Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfl64@gmail.com)

Έχουμε το χρόνο να σκεφθούμε τι προτιμούμε, να υφιστάμεθα, περαιτέρω λιτότητα και περικοπές στους μισθούς, να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ακριβά τα καταναλωτικά αγαθά, ή να προτιμήσουμε την συνετή διαχείριση των οικονομικών μας, που ούτως ή άλλως δεν θα μας βγάλει πουθενά; Εξηγούμαι: Θέλουμε απλά να περνάμε την ζωή μας και να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, να είμαστε συνεπείς στην εφορία και τις υπόλοιπες υπηρεσίες ή να επιδιώκουμε μια καλύτερη ζωή με κάθε κόστος και τίμημα μετά από τυχόν συναλλαγές με μαύρο χρήμα;

Εν προκειμένω, παρουσιάζεται το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας και το οικονομικό χάος που έχει προκληθεί από την παρατεταμένη λιτότητα, όταν χιλιάδες πολίτες αναγκάζονται να ξεφύγουν από τις δαγκάνες της εφορίας μη δηλώνοντας κέρδη, με στόχο να μειώσουν τους φόρους και να καταφέρουν να επιβιώσουν. Η κατάσταση αυτή όμως είναι κατευθυνόμενη από το ίδιο το κράτος που γνωρίζει καλά και τι επικρατεί, αλλά και τι θα γίνει αν επιδιωχθεί μεγαλύτερης έκτασης φορολογία. Εν ολίγοις, είναι τοις πάση γνωστό ότι με τα πολύ σκληρά αυτά μέτρα θα αφεθούν ανοιχτά και άλλα παράθυρα για να φοροδιαφύγει ο καθένας. Και ας μην φωνάζουν αυτοί με τους παχυλούς μισθούς πως τάχα πληρώνουν τους φόρους τους. Πολύ απλά, διότι αυτοί που δεν έχουν, δύο τινά τους απομένει να κάνουν: είτε να μην πληρώσουν, είτε να φοροδιαφύγουν.

Το παρόν άρθρο δεν στοχεύει στο να ενδυναμώσει την φοροδιαφυγή αλλά να επισημάνει πως για τις κατώτερες οικονομικά τάξεις τα πράγματα και δύσκολα είναι, αλλά πάνω απ' όλα άδικα. Αυτοί που βγάζουν, θα το πω απλά, έχουν να πληρώσουν. Η κοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται από το ελληνικό κράτος ούτε κατά διάνοια δεν μεριμνά για τα φτωχά νοικοκυριά. Αυτό δεν έγινε τώρα ξαφνικά αλλά ισχύει από δεκαετίες. Τα μαύρο χρήμα που έρευσε και ρέει δεν είναι προνόμιο των αδύνατων οικονομικά τάξεων, που προσπαθούν να αποκρύψουν λίγα ευρώ από τις δηλώσεις τους, αλλά των μεγάλων, που εκτός από τις παχυλές αμοιβές, λαμβάνουν και πολλά χρήματα κάτω από τραπέζι μετά από κρυφές συμφωνίες.

Η κάθε κυβέρνηση λοιπόν που αναφέρεται πομπωδώς στα διαφυγόντα έσοδα του κράτους, καλό θα είναι να κάνει πρώτα την αυτοκριτική της για τους όρους που έχει επιβάλλει δια των μέτρων λιτότητας. Όμως η αλήθεια είναι ότι ούτε αυτοκριτική θα κάνει, ούτε θα παραδεχθεί ποτέ πως γνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος. Η κάθε κυβέρνηση στην κυριολεξία «παίζει μπάλα» με το μαύρο διακινούμενο χρήμα, γνωρίζει, με λίγα λόγια, πολύ καλά και τα σκοτεινά κανάλια και σε ποια αυτή εμπλέκεται.

Τι σημαίνει όμως τελικά «μαύρο χρήμα;» Τι σημαίνει να αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο στα εκατό σε διάστημα μερικών χρόνων; Τι σημαίνουν οι μίζες από τα εξοπλιστικά, για παράδειγμα, όταν οι μίζες αυτές που έχουν πολυετή ισχύ, έρχονται στην επικαιρότητα μόνο εάν εμπλέκονται και άλλες χώρες, συσκοτίζοντας όλες τις υπόλοιπες εσωτερικές συναλλαγές; Γιατί υπάρχουν αυτές οι συναλλαγές και δεν χρειάζεται να σκάσει κανένα σκάνδαλο με εξαγωγή εξοπλισμού όταν πολλοί μεσάζοντες στο εσωτερικό της χώρας στην κυριολεξία βγάζουν πολύ χρήμα από τον προϋπολογισμό των δαπανών και κονδυλίων για την άμυνα της χώρας.

 Ας μην μιλούν λοιπόν για καμία διαφάνεια και απονομή δικαιοσύνης σε έναν κόσμο που ζει από την διαφθορά και τις κρυφές συναλλαγές. Πολύ περισσότερο ας πάψουν όλοι να αναφέρονται  για την πληρωμή των φόρων όταν οι φόροι αυτοί αναλογικά καταβάλλονται πολλαπλάσια από τα φτωχά νοικοκυριά. Το φορολογικό σύστημα που ευνοεί την διακίνηση μαύρου χρήματος, δεν λαμβάνει υπόψιν του τις τεράστιες αδυναμίες της μικρομεσαίας τάξης που καταστράφηκε από την κρίση. Μπορεί να προφασίζεται πως δεν πλήττει τις κατώτερες οικονομικά τάξεις, όμως  αυτές δεν έχουν καν να πληρώσουν και βρίσκονται εδώ και χρόνια σε εξαθλίωση.

Η μικρομεσαία τάξη, λοιπόν, πρέπει πάση  θυσία να  εξαϋλωθεί, ως φαίνεται, για να μιλήσουν μετά περί αύξησης εσόδων. Για να παρουσιάσουν ανάπτυξη και πρόοδο. Για να αφήσουν εν τέλει και πάλι ανοιχτό το παράθυρο για όλους αυτούς που απέμειναν, αυτούς που δεν ζουν ακόμη κάτω από τα όρια της φτώχειας, διότι διασώζονται από το μαύρο χρήμα. Μέχρι να εξαθλιωθούν και αυτοί από τα όποια νέα σκληρά μέτρα, που και πάλι δεν θα αγγίξουν εκείνους που παρέμειναν αλώβητοι από την κρίση.