Τα πράγματα σοβαρεύουν στην Συρία μετά την φερόμενη χημική επίθεση που αποδίδεται στις κυβερνητικές δυνάμεις του Άσαντ. Στο παιχνίδι μπαίνουν πλέον δυναμικά και οι Ρώσοι, που έχοντας αποκτήσει από χρόνια ισχυρή πρόσβαση στην Μεσόγειο μέσω Συρίας, δηλώνουν πως δεν θα δεχθούν αμερικανική πυραυλική επίθεση.

Το παιχνίδι αυτό χοντραίνει μετά από δηλώσεις Ρώσου πρεσβευτή ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι θα καταρριφθούν. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά, κατά την οποία ΗΠΑ και Ρωσία διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε μία εύφλεκτη περιοχή, όπου η μία χώρα μετά την άλλη διαλύονται λόγω των ξένων δάκτυλων.

Αυτό βέβαια, θα μπορούσε θεωρητικά να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και για τα υπόλοιπα κράτη της Μέσης Ανατολής. Μέχρι στιγμής πάντως, ο απολογισμός είναι θλιβερός. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί στο Ιράκ από το 1990, χιλιάδες στην Συρία, και πολλοί στο Αφγανιστάν, για να μην πούμε για τον Λίβανο που ποτέ του δεν είδε ανάπτυξη εδώ και δεκαετίες. Στο παιχνίδι έχει μπει δυναμικά και η Τουρκία, η οποία φιλοδοξεί εδώ και καιρό να διαδραματίσει ενεργό ρόλο ως προστάτιδα δύναμη για όλους τους μουσουλμάνους, αφού εξασφάλισε βέβαια τις πλάτες της Ρωσίας.

Το πόκερ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής παίζεται από πολλές πλευρές και οι κρυφοί άσσοι στο μανίκι φαίνεται πως δεν έχουν βγει ακόμη. Πρόκειται σαφώς για ένα παιχνίδι που αφορά στις ζώνες επιρροής, τα στρατηγικά σημεία κατόπτευσης της Μεσογείου αλλά και τα εδάφη της Συρίας. 

Ολόκληρη αυτή η περιοχή της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα οι χώρες Συρία και Ιράκ, βρίσκονται στο έλεος των βομβών και των πυραυλικών επιθέσεων. Χιλιάδες άμαχοι συνωστίζονται στα σύνορα με τις γειτονικές χώρες, και το προσφυγικό αναδεικνύεται το μείζον θέμα για τις ευρωπαϊκές χώρες. Θα μπορούσαν άραγε, να είχαν σταματήσει την αιματοχυσία σε Συρία, Ιράκ και Αφγανιστάν; Σαφώς. Απλά με την διαιώνιση των συγκρούσεων, πωλούνται και δοκιμάζονται νέα όπλα.

Αμφιβάλλει κανείς, για παράδειγμα, ότι ο Πούτιν επιδεικνύει το οπλοστάσιό του στην συριακή αεροπορική  βάση της Λατάκκεια; Ή μήπως ο Τραμπ δεν επιθυμεί να αναμετρηθεί με τους Ρώσους σε ξένο έδαφος; Είναι σίγουρο βέβαια, ότι οι Αμερικανοί τα έχουν βρει σκούρα με την παρουσία τους στην Μέση Ανατολή. Και δεν φτάνει η όποια συμμαχία με το Ισραήλ για να ισοσκελίσει την κατάσταση. Η δε συμφωνία Τούρκων και Ρώσων έχει επιδεινώσει κατά πολύ τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, που πλέον δεν είναι εύκολο να εδραιώσουν τις δυνάμεις τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Αυτό βέβαια, εξοργίζει τους Αμερικανούς που έχουν μάθει να επιβάλλονται. Η Ρωσία όμως, έχει προς το παρόν το πάνω χέρι. Αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να προβλέψει κανείς με ασφάλεια την πορεία των γεγονότων. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και καταστροφικές. Χιλιάδες άμαχοι, θύματα των αντιμαχόμενων πλευρών στην Συρία θα συνεχίζουν να αναζητούν διέξοδο στην Ευρώπη. Οι πρόσφυγες αυτοί όμως, συνήθως καταλήγουν στις χώρες της εκμεταλλευτικής Δύσης που τους απορροφά με φτηνά μεροκάματα, για να μπορέσει να επιβιώσει ο μέσος Ευρωπαίος που κατέχει καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, το όλο σχέδιο είναι πολύπλοκο: Πρώτα βομβαρδισμοί, έπειτα εκτελέσεις αμάχων, πρόσφυγες, φτηνή εργασία, ρατσισμός και εκμετάλλευση. Και όλα αυτά, σε μία εποχή όπου υποτίθεται οι πόλεμοι αποδοκιμάζονται φραστικά ακόμη και από τους πιο στυγνούς δικτάτορες. Έχει μέλλον όμως, καθώς φαίνεται, αυτή η στρατηγική για το λόγο του ότι χωρίς πολέμους και συρράξεις δεν υπάρχει ενδιαφέρον για επενδύσεις. Πρέπει να καταστραφούν τα πάντα, να ερημωθούν οι πόλεις και να διαλυθούν οι υποδομές για να κάνουν χρυσές δουλειές οι κατασκευαστικές εταιρείες. Πρέπει επίσης να δοκιμαστούν νέα οπλικά συστήματα. Για δε τα χημικά, η ιστορία είναι παλιά όπως και οι πρώτοι διδάξαντες του είδους.

Συρία - ώρα μηδέν. Το δράμα θα συνεχιστεί για να διαιωνίζονται οι κόντρες των μεγάλων δυνάμεων. Και μάλιστα όταν οι λαοί δεν βγαίνουν πλέον στο δρόμο για το δράμα της Συρίας. Γιατί η ανθρωπιστική αυτή καταστροφή δεν φαίνεται να συγκινεί τον μέσο Ευρωπαίο. Τον ενοχλούν όμως οι πρόσφυγες. Λυπηρό αλλά αληθινό.