Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι αντιστάσεις των πολιτών κάμπτονται από τον συνεχή βομβαρδισμό με πληροφορίες για έναν κόσμο εξασφαλισμένο από πλευράς αφθονίας αλλά μάλλον καταβεβλημένο από τα μη προσεγγίσιμα προιόντα του. Ο κυρίαρχος λόγος συνίσταται στην δοξολογία του εφήμερου και στην κατηγορηματική θέση περί μη ψελλίσματος περί του αντίθετου, αυτού που διαρκεί και περιέχει αξίες ή ιδανικά.

Ετούτος ο εφήμερος κόσμος συλλαμβάνεται ως δια μαγείας από τις αλλεπάληλες κρούσεις για την ευκαιριακή κάλυψη των αναγκών που ούτως ή άλλως έφτασαν να θεωρούνται κανόνες διαβίωσης επειδή εκλείπουν πια οι αντιλήψεις για μια δίκαιη κοινωνία, από την στιγμή που η ανισότητα γίνεται θέσφατο και η ιεραρχία αγαθό.

Δεν ζητείται από κανέναν να αποδείξει πως είναι ηθικός, δεν τίθεται επ' ουδενί κανένας στόχος προς έναν κόσμο διαφορετικό γιατί μόνο εδώ είναι η αλήθεια, το μοναδικό νόημα του να μην αντιπροσωπεύεις τίποτε. Και αποκαλείται ξεχωριστό προσόν, να μπορείς να αφουγκράζεσαι το ασήμαντο ως το πλέον κερδοφόρο και αποτελεσματικό μέσο κυριαρχίας και προσωπικής προβολής, το ιδανικό πρότυπο μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση.

Αυτή η παρακμή, αυτός ο υποβιβασμός νοείται ως κάτι ξεχωριστό, ως η ευτυχής κατάληξη προς χάριν όλων εκείνων που επενδύουν στην διαφθορά, την υποβάθμιση αξιών και το τιποτένιο, για να μπορεί το σύστημα κυριαρχίας να επιβληθεί χωρίς πολύ κόπο. Εν αρχή ήταν η κάμψη των αντιστάσεων, η φθορά των επαναστατικών αντιλήψεων και οραμάτων για το διαφορετικό, ο πόλεμος συνειδήσεων για να μπορεί να εκτελεστεί με ευκολία ο κοινωνικός εγκλεισμός.

Αυτοί που θα παρέμεναν πιστοί σε αξίες και οράματα, θα είχαν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική κατακραυγή, πράγμα που έγινε μέσα από την σαρωτική αλλοτρίωση και ανάδειξη του υπολειπόμενου ευτελούς ως μοναδική αξία και προσόν. Η αμνησία σε συνδυασμό με μια απέραντη αξίωση για το κέρδος που δήθεν αποκαθιστά τις ελλείψεις, η κάλυψη των κενών από υλικές στοχεύσεις που έγιναν πραγματικότητα εξαιτίας όλων αυτών των εγκεφαλικών βομβαρδισμών από διαφημιστικές παρανοήσεις περί του τι είναι ζωή και τι δεν είναι, όλη αυτή η καθοδήγηση ότι από ένα σημείο και μετά πρέπει να σκύψει κανείς το κεφάλι, έχουν ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση των αιτημάτων για μια σαθρή κοινωνία, που στηρίζεται σε πήλινα πόδια λόγω αυτής ακριβώς της ασημαντότητάς της που αναγάγεται σε μια απλώς δραματική αστειότητα.

Το αποτέλεσμα είναι να δηλητηριάζεται ο περίγυρος και να ξεπροβάλλουν κάθε είδους πολύξεροι από κοινωνική καθοδήγηση, να ερημώνει ο τόπος από τα σκεπτόμενα μυαλά γιατί μόνο έτσι διαιωνίζεται η δουλικότητα. Αν με το ξεκίνημα, όμως, επήλθε το πρώτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την σκέψη και τα κοινωικά προτάγματα για μια αυτόνομη κοινωνία, στην συνέχεια προέκυψε απλά μια καθήλωση και ένας αυτοπεριορισμός στα του οίκου μας, για να μην υπάρξει κανένα συνολικό ενδιαφέρον για την τύχη του καθενός.

Αυτή η μέθοδος έχει στεφθεί μέχρι στιγμής με απόλυτη επιτυχία και όλοι όσοι αντιστέκονται, είναι θέμα χρόνου να καταθέσουν τα όπλα. Εν ολίγοις, μια παράδοση άνευ όρων είναι σε εξέλιξη, με την μόνη διαφορά όμως, ότι και αυτή η κοινωνική κατρακύλα έχει οριστικό τέλος.

Έτσι λοιπόν, οι μάζες έχουν σε κάτι να ελπίσουν από όλη αυτή την υποβάθμιση, το γεγονός δηλαδή, ότι το τέλος θα σημάνει κάποια αρχή. Κάμφθηκαν λοιπόν, οι αντιστάσεις των πολιτών, χάθηκε, όμως και το στοίχημα για μια καθολική επικράτηση του ευτελούς, καθώς το ίδιο χάνεται μέσα στην γενικευμένη υποβάθμιση, που από ένα σημείο και μετά τα καταστρέφει όλα, ακόμη και αυτή την ίδια.

Κάτι γενιέται, λέω λοιπόν, από τις στάχτες της κοινωνικής παρακμής, κάτι που θα ανοίξει το δρόμο για την επαναφορά του σημαντικού στις ζωές μας. Ας μην κλείνουμε λοιπόν, το παράθυρο αισιοδοξίας, ας μην καταθέτουμε το μοναδικό όπλο που μας απέμεινε στην ζωή, την ελπίδα. Εξάλλου, με αυτήν έζησαν γενιές και γενιές, γαλουχήθηκαν νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία. Συνεπώς, υπ' ατμόν για τις επικείμενες εξελίξεις μετά την ολοκληρωτική καταστροφή των αξιών που πήραν μαζί τους, όμως, στον γκρεμό και την ακολουθούμενη φτήνεια ιδεών και αντιλήψεων. Υπ΄ατμόν επειδή απλά η ζωή κύκλους κάνει.