Όλα κινούνται στους ρυθμούς που υπαγορεύουν οι διθυραμβικοί λόγοι Τραμπ και Πούτιν, μη εξαιρουμένων βέβαια των ευρωπαίων «μαϊντανών», που αν μη τι άλλο ακολουθούν με βήμα σημειωτόν όλη αυτή την επικίνδυνη φαρσοκομωδία της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής που το μόνο που προσφέρει, είναι άφθονο σόου και συνταγές «αποτελεσματικής» άσκησης εξουσίας στα εξαθλιωμένα νοικοκυριά αλλά και στις εναπομείνουσες πλούσιες οικογένειες του πλανήτη.

Νάομ Τσόμσκυ, ένας από τους τελευταίους εν ζωή διανοούμενους, θεωρεί ότι όλον αυτό τον συρφετό δεν θα τον αναγνώριζε ούτε καν ο ίδιος ο Τζωρτζ Όργουελ, που με τα προφητικά του βιβλία είχε προϊδεάσει για το τι θα επακολουθήσει τις εποχές που ζούμε. Με λίγα λόγια, όλη αυτή η αποβλάκωση από αστεία ΜΜΕ, ο διαφημιστικός οργασμός μετά από κάθε λέξη του Τραμπ και τον σεξιστικό του λόγο, τον ραστισμό και την ξενοφοβία που καλλιεργεί, μέχρι τον τσάρο Πούτιν που κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να εξοντώσει πολιτικούς αντιπάλους μέχρι πράκτορες. 

Ομολογουμένως η έκταση όλου αυτού του πολιτικού καρνάβαλου στις εποχές που ζούμε μπορεί να έχει ξεφύγει από κάθε όριο, όμως και εδώ θα διαφωνήσω με τον Τσόμσκυ πολλοί διανοητές των προηγούμενων δεκαετιών τα είχαν προβλέψει όλα αυτά. Η πορεία του κόσμου πηγαίνει ολοένα και πιο δεξιά, έννοιες - τρίπτυχα όπως «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» ξανακάνουν την εμφάνισή τους ολοένα και πιο δυναμικά, τα περιθώρια αντίστασης μειώνονται θεαματικά.  

Σημαίνει, όμως, αυτό ότι όλα γίνονται ερήμην της παγκόσμιας εξουσίας; Όχι, ασφαλώς. Όταν ο καπιταλισμός άγγιξε τα όριά του, όταν η κατανάλωση έφτασε να απειλεί ακόμη και την ίδια την επιβίωση των κρατών, το σύστημα εξουσίας έστρεψε το ενδιαφέρον του κόσμου στον συντηρητισμό, χρησιμοποιώντας την θρησκεία, τον εθνικισμό την ακροδεξιά και τον ρατσισμό ως τα αναχώματα κατά της κοινωνικής εξέγερσης. Αυτό φαίνεται πια καθαρά σε πολλές χώρες όπου οι ρατσιστικές πολιτικές επικρατούν με άνεση.

Το περίεργο δεν είναι πως λαμβάνει χώρα μια τέτοιας έκτασης ακροδεξιά στροφή, αλλά το πώς οι πολίτες ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι με το να επιστρέψουν σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό και δικτατορίες, δεν πρόκειται να ζήσουν καλύτερη ζωή. Το πράγμα, όμως, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Η παγκόσμια εξουσία σπρώχνει τον μέσο πολίτη να αγαπά την πατρίδα και την θρησκεία του, στοχεύοντας μακροπρόθεσμα να τον αποθέσει στις αγκάλες του ρατσισμού και της ξενοφοβίας γιατί έτσι επιβιώνει με ευκολία. Μη έχοντας αντίπαλο πλέον καμμία ιδεολογία, αυτό το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας προετοιμάζει τις μάζες για νέους πολέμους, για επανάληψη των καταστάσεων που έζησε η ανθρωπότητα πριν τους δύο παγκοσμίους πολέμους.

Ο ρόλος του κλήρου γίνεται εξαίφνης σημαντικός, η εχθρότητα μεταξύ των εθνών, βασική προυπόθεση για να διασπαρεί το μίσος και η αντιπαλότητα μεταξύ των λαών. Αρκούσαν μόνο μερικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Μέση Ανατολή, αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων πολιτών προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, γιγάντωση του εθνικισμού και της ξενοφοβίας, στοχευμένες τρομοκρατικές ενέργειες με αθώα θύματα και ο πόλεμος των θρησκειών σε όλο του το μεγαλείο.

Όλα τα σχέδια καταστρώθηκαν με μεγάλη σχολαστικότητα, εξετάστηκαν όλοι οι απρόβλεπτοι παράγοντες, όλες οι παρενέργειες. Και όμως, θα το ξαναπώ: Όλα αυτά είχαν προβλεφθεί τις περασμένες δεκαετίες, όταν κορυφαίοι διανοούμενοι προειδοποιούσαν για τον κοινωνικό εγκλεισμό και την αποθέωση της ατομικότητας. Το σήμερα λοιπόν, δεν αιφνιδιάζει όσους γνωρίζουν από ιστορία. Πρόκειται για επανάληψη γεγονότων υπό άλλο πρίσμα, για νέες καλοστημένες παγίδες προκειμένου να πιαστούν και πάλι στον ύπνο οι πολίτες.

Ο κάθε Τραμπ και Πούτιν παίζουν τον ρόλο τους, δεν εκπλήσσει καν η επικίνδυνη αστειότητά τους. Το θέμα είναι για πόσο ακόμη θα πέφτουν οι πολίτες στην παγίδα. Γιατί και τα ΜΜΕ θα συνεχίζουν να κάνουν την δουλειά τους όπως μόνο αυτά ξέρουν, οι κατευθυνόμενες ειδήσεις θα συνεχίζουν να αποπροσανατολίζουν, οι καρικατούρες της εξουσίας δεν θα αλλάζουν όψη. Απομένει λοιπόν, η απάντηση των πολιτών, αλλά πάνω απ' όλα η αντίδρασή τους και σε αυτό το νέο ψέμα. Η μάζα των πολιτών, με λίγα λόγια, έχει και πάλι τον πρώτο λόγο γιατί η μειοψηφίες πάντα τρώνε  κουτόχορτο ή απλά το κομμάτι που τους πετούν. Και η μάζα, ξέρετε, πάντα κάποια στιγμή απαντά.