; Ή μήπως οι εθνικιστικές ονειρώξεις που κατεβάζουν κόσμο στις Βρυξέλλες με πανό όπως «σύνορα κλειστά» ή συνθήματα κατά της πολυπολιτισμικότητας;

Ο κόσμος αλλάζει. Η αλλαγή αυτή συντελείται σε μια εποχή, όπου οι αξίες ακολουθούν την φθίνουσα πορεία των προηγούμενων δεκαετιών. Η διαφορά έγκειται απλά στο ότι τώρα η όποια παρακμή συντελείται από την θρησκευτική αφοσίωση στα τάμπλετ και τα κινητά, ενώ παλαιότερα στα βίντεο και την τηλεόραση. Και όσο πάει κανείς πιο πίσω, από το 1950 και μετά, θα διαπιστώσει πως ποτέ οι κοινωνίες δεν απαλλάχθηκαν από τα κάθε είδους  γκάτζετ.

Ονομάζουν λοιπόν, κίνδυνο για την δημοκρατία τις όποιες αντιμεταναστευτικές μαζώξεις, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό και δεν αποκαλούν το όλο σύστημα ως νοσηρό, ένα σύστημα που πρωτοπαράγει ρατσισμό και μισαλλοδοξία.

Τι θέλω να πω: Αυτοί που αποκαλούν δημοκρατικό το σημερινό σύστημα εξουσίας, επιβάλλουν με τον τρόπο τους την υπεράσπισή του, όταν οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι από χρόνια μπήκαν οι αντιδημοκρατικές βάσεις αυτού του συστήματος. Και επειδή δεν αρκούνται σε διαπιστώσεις, προχωρούν και σε μέτρα καταστολής, εις βάρος όποιου διαμαρτύρεται για τις επικρατούσες συνθήκες ζωής.

Γιατί πράγματι είναι πανούργο να ταυτίζεις τον κάθε διαδηλωτή με ακροδεξιό, όταν η εξουσία που σου δόθηκε, εξαντλήθηκε στην παρασκευή αυτού ακριβώς του ατόμου που παρελαύνει με τα εθνικά λάβαρα και τις σημαίες στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων. Κοινώς, το σύστημα είναι αυτό που αναπαράγει τον φασισμό, με την αέναη παραγωγή στερεοτύπων και κλισέ.