Το να απολογείται κανείς για τις πράξεις του όλα αυτά τα χρόνια, όπου του έλαχε να βιώσει την απομόνωση, την απέχθεια για ένα σαθρό κοινωνικό σύστημα και την αποστροφή για τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις, δεν είναι παρά οι παρενέργειες μιας αγέρωχης στάσης απέναντι σε ένα σύστημα που δεν λαμβάνει στο παραμικρό υπόψιν τις αξιώσεις των πολιτών, που στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρεί σκουπίδια, γιατί μόνο έτσι διαιωνίζεται η αντιπαλότητα που το εξυπηρετεί, αφού τα επιχειρήματα για μια κλειστή και αποξενωμένη κοινωνία υπό τον υποτιθέμενο φόβο του «άλλου» οργιάζουν και βρίσκουν ανταπόκριση.

Οι στρατιώτες τού σε κάθε περίπτωση εξοντωτικού οικονομικού πολέμου βαδίζουν κάθε φορά κατά της όποιας ένστασης έστω και φραστικής για το σημερινό κατάντημα που αποκαλείται παράδεισος από την εκάστοτε εξουσία. Η κοινωνία αυτή εντούτοις, θεωρεί πως δεν έχει την υποχρέωση να απολογηθεί σε κανέναν, αφού ουσιαστικά δεν επιδιώκει να προσφέρει το παραμικρό στους πολίτες της. Τουναντίον, θέλει απλά να τους συμπεριλάβει στην εκστρατεία δυσφήμισης όλων αυτών που εξακολουθούν να αντιστέκονται, όλων εκείνων που κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μην εκλείψει η πολιτική δράση.

Ζούμε λοιπόν, σε μια κοινωνία γεμάτη αντιφάσεις και ατοπήματα, σε έναν κόσμο από κάθε άποψη απομαγεμένο, με την μόνη διαφορά ότι ουδείς γνωρίζει σε ποιο νέο αδιέξοδο βρίσκεται. Ένας τόσο μπερδεμένος κόσμος που λανσάρεται ως ο πιο ιδανικός από τους πρεσβευτές της εκάστοτε ολιγαρχίας, ένας κόσμος βουτηγμένος στην διαφθορά και στην κερδοσκοπία, δεν θα μπορούσε παρά να είναι πολυπροϊοντικός, αν με τον όρο αυτό εννοείται ότι ο μόνος στόχος είναι το χρήμα μέσα από την πώληση του καινούργιου.

Ο πολυμοντελικός αυτός κόσμος, που ποντάρει σε αυτή ακριβώς την πολυπληθή επίδειξη νέων υλικών οπτασιών χάριν της χρησιμότητας και αέναης χρηστικότητας στο όνομα του ωμά καινοτόμου προϊόντος και όχι της εκτίμησης για αυτό, η φτωχή σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις για έναν πιο δίκαιο κόσμο κοινωνία, αφαιρεί από τον εκάστοτε εμπλεκόμενο στις πολύπλοκες σχέσεις της, την δυνατότητα να ασκήσει την ανάλογη κριτική, επειδή ακριβώς έχει κάνει σημαία την μονολιθικότητα και την μαλθακότητα.

Ποιος ή ποια, για παράδειγμα, θα επέλεγε να πορευθεί κατά της επικρατούσας νοσηρής νηνεμίας, όταν η υλική ευμάρεια έχει φτάσει να καλύπτει ακόμη και τις πιο λεπτές πτυχές της ανθρώπινης επικοινωνίας; Είναι πολλοί αυτοί που θα παρατούσαν με μιας την εργασιακή τους προνομιακά θέση επειδή το εξουσιαστικό κρεσέντο θα ξεπερνούσε τα επιτρεπτά όρια; Σίγουρα, η συνεχής πρόκληση για μια θέση στον ήλιο και τίποτε περισσότερο, καταρρακώνει την επιθυμία για δικαιοσύνη και δημοκρατία.

Ο καθένας γίνεται φορέας ανήκουστων αντιλήψεων που εφαρμόζονται τάχιστα, για να μην μπορεί κανείς να καταλάβει σε ποια εποχή έχει μεταβεί. Πάραυτα, η απολογία για μια αγέρωχη στάση κάποιου απέναντι σε τούτο το άναρχο τοπίο, που συγκαλύπτεται από μια επίπλαστη νομιμότητα, θα πρέπει πάντα να υπερτονίζεται, γιατί κάποτε πρέπει να μαθαίνουμε τι γίνεται και στην αντίπερα όχθη.  

Δεν είναι τόσο, το ότι μπορεί να επηρεαστεί κανείς εύκολα από την στάση αυτή, όσο το ότι η εικόνα για μια στρατιωτικά δομημένη κοινωνία επιβάλλεται κάποτε να παραμορφωθεί. Κανείς δεν γνωρίζει, βέβαια, κατά πόσον μπορεί να ταρακουνηθεί από το κλίμα αυτό, από την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που προκύπτει λόγω αυτής ακριβώς της καλλιεργούμενης αοριστίας. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: πολλοί θα ήθελαν να μιλήσουν για την σημερινή κατάντια αναξιοπρέπειας, αδιαφορίας και αναλγησίας, όμως για διάφορους λόγους δεν το κάνουν.

Εντούτοις, κάποιος θα πρέπει να μιλήσει επιτέλους για την τωρινή κοινωνική παρακμή. Αυτή η παρακμή που λανσάρεται ως παράδεισος, ως η καλύτερη λύση για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Είναι μια συνεχής πρόκληση, ένα διαρκές κρεσέντο ορθολογισμού και δημαγωγίας. Αυτοί, όμως, που πρέπει στην πραγματικότητα να απολογηθούν, είναι οι τιμητές τούτης της παρακμής και όχι εκείνοι που αντιστέκονται. Αυτοί που πρέπει «λόγον διδόναι» κατά τους αρχαίους Αθηναίους που ήξεραν πολλά.