To θερμόμετρο με την γείτονα χώρα ανεβαίνει και πάλι επικίνδυνα και ένα σύνηθες περιστατικό στον Έβρο, γίνεται αφορμή για νέα διένεξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι δύο λαοί καλούνται να διαχειριστούν κρίσεις που ουσιαστικά δεν τους αφορούν, γιατί πολύ απλά το νόημα δεν είναι στην υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες του Αιγαίου παρά στην συναδέλφωσή τους, επειδή στην ουσία δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε.

Αυτοί που έχουν αφήσει αξεκαθάριστους λογαριασμούς είναι οι εξουσίες των δύο χωρών που διαχρονικά προσπαθούν να ταράξουν με τις πράξεις τους τα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Και ναι, ομιλώ και για τις δύο χώρες, γιατί ενίοτε και εμείς με τις παλληκαρήσιες ανακοινώσεις του τύπου «Μολών Λαβέ» ή άλλου τύπου εθνικιστικά παραληρήματα, ρίχνουμε λάδι στην φωτιά που ανάβει ο κάθε δικτάτορας τύπου Ερντογάν.

Τούρκοι και Έλληνες πολίτες, στην πλειοψηφία τους, έχουν βαρεθεί να ακούνε για «θερμά επεισόδια», για πιθανό ξέσπασμα πολέμου και ένα σωρό άλλα λογίδρια περί εχθροπραξιών. Κρατά δεκαετίες αυτή η διαμάχη, πολλά χρόνια αντιπαραθέσεων στο όνομα της τόνωσης του πατριωτικού αισθήματος. Οι λαοί, όμως, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε τουναντίον οι εξουσίες πολλά.

Ο Ερντογάν θέλει να μεταβάλλει την Τουρκία σε προστάτιδα δύναμη των μουσουλμάνων της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα συνεχίζει να εκμεταλλεύεται το τουριστικό στραπάτσο της γείτονας χώρας μετά το πραξικόπημα, τις βομβιστικές ενέργειες και γενικότερα την ανασφάλεια που αισθάνονται την στιγμή αυτή οι τουρίστες για την Τουρκία. Να μην εξαιρέσουμε βέβαια και την κρίση στις σχέσεις Τουρκίας Γερμανίας ή την συνεχή επιδείνωσή τους με τις ΗΠΑ.

Όλα αυτά ουσιαστικά μας ωφελούν, την στιγμή μάλιστα που εξακολουθούμε να κρατάμε το κλειδί για την ευρωπαϊκή ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας. Και ο ρόλος μας, λοιπόν, δεν είναι και τόσο αθώος. Τα ΜΜΕ Ελλάδας και Τουρκίας, βέβαια, παρουσιάζουν την κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών όπως τους συμφέρει, με τους μεν Τούρκους να ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα προκαλεί και τους δε Έλληνες να παρουσιάζουν εαυτούς ως το μόνιμο θύμα.

Αποτέλεσμα, ο συνεχής υπερεξοπλισμός και οι κομπίνες των ευρωπαίων με την πώληση όπλων στην Ελλάδα, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο ευρωκοινοβούλιο, σε αντιστάθμισμα με την συνεχή τουρκική επέλαση εντός των συνόρων άλλων χωρών, όπως για παράδειγμα της Συρίας, προκειμένου να εξαφανίσει, όπως λέει, τους Κούρδους.

Και νάσου καινούργια όπλα στο προσκήνιο, νέες αγορές και στρατιωτικές επενδύσεις, όπως η αναβάθμιση των 85 ελληνικών F-16 από τους Αμερικανούς. Να σημειώσουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται για έβδομη συνεχή χρονιά σε σοβαρή οικονομική κρίση, αλλά κονδύλια για όπλα πάντα υπάρχουν διαθέσιμα. Και αυτό είναι το οξύμωρο, πώς κατορθώνουν οι εκάστοτε εξουσίες να πείθουν τους λαούς πως είναι απαραίτητα τα όπλα, ειδικά σε μια περιοχή που θα έπρεπε κανονικά να είναι αποστρατιωτικοποιημένη. Η ένταση μάλιστα μεταφέρεται και στην κυπριακή ΑΟΖ και το πρόβλημα αποκτά καινούργιες διαστάσεις.

Πότε λοιπόν, θα δουν άσπρη μέρα Έλληνες και Τούρκοι; Πότε θα επικρατήσει σύνεση και φρόνηση στην περιοχή όπου θα έπρεπε να είναι προστατευόμενη από πλευράς πολιτιστικής κληρονομιάς; Και εννοώ το Αιγαίο και τα υπέροχα νησιά του.

Οι λαοί των δύο χωρών θα έπρεπε να ανταλλάσσουν πολιτιστικές εμπειρίες λόγω ιστορίας, έστω και αυτή την ελάχιστη που αφορά στην ειρηνική συμβίωση μεταξύ τους και τα πολλαπλά επιτεύγματα πολιτισμού. Αντί για την ανταλλαγή αυτή όμως, μιλούν συχνότερα για την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την εισβολή στην Κύπρο, με ότι ακολούθησε. Έχουμε φτάσει να μιλάμε μονάχα για τα Ίμια ή τα Καρντάκ για τους Τούρκους.

Η αλληλεγγύη και η συναδέλφωση των λαών δεν αναφέρεται πουθενά στα κιτάπια των όποιων συμφωνιών. Μονάχα κάποιες γενικόλογες λέξεις ψελλίζουν περί «Ελληνοτουρκικής Φιλίας» και τίποτε περισσότερο.

Μόνο μεγαλεπήβολες συναντήσεις διοργανώνουν, όπως αυτή του Ερντογάν με τον Τσίπρα στην Αθήνα πριν λίγο καιρό για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου.