Άλματα στην ζωή μπορεί να κάνει ακόμη κανείς, αρκεί να μην υποθέσει πως τα άλματα αυτά θα έχουν και πάλι δυσμενή κατάληξη λόγω των ασφυκτικών κοινωνικών δομών που κρατούν έγκλειστο τον μέσο πολίτη. Οι προσπάθειες για μια καλύτερη κοινωνία δεν έχουν στερέψει, για τον λόγο ακριβώς ότι όλοι αυτοί που επεχείρησαν να κανιβαλήσουν πάνω στο πτώμα μιας καθολικά ηττημένης κοινωνίας, δεν μπόρεσαν παρά να επιβραδύνουν απλά την απόλυτη αποσύνθεσή της.

Το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν ακόμη αποθέματα αντίστασης απέναντι σε όλο αυτό το συνονθύλευμα ετεροδόξων θεωριών, σε αυτό τον καλλιεργούμενο ορυμαγδό από ανοησίες και χωράτα μειωμένης πνευματικής στάθμης που διανθίζουν την καθημερινότητα. Οι πληγές μπορεί να είναι πολλές, όμως οι διαθέσεις αλλάζουν γιατί ποτέ ουσιαστικά δεν κατάφερε το αόρατο χέρι της εξουσίας των λίγων να εκμαυλίσει την επιθυμία των πολλών, ασχέτως αν αρκετές φορές οι πολλοί πίστεψαν τα ψέματα και εναπόθεσαν την επόμενη μέρα σε συλλογικές αυταπάτες.

Τα άλματα λοιπόν, στην ζωή μπορούν να γίνουν ακόμη περισσότερα γιατί η υποβάθμιση του βίου προκαλεί σφοδρή επιθυμία για νέο ξεκίνημα, για την ανεύρεση νέων διαύλων επικοινωνίας σε αυτό το χάος της παραπληροφόρησης και του μαζικού αποπροσανατολισμού, που, όμως, δεν έχει ακόμη πάρει οριστική μορφή, παρά εδράζεται στην απουσία θέλησης για την αντίπερα όχθη.

Ας το πούμε πιο καθαρά: όσο και αν έκλεισαν οι δίοδοι και τα περάσματα για το διαφορετικό, όσο και αν προσπάθησαν οι εντολοδόχοι του καταναλωτικού οργασμού να φέρουν τις μάζες σε απόγνωση, εντούτοις δεν φαίνεται να κατάφεραν να τιθασεύσουν την αντίθεση, όσο μικρή και αν φαίνεται πως είναι την σημερινή εποχή.

Είδαμε πριν από λίγο καιρό, τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και της G20, να δείχνουν τον δρόμο ή να διανοίγουν νέες προοπτικές πραγμάτωσης ενός άλλου, ολότελα διαφορετικού κοινωνικού οράματος, παρά το γεγονός ότι σήμερα που μιλάμε δεν υπάρχουν οι πένες αυτές που θα λειτουργούσαν ως καθοδηγητήρια. Είδαμε πως παρόλο που δεν υφίστανται με την ίδια ένταση των προηγούμενων δεκαετιών πνευματικά ενεργοί σαρωτές, πολλοί νέοι άνθρωποι εφευρίσκουν καινούργιες μορφές καταγγελίας του νέου κομφορμισμού, όχι μόνο στο όνομα ενός στείρου αντικομφορμιστικού μοντέλου ζωής, αλλά χάριν της φαντασιακής επιθυμίας για έναν άλλο κόσμο -όχι με περισσότερη επειδή δεν υφίσταται ούτε καν η στοιχειώδης αλλά με πραγματική δημοκρατία και εφαρμοσμένο δίκαιο.

Θα πεί κανείς, βέβαια, πως δεν υπάρχουν πια προτάγματα, ούτε πρωτοπόρες ιδέες. Είναι λάθος. Κάθε γενιά έχει να προτείνει πέρα και μακράν της καθεστωτικής αντίληψης που υποβάλλεται κάθε φορά ο υποψήφιος μεταλλαγμένος άνθρωπος από μία ηλικία και μετά, και αυτό γίνεται πασιφανές σε όλες τις εκδηλώσεις του εκάστοτε οργανωμένου αντιδογματικού κινήματος. Με την κατάρριψη των τσιτάτων στο όνομα μιας κατευθυνόμενης εξέγερσης με κανένα ουσιαστικά πρακτικό αποτέλεσμα, με την απομυθοποίηση αυτής ακριβώς της μετάλλαξης που υφίσταται ο καταναλωτικός άνθρωπος, που από την μια στιγμή στην άλλη επιθυμεί σφόδρα όσα μέχρι τώρα κατήγγγειλε, εν ολίγοις με το ξεμπρόστιασμα όλου αυτού του σατανικού παιχνιδιού που έχει ως κύριους μέτοχους τους κάθε λογής μετανοημένους από το «επαναστατικό» τους παρελθόν και νυν μέντορες του διαφημιστικού παραπλανητικού και συνάμα οικειοποιημένου αντισυμβατικού ολοκαυτώματος, γίνεται κατορθωτή μία νέα διάνοιξη στο αντιεπικοινωνιακό τοίχος, με στόχο όχι απλά την καταγγελία όλης αυτής της στημένης παγίδας, αλλά την οριστική επικάλυψή της.

Κανείς βέβαια, δεν είναι τόσο αφελής και ανόητος για να πιστέψει πως όλα μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη. Όμως, όπως ακριβώς μεθοδικά στήθηκαν οι παγίδες μετά τις αποτυχημένες επαναστατικές απόπειρες των προηγούμενων δεκαετιών, έτσι μεθοδικά στήνονται πλέον και τα νέα πνευματικά οδοφράγματα κατά του μοντέρνου ολοκληρωτισμού. Τα άλματα λοιπόν, υφίστανται, όσο γιγαντωμένη είναι η φθορά της ολοένα και μεγαλύτερης επιζητούμενης παραγωγής. Είναι η εποχή των φθαρμένων αξιών και αντιλήψεων - σίγουρα. Είναι, όμως και το παρόν ενός νέου μοντέλου αντίδρασης απέναντι στην φθορά, που ούτως ή άλλως έχει περιπέσει ο καθεστωτικός και πέρα από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, τρόπος αντίληψης της ζωής. Γιατί πολύ απλά, τώρα είναι που το άλμα πάνω από τον καθηλωμένο καθωσπρεπισμό και παρηκμασμένο ωχαδερφισμό έχει πραγματικά προοπτική.