Πιέζεται ο κόσμος από τις συνεχείς περικοπές και κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί πως θα είναι οι τελευταίες. Τα κόμματα ποντάρουν στις επικείμενες εκλογές, καθώς όλα τα σενάρια αναφέρονται στην διεξαγωγή τους πριν την ολοκλήρωση της τετραετίας. Μιλάμε πλέον για ένα κατακερματισμένο κράτος που αδυνατεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, για μια κυβέρνηση που οφθαλμοφανέστατα δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να αναμασά τα περί ανάπτυξης και μελλοντικής ευημερίας.

Το επιχείρημα ότι η χώρα βγαίνει από την κρίση και τα μνημόνια, δεν πιάνει τόπο, καθώς οι πολίτες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα ακόμη και αν όντως η χώρα δεν υποστεί επιπρόσθετα μνημόνια. Με λίγα λόγια, πολλές υποσχέσεις που δεν στηρίζονται, όμως, σε πραγματικά περιστατικά. Τουναντίον, οι συντάξεις αναμένεται να μειωθούν κι άλλο, την ίδια στιγμή που οι μισθοί έχουν πια ξεπεράσει κατά πολύ τα επιτρεπτά χαμηλά όρια.

Η πιάτσα δουλεύει με «έναντι» στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη με εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις. Για πού οδεύει, λοιπόν, η χώρα; Ποιες προοπτικές δίνουν, ώστε να πει κανείς πως από τον ερχόμενο χρόνο όλα θα γίνουν καλύτερα; Αν με το παράδειγμα του τουρισμού θέλουν να μας πουν ότι έτσι θα κυλήσουν και οι υπόλοιποι τομείς της οικονομίας σε λίγο καιρό, η ακτινοσκόπηση της αγοράς άλλα δείχνει, καθώς οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη και ας ισχυρίζονται από την κυβέρνηση πως «μία κλείνει - δύο ανοίγουν».

Από την άλλη μεριά, η προοπτική διακυβέρνησης της χώρας από την ΝΔ μετά τις ερχόμενες εκλογές, μόνο ανησυχία προκαλεί, αφού νέες πολιτικές λιτότητας θα κάνουν την εμφάνισή τους, στο όνομα της «κακής άσκησης εξουσίας από την τωρινή κυβέρνηση». Στο μεταξύ, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα αντέξουν οι πολίτες την συνεχή κοροϊδία, πόσο θα μπορέσουν να ζήσουν ακόμη σε αυτή την τραγική κατάσταση που έχουν περιέλθει. Δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς πως από την μια στιγμή στην άλλη δεν θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη, γιατί τα χρόνια της λιτότητας είναι πολλά και η φτώχεια έχει σαρώσει τα πάντα.

Οι λεγόμενοι διακανονισμοί που έχουν κυριεύσει τα πάντα, οι ρυθμίσεις που το μόνο που κάνουν είναι να διευκολύνουν μεσοπρόθεσμα τους οφειλέτες, χωρίς, όμως, καμία διαγραφή χρεών, αυτό είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο σε όλη την κοινωνική αναταραχή. Αν απ' όλα όσα συμβαίνουν, προβάλλεται η διευκόλυνση πληρωμής ως το καλύτερο που έγινε στα επτά τελευταία χρόνια, αν το ζητούμενο είναι απλά να εισπραχθούν οι οφειλές με κάθε μέσο και τρόπο, οι πολίτες έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, πως αυτό που λαμβάνει χώρα ουδεμία σχέση έχει με την κοινωνική πολιτική.

Το γεγονός και μόνο ότι από το 2010 και μετά, οι κυβερνήσεις διαβεβαίωναν τους πολίτες πως η χώρα βγαίνει στις αγορές, όλο αυτό δείχνει το κατά πόσο εμπαίζουν τον κόσμο, πιστεύοντας πως έτσι θα συνεχίσουν την ασφαλή πορεία προς ένα μέλλον, που ουδείς τους γνωρίζει πραγματικά αν θα είναι το καλύτερο. 

Στην ουσία, η Ελλάδα βαδίζει στα τυφλά, στηριζόμενη ενίοτε στις θετικές προβλέψεις των εταίρων, πως δήθεν οι θυσίες των πολιτών έπιασαν τόπο. Πώς, όμως, να ανακάμψει μια οικονομία στην οποία έχουν επισωρευθεί εκ. ευρώ χρέη, όταν τα έσοδα εξακολουθούν να μην αρκούν για τον όποιο στοχευμένο ισοσκελισμό; Οι πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια, αυτό που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν μια αφόρητη κατάσταση, στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων. Και λύση πια δεν είναι η φυγή στο εξωτερικό, αφού και εκεί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει.

Δεν απομένει παρά να δούμε πώς και με ποιο τρόπο θα απορροφηθούν οι νέες γενιές στην εγχώρια αγορά εργασίας, πώς θα βρουν την λύση οι εκάστοτε κυβερνητικοί ιθύνοντες στα νέα εργασιακά δεδομένα που καλείται να αντιμετωπίσει ο νέος. Αυτό, όμως, ουδόλως τους απασχολούσε ποτέ. Γιατί εκείνο που μετρά πάντα, είναι να αλλάζουν οι κυβερνήσεις και ο λαός να μην επαναπαυθεί ποτέ στην λογική, του ότι από ένα σημείο και μετά οδεύει προς ευημερία. Το μαύρο χρήμα να ρέει άφθονο και ας διαλυθεί ολοσχερώς η αγορά. Γιατί για τους εκάστοτε κυβερνώντες,  το πρόσημο είναι πάντα θετικό, ασχέτως αν ολόγυρα καταρρέουν τα πάντα.