Πυροτεχνήματα είναι οι υποσχέσεις για σταδιακή πρόοδο της χώρας, που ενίοτε γίνεται και συνήθεια στα χείλη των κυβερνώντων. Χωρίς να βασίζεται πουθενά η επιχειρηματολογία για νέες επενδύσεις που θα ωφελήσουν τάχα την οικονομία της χώρας, με απούσες τις προσδοκίες για εξάλειψη της φτώχειας που πολλαπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια και που κανείς δεν έκανε το παραμικρό για να την περιορίσει, η περίφημη «νέα εποχή» δεν είναι παρά ένας ακόμη προβεβλημένος μύθος.

Το λέω αυτό, γιατί τώρα τελευταία η κυβέρνηση και τα φιλικά προς αυτήν ΜΜΕ επικαλούνται συνεχώς τα λόγια ευρωπαίων αξιωματούχων που αναφέρονται σε έξοδο από την κρίση, από την στιγμή, όμως, που ΘΑ εκπληρωθούν στο έπακρο οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας μας. Αυτό το τελευταίο θα πρέπει να προσεχτεί περισσότερο απ' όλα, για τον απλό λόγο ότι τίποτε δεν εξαγοράζεται δωρεάν.

Θα χρειαστεί πολύς ακόμη χρόνος για να ξεχρεώσει η χώρα, και ακόμη περισσότερος για να πει κανείς με ασφάλεια πως η κρίση που πλήττει ευθέως τους πολίτες δείχνει σημάδια υποχώρησης.

Δεν είναι τυχαίο που από τώρα μια μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ δεν τάζει και δεν υπόσχεται απολύτως τίποτε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε ισχυρίζεται πως θα βγάλει την χώρα από την κρίση, ούτε πως θα φανεί φως στο σκοτεινό τούνελ. Κοινώς, τα λέει όλα από πριν, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του μετά.

Και αυτό είναι το τραγικό: εμπαίζουν τα κόμματα επί πολλά συναπτά έτη τους πολίτες, μοιράζοντας υποσχέσεις για ελάφρυνση του χρέους και εξάλειψη της λιτότητας, τον τελευταίο καιρό, όμως, έχουν σιωπήσει, καθώς δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν. Αφήνουν, θα έλεγα στο έλεος τον καθένα και για να διασφαλίζουν την τάξη, παύουν να υπόσχονται, γιατί η συνταγή πειθούς είναι ξεπερασμένη.

Από το απλόχερο μοίρασμα των υποσχέσεων όμως, μέχρι την αδυναμία υπόσχεσης, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το δε ψυχολογικό σμπαράλιασμα των πολιτών είναι καθοριστικό. Τα κόμματα το κάνουν αυτό, όχι γιατί δεν θέλουν να έχουν ψηφοφόρους, αλλά επειδή ακριβώς εξάντλησαν κάθε περιθώριο προσφοράς υποσχέσεων που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δείξουν συνέπεια και θα αποκομίσουν παραδοχή και αποδοχή, μη μπορώντας ουσιαστικά να πορευθούν με γνώμονα τα κούφια λόγια, όταν από πάνω επικρέμαται η σπάθη της λιτότητας, προτιμούν να ομολογήσουν την ήττα τους και τοιουτοτρόπως με την αληθοφάνεια να γίνουν αρεστά σε πολίτες που έχουν απογοητευθεί.

Παρά ταύτα, η κυβέρνηση συνεχίζει να υποστηρίζει πως το μέλλον της χώρας είναι ευοίωνο. Δεν μπορεί και αυτή από την μεριά της να κάνει πίσω, γιατί μόνο έτσι κρίνουν τα κυβερνητικά στελέχη πως μπορεί να μειωθεί η ψαλίδα από την ΝΔ. Η μάχη λοιπόν, μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, θα κριθεί ανάμεσα στην παρατεταμένη ψευδολογία και την τεχνητή παραδοχή, για ένα χωρίς επιστροφή σμπαραλιασμένο κράτος. Ανάμεσα σε φαντασιοκόπες ρήσεις περί μείωσης της ανεργίας που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και ωμής αποδοχής της οικονομικής κατάντιας χωρίς ίχνος υπόσχεσης για κάτι καλύτερο «για να έχουμε τα νώτα μας φυλαγμένα» που υπονοεί η αξιωματική αντιπολίτευση. 

Το πεδίο λεκτικών αντιπαραθέσεων, με λίγα λόγια, περιορίζεται το πολύ σε ανιστόρητες αψιμαχίες για την διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία οκταετία, αλλά και σε μοναδικής έμπνευσης αλληλοκατηγορίες, για το ποιος επέβαλλε σε τελική ανάλυση τα μνημόνια. Το δυστύχημα βέβαια, είναι ότι ο λαός ακόμη τους ακούει και δεν λέει να αλλάξει ρότα. Τι θα ήταν αυτό; Να βάλει μπροστά το συμφέρον του και να απογαλακτιστεί από τα κόμματα. Να βάλει ο καθένας την σκέψη του να δουλέψει και να μην παραχωρεί σε ειδικούς των κομμάτων την πολιτική του θέση. Γιατί αυτοί πάντα θα φτιάχνουν  παγίδες, για να τον ρίξουν μέσα.