Μερικές φορές δεν ξέρεις τι είναι προτιμότερο, να επιζητάς την ποιότητα ή απλά την οικονομική απολαβή σε μία χώρα όπου ούτε το ένα υπάρχει ούτε και το άλλο; Άλλες φορές θεωρείς πως με το να σε ανταμείβουν, ξεφεύγεις από έναν κύκλο μιζέριας και αποστροφής, καθώς βρίσκεσαι εξαίφνης στο επίκεντρο του οικονομικού ενδιαφέροντος από τους γύρω σου. Όμως, υπάρχουν και οι φορές εκείνες, όπου το να επιλέξεις να βρίσκεσαι τινι τρόπω στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας χωρίς αμοιβή, δεν είναι παρά χαμένος χρόνος, σε έναν κόσμο που με κανέναν τρόπο δεν συμπαθεί να βρίσκεσαι σε καλό επίπεδο και που τουναντίον η χαιρεκακία τον χαρακτηρίζει.

Θα πει, όμως, κάποιος: Καλά, το να θέλεις να είσαι famous, τι άλλο από ακατάσχετος οπορτουνισμός δεν είναι; Η απάντηση: Το να ξεχωρίζεις κάποιες στιγμές για την δράση και το έργο σου δεν σημαίνει εμμονή με την πρωτιά, παρά μια προσπάθεια να γίνουν γνωστές οι απόψεις σου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επιδιώκεις να σε θαυμάζουν. Το σημερινό άρθρο κατά τι διαφορετικό αφιερώνεται σε όλους εκείνους που προσπαθούν να ξεχωρίσουν -όχι λόγω εγωισμού- αλλά κυρίως από την τάση να αφυπνίσουν τους υπνοβάτες μιας ανίερης από κάθε άποψη εποχής. Πρόκειται για όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους που αποδεχόμενοι την τρέχουσα κατάντια, σκύβουν το κεφάλι χωρίς πολλές αντιρρήσεις.

Αυτή η εποχή, ούσα σε από κάθε άποψη παρατεταμένη κρίση, ασθμαίνει όχι μόνο υπό το βάρος των οικονομικών δυσχερειών αλλά υπό την ανοχή για μια απέραντη διαφημιστική ασέλγεια, που παραβιάζει κάθε έννοια δικαίου και αληθούς έκφρασης σε όλες τις εκφάνσεις της. Εν μέσω γενικευμένης υποκρισίας, που καθιερώνει και αντρώνει το τωρινό σύστημα εξουσίας, βάζοντας στην άκρη την γνήσια αντιπαράθεση, καθώς όχι μόνο δεν «πουλά» αλλά τουναντίον «υποψιάζει» τους περιθωριοποιημένους πολίτες, όλη αυτή η διαδικασία παρότρυνσης για αποθέωση του ευτελούς που καναλιζάρει τα ποικίλα ανθρώπινα συναισθήματα, κάνοντάς τα ακόμη και να μην υπάρχουν ή να μην εκδηλώνονται όταν πρέπει, το κλειστό αυτό, με λίγα λόγια, μονοπώλιο της σαχλότητας εγκλωβίζει την σκέψη σε μονομερείς εικόνες που συνήθως δεν έχουν καμία αξία, παρά το γεγονός ότι κατακλύζουν την καθημερινότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η κάθε προσπάθεια τού να ξεχωρίσεις, καταπνίγεται στην ψευδολογία του συστήματος κυριαρχίας, που μετατρέπει τον άβουλο σε νικητή και τον μίμο σε μεγαλοστέλεχος. Αυτή είναι η σημερινή πρακτική, όχι μόνο της επίσημης εξουσίας, αλλά και των πολυπληθών υπηρετών της σε όλα τα μέρη του κόσμου. Γιατί αν στην Ελλάδα εκλείπουν οι φωνές αντίστασης, στην υπόλοιπη Ευρώπη εξαγοράζεται η συνείδηση με το χρήμα που μεταπλάθει από την μια στιγμή στην άλλη, τους καλά προετοιμασμένους αιθεροβάμονες σε έμπειρους τζογαδόρους και μπίζνεσμαν της εκάστοτε υποκουλτούρας. Αν αυτό σας φαίνεται απίστευτο, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε τα  site μεγαλοεταιρειών, για να απολαύσετε με την ησυχία σας πώς μεταφράζεται μια καλή επαγγελματική σταδιοδρομία.

Μερικές φορές λοιπόν, αισθάνεται κανείς κυρίαρχος του κόσμου και ευτυχής που συλλαμβάνει αυτές τις μικρές ή μεγάλες αλήθειες, όταν πολλοί άλλοι προτιμούν την ψευδαίσθηση και την ασφάλεια ενός καλού μισθού ή την οικονομική άνεση, προκειμένου να αποθεώσουν για μια ακόμη φορά της ασύδοτη αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Αισθάνεται κανείς ότι θέλει να βρίσκεται διαρκώς στον πυρήνα της τρέχουσας επικαιρότητας, όχι γιατί θέλει να βγάλει περισσότερα χρήματα καθώς σχεδόν πάντα δεν «πουλά»- αλλά επειδή θέλει με το καταγγελτικό του έργο να αφυπνίσει τους αμέτρητους εγκλωβισμένους στους τοίχους της ματαιόδοξης οικονομικής ευμάρειας.

Σίγουρος όσο ποτέ ο άνθρωπος που αναφέρομαι, δεν σταματά να ειρωνεύεται τους κάθε λογής οπορτουνιστές και ευκαιριακούς κήρυκες μιας ανελέητης συστημικής προπαγάνδας. Περήφανος όσο πρέπει, φροντίζει να ακούγεται το όνομά του για να μεταδώσει και μόνο τις όποιες λανθασμένα από ερμηνευτικής άποψης «ακραίες» απόψεις του. Μακάρι να ήταν πολλοί αυτοί που μέσα από την ποιοτική τους δουλειά θα έκαναν και άλλους να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Είθε το ξύπνημα του ενός να σημάνει, με λίγα λόγια, την αφύπνιση των πολλών. Κάτι που δεν θα είναι εύκολο, καθώς το σύστημα κυριαρχίας ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τα πιόνια του.