Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς καλείται να εφαρμόσει μέτρα των δανειστών που εξαρχής είχε υποστηρίξει πως δεν τα δέχεται αλλά πως «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς». Και αυτό παρά το γεγονός ότι υποστηρίζει με θέρμη πως η οριστική έξοδος από τα μνημόνια είναι πλέον πολύ κοντά.

Το ασφαλιστικό, οι περικοπές συντάξεων αλλά και η υψηλή φορολογία εξακολουθούν να δημιουργούν παρατεταμένη κρίση στην ελληνική κοινωνία, οι πολίτες της οποίας αισθάνονται συνήθως προδομένοι με τις επιλογές τους, αλλά πάνω απ' όλα εξουθενωμένοι από τις συνεχείς φοροεπιδρομές.

Είναι απορίας άξιον, πώς επιβιώνει μετά τα αλλεπάλληλα μνημονιακά μέτρα ο Έλληνας πολίτης και το μυαλό του καθενός πηγαίνει μάλλον στην διαφθορά, την δωροδοκία και την κάθε λογής υπεξαίρεση. Υπάρχει όμως, καθώς φαίνεται, ακόμη χρήμα στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του ΄90 και μέχρι το 2009, κυρίως από το χρηματιστήριο, τις μετοχές και τον τζόγο που κατέκλυσε πρωταρχικά ως μόδα το ενδιαφέρον και την ενασχόληση των πολιτών.

Οι πολίτες συνεχίζουν να ποντάρουν εν μέσω κρίσης στα τυχερά παιχνίδια, ειδικά τώρα που το ρευστό απουσιάζει στις συναλλαγές και τις δοσοληψίες. Αρκεί, όμως, η τύχη για να κάνει τους πολίτες να ανασάνουν; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό κερδοσκοπούν κάποιοι άλλοι, που δεν γνώρισαν ποτέ τους την φτώχεια και την στέρηση; Όταν ο πολίτης καταφεύγει στο κάθε τζόκερ ή λόττο, προκειμένου να αλλάξει τα οικονομικά του, όταν στις καθημερινές συνήθειες προστίθεται η μανιώδης συμμετοχή στο facebook και το twitter που καλύπτουν βασικές επικοινωνιακές ανάγκες αλλά και η κάθε σαχλή ατάκα που γεμίζει στα πρωινάδικα τα κενά της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας και που χαμηλώνει αισθητά το πνευματικό επίπεδο, αναδεικνύοντας την αμορφωσιά σε προσόν και την αμάθεια σε  κανόνα, σαφώς και δεν υπάρχουν φαινομενικά άλλες διέξοδοι. Όμως, όπως είχα επισημάνει παλαιότερα: Το συναίσθημα του κόσμου δεν εγκλωβίζεται, καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει.

Απλά αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι ότι οι αποδράσεις αυτές -για οικονομικούς ή επικοινωνιακούς σκοπούς- θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, μονόδρομος. Και κατ' αυτήν την έννοια, επινοούνται κάθε φορά τρόποι μαζικής αλλοτρίωσης ή κοινώς αποβλάκωσης. Όμως, ο σημερινός κόσμος που εξακολουθεί να βυθίζεται αναφανδόν στην αποξένωση δεν είναι παρά ουτοπικός. Στον αντίποδα, ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευτεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής  αυτονόμησής του ενάντια στην χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του, που βολεύει την εκάστοτε εξουσία.

Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή με όπλο την γνώση και την μόρφωση, αλλά πάνω απ' όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Το κέρδος από αυτή την θεώρηση αυτή είναι πολλαπλό, καθώς δεν αποκτάται μόνο η ελευθερία αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα νέους εκβιασμούς για να κλείσουν στόματα.

Η σημερινή πραγματικότητα δεν είναι παρά ουτοπία λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, εφαρμόζουν πολιτικές ασφυξίας και αν τους ρωτήσει κανείς όλους, θα απαντήσουν με ένα στόμα, μια φωνή: «Δεν το θέλουμε, είμαστε αναγκασμένοι». Λες και όλοι τζογάρουν στην μερίδα αυτή των πολιτών που ακόμη μπορεί ακόμη και επιβιώνει, ελπίζοντας παράλληλα πως με το σερβίρισμα των κάθε λογής smartphones και με την επίδειξη του «τελειωμένου» πολίτη που φορά ακουστικά στο μετρό, τα τραμ και τα λεωφορεία αδιαφορώντας για τον περίγυρο, οι διαμαρτυρίες θα κοπάσουν.

Λες και το ζητούμενο είναι η ησυχία και όχι η ελευθερία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος φιλόσοφος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απάθεια των πολιτών και την σφοδρή επιθυμία της εκάστοτε εξουσίας να τους κρατά σε καταστολή.