Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δημοκρατία χωρίς συλλογικότητα και ομαδική συμμετοχή στις αποφάσεις ερμηνεύεται ως μια ακόμη προσπάθεια της ολιγαρχίας να επικρατήσει με ψευδεπίγραφους όρους ισότητας.

Σε εποχές όπου ο ολοκληρωτισμός έχει επικρατήσει σε κάθε σημείο της ζωής, σε χρόνια όπου το να επικοινωνείς με ανθρώπους σημαίνει πως δεν κλείνεσαι στην ατομικότητά σου επειδή ακριβώς συνειδητοποιείς πόσο σημαντική είναι η επαφή με τον άλλο, είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να μην αποτελέσει κανείς στόχο των κύκλων της στοχευμένης παρακολούθησης του κάθε δεξιού, αριστερού, κεντρώου ή «σοσιαλιστικού» κράτους.

Τώρα που στόχος είναι το πώς και με ποιο τρόπο «θα τα πάρουν» από τους πολίτες και όχι μόνο στην Ελλάδα την εποχή όπου η λέξη «μνημόνιο» αφού μπήκε για τα καλά στην ζωή μας όπως το «capital control», επιδιώκει να καθιερωθεί ως το νέο οικονομικό σύστημα κάνοντας την λιτότητα - σημαία, κάθε προσπάθεια των πολιτών να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό καταγράφεται και παρακολουθείται στενά.

Είναι αυτός, όμως, λόγος, να σταματήσουν οι πολίτες να συνασπίζονται και να αυτοοργανώνονται, τώρα που όλες οι κομματικές απόπειρες κυριαρχίας πέφτουν στο κενό; Όχι. Τουναντίον, τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη να αναζητηθούν νέες μορφές επιβίωσης, πέρα και μακριά από τις υποσχέσεις των όψιμων αριστερών της εξουσίας ότι τάχα εφεξής «η αριστερά θα βρίσκεται στο προσκήνιο της Ευρώπης».

Θα έλεγε κανείς, πως η στιγμή που η ιστορία θα επαναληφθεί, έφτασε, καθώς οι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο καλούνται να αντισταθούν, όχι μόνο στην λιτότητα, αλλά και στην γενικευμένη αλλοτρίωση. Μπορεί πολλά από αυτά να έχουν ειπωθεί στο παρελθόν, μπορεί και πάλι οι πολίτες να κλήθηκαν κάποτε να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, με λίγα λόγια να καλυτερεύσουν την ζωή τους. Δεν έχει και τόση σημασία. Όσο οι εξουσίες εφευρίσκουν νέους δικτατορίσκους ή χειριστές των πολιτικών αδιεξόδων κατά το συμφέρον των κυκλωμάτων τους, τόσο τα συνθήματα για μια άλλη κοινωνία δεν θα πάψουν να είναι επίκαιρα. Γιατί έτσι γίνεται διαχρονικά.

Ας μην σας φαίνεται περίεργο λοιπόν, ότι και νέοι πόλεμοι θα ξεσπάσουν και νέα μέτρα θα επιβληθούν και οι κοινωνίες θα επιδιωχθούν να στραφούν προς το δεξιότερον. Αυτό δεν είναι παρά η απόπειρα του παγκόσμιου συστήματος κυριαρχίας να επικρατήσει με κάθε τίμημα και κόστος. Και να είστε σίγουροι πως εθελοντές και μισθοφόροι της παγκόσμιας εξουσίας υπάρχουν πολλοί. Δεν είναι, όμως, εύκολη αυτή η διαιώνιση του συστήματος κυριαρχίας, για τον απλό λόγο ότι όσο καταπνίγεται η συλλογικότητα, τόσο δυναμώνει.

Παλιές θεωρίες και πρακτικές συμβουλές αντίστασης έρχονται και πάλι στο προσκήνιο και δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύονται με άσκηση βίας. Βία, πολέμους και ολοκληρωτισμό επιβάλλουν τα διεθνή εξουσιαστικά κέντρα με τους γνωστούς συμμετέχοντες στην προσπάθειά τους να μονοπωλήσουν την ζωή. Η ζωή, όμως, όπως έχει γίνει, έχει χάσει όχι μόνο το νόημά της, αλλά και τις αξίες της. Αυτό βιώνεται απ' όλους.

Έτσι, οι πολίτες, έχοντας απηυδήσει με τα πάντα, στρέφονται σε άλλες μορφές επιβίωσης. Η μεγάλη αποχή από τις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα, που αποσιωπήθηκε επιμελώς από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, είναι μια πρώτη απόδειξη ότι αυτή η άσκηση εξουσίας μέσω των εκπροσώπων του κοινοβουλίου έχει χρεοκοπήσει. Θα μου πείτε βέβαια, κυβέρνηση εκλέγεται και με μικρά ποσοστά. Δεν είναι επιχείρημα, όμως, αυτό για την διαιώνιση του μοντέλου κυριαρχίας. Και επειδή το ζητούμενο δεν είναι ποιος θα μαντέψει το αύριο, άλλα ποιοι θα στρώσουν το έδαφος για την πραγματική Δημοκρατία την άμεση Δημοκρατία- όλα πέφτουν στο τραπέζι. Η συλλογικότητα, η κοινή δράση στις γειτονιές αλλά και η επανεμφάνιση της αλληλεγγύης σε βάρος της αποξένωσης της ιδιωτικότητας, είναι πλέον γεγονός.

Ας ανησυχούν λοιπόν, τα όποια κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ευρώπης. Γιατί πρέπει να ανησυχούν, όταν η λιτότητα που επέβαλλαν από καιρό γίνεται μπούμερανγκ. Η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία είναι προ της καθαίρεσής της σε περιβάλλον ανταγωνιστικό από τα ερείπια του καπιταλισμού, όταν η συλλογική προσπάθεια καταβαραθρώνει την κλειστότητα των κοινωνιών.

Όταν οι πολίτες κάνουν σημαία τις χαμένες αξίες και αξιώνουν εδώ και τώρα δικαιοσύνη. Όταν ο καθένας χωρίς να είναι καλλιτέχνης,  φιλοτεχνεί στην πράξη τα πιο απόκρυφα σημεία του ολοκληρωτισμού -την βιομηχανική παρακμή και την εγκαταλειφθείσα καταναλωτική μανία- χωρίς να παγιδεύεται στις εξαρτήσεις και τα υπερπαραγωγικά μοντέλα, που ονειρεύτηκαν εδώ και δεκαετίες δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και σοσιαλιστές. Κάνοντας τέχνη την κάθε μορφή αντίστασης.