Το ένα κακό πάνω στο άλλο, δεν πρόκειται να μας αφήσουν να σηκώσουμε κεφάλι. Από τη μια οι φυσικές καταστροφές που δυστυχώς δεν είναι προβλέψιμες ή άμεσα αντιμετωπίσιμες, καθώς δεν μπορείς να τα βάλεις με τον Θεό. Είναι κάτι που το αποδέχεσαι, πασχίζεις να σηκωθείς στα πόδια σου και εξακολουθείς να αγωνίζεσαι.

Από την άλλη όμως η ανθρώπινη «τιμωρία». Η διαρκής και ατέλειωτη επιβολή επιβαρύνσεων, ωσάν να έχουν προηγούμενα μαζί μας. τι να πρωτοσκεφτούμε; Μήπως το ότι είμαστε το ανάχωμα όλων των προβλημάτων της Ανατολής; Μήπως ότι γινόμαστε το αντικείμενο του εκβιασμού στα παιχνίδια του παγκόσμιου συστήματος; Μήπως αποτελούμε το αντικείμενο του παζαρέματος, μέχρι τελικής εξαφανίσεως;

Οι απαγορεύσεις έρχονται η μια πίσω από την άλλη. Οι υποχρεώσεις μας διαρκώς διογκώνονται. Ό,τι μας χάρισε η Ευρώπη και ό,τι δικαιωματικά δικαιούμαστε, μας το κλέβουν και το παίζουν στα «ζάρια» των μνημονιακών διαπραγματεύσεων, χωρίς αιδώ. Εισπρακτικές, ασφαλιστικά ταμεία, εφορεία, κατασχέσεις, δόσεις, ΕΝΦΙΑ , πλέκουν το κουβάρι την θηλιά που θα σφίξει στο λαιμό μας. Και τώρα μας τιμωρούν ακόμα πιο πολύ με την αύξηση των αντικειμενικών αξιών στα νησιά μας, ρουφώντας και τις τελευταίες σταγόνες από το αίμα που κυλά στις φλέβες των ρομαντικών, εκείνων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τελικά θα τα καταφέρουν.

Εντάξει το μυστικό το μάθαμε: στόχος όλων εκείνων που παίρνουν αποφάσεις είναι να μας αποτελειώσουν και αν είμαστε τυχεροί να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Μέχρι ν' αποτινάξουμε όμως «τα βάρη» μας, δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχουν αντοχές για νέο ξεκίνημα

-Καινούργιος νόμος ετοιμάζεται για τα αδέσποτα.

Στην Κοζάνη η μητέρα του 5χρονου, αποζημιώθηκε με το ποσό των 150.000ευρώ!!!

Αλήθεια, τόσο κοστίζει η αφαίρεση της ζωής και μάλιστα ενός παιδιού κατ' αυτόν τον τρόπο!!

Μια πολιτισμένη χώρα ή μια τοπική κοινωνία, φαίνεται και από τα αδέσποτα.

Έχουμε μπερδέψει την αγάπη στα ζώα. Οι πολυεθνικές δεν μας αφήνουν. Αρκεί να κοιτάξουμε πόσα χρήματα τζιράρουν με τις τροφές των ζώων και γενικώς  με ό,τι σχετίζεται μ' αυτά και τον καλλωπισμό τους. Και να ήταν μόνο αυτές. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν τόσο επαγγέλματα που πρέπει να συντηρηθούν. Τα πάντα έχουν τον λόγο τους και κυρίως το κέρδος τους. Και όταν αυτό είναι μεγάλο, κανείς δεν μπορεί να τα ανατρέψει.

Στην μικρή μας πόλη με τα χιλιάδες αδέσποτα, ας μάθουμε ν' αγαπάμε τα ζώα, αλλά κυρίως να μην χάνουμε τον πολιτισμό μας

 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»