Για να αλλάξουν οι κοινωνίες, θα πρέπει πρώτα απ' όλα ο καθένας μας να κάνει την δέουσα αυτοκριτική και να στοχεύσει στο κοινωνικό σύνολο που τόσο το επικαλούνται πολλοί, αλλά που άλλοι τόσοι το παρακάμπτουν. Για να αποδώσουν οι κόποι όλων αυτών που αντιστέκονται στην ευτέλεια και την ποταπότητα, θα πρέπει να ληφθεί στα σοβαρά υπόψη ότι κάποιοι έχουν συμφέρον από τον εκμαυλισμό της ηθικότητας, όχι με την αρτηριοσκληρωτική της έννοια, αλλά σε συνδυασμό με τις αρχές και την νοοτροπία που καταπολεμούν ευθέως τον συντηρητισμό.  

Δεν απορρίπτεται η ηθική στο όνομα της εξέλιξης με την διαιώνιση της υποκριτικής αποδοχής του στιγμιαίου, παρά μονάχα η παιδεία χάριν της μικρότητας, που τόσο ανάγκη έχουν οι θιασώτες της νέας εποχής. Το ζήτημα εν ολίγοις, δεν είναι τόσο το να μάθει κάποιος να φέρεται, αλλά να μην γνωρίζει ποτέ, το πώς και το γιατί. Οι εν λόγω κοινωνίες της ελαφρότητας διατηρούνται ακμαίες, ακριβώς διότι δεν επιτρέπουν σε κανέναν να διεισδύσει στα ενδότερα της σκέψης, να μπει στο λαβύρινθο και να αποκομίσει κάτι ουσιαστικό.

Τουναντίον, οι έτοιμες λύσεις στα προβλήματα, οι χαραγμένες πολιτικές και οι δοσμένες συνταγές επιβίωσης, διατηρούν αυτό το χαμηλό επίπεδο στην λογική του «μια ζωή την έχουμε, ας την γλεντήσουμε...». Αυτό το ρητό από μόνο του οδηγεί κατευθείαν σε ελαφρότητα, στην ανώριμη διαχείριση της ζωής, σε κατεστημένες αξίες και ιδανικά, αλλά πάνω απ' όλα σε μαζική αποδοχή του εφήμερου που προκαλεί την εμφάνιση οποιονδήποτε ιδεών πέραν των ορίων της σοβαρότητας.

Η δε αμφισβήτηση διακωμωδείται είτε με τσιτάτα του τύπου «έφηβοι ήμασταν, το αίμα μας έβραζε» ή με νέες σερβιριζόμενες συνταγές επιβίωσης του τύπου «γέμισε το πορτοφόλι σου για να καλύψεις στοιχειώδεις ανάγκες». Και φθάνουμε στο σήμερα, όπου αποθεώνεται και πάλι το ευτελές, όχι μόνο μέσα από την τηλεόραση, αλλά μέσω του διαδικτύου, που αναμορφώνει τους κανόνες αγοράς και ζήτησης, εξαρτώντας την επιβίωση ιστοσελίδων της ντροπής από το πάτημα ενός κουμπιού ή like.

Για να αλλάξει όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό, θα πρέπει πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι η κλειστότητα του μυαλού δεν διαρρηγνύεται με σήριαλ ή εκπομπές και κινηματογραφικές ταινίες, αλλά με την άσκηση στην πολιτική συμπεριφορά, στο να μάθει δηλαδή, ο καθένας πως είναι πολίτης με δικαιώματα. Αυτό από μόνο του χρειάζεται εξάσκηση, αλλά πάνω απ' όλα την χαρακτηριστική παίδευσιν. 

Δεν μιλά κανείς για επιστροφή σε ξεχασμένες αξίες ή ιδανικά που περαιώθηκαν, αλλά για συνήθειες που πρέπει να αλλάξουν, προκειμένου να ασκηθεί ο νους στην επικοινωνία μετά την διάρρηξη της κλειστότητας. Ανοιχτές κοινωνίες δεν είναι αυτές που καλλιεργούν τάχα την πολυπολιτισμικότητα, αλλά αυτές που εφαρμόζουν στην πράξη την αλληλεγγύη με δυναμικές ενέργειες και πρακτικές.

Πάνω απ' όλα, όμως, για να συμβούν αυτά, θα πρέπει ο πολίτης να έχει εκπαιδευτεί σε καινούργιες μορφές ζωής. Θα πρέπει να έχει μάθει πως τίποτε δεν κερδίζεται από την πλατωνική υπερθέαση των επίλεκτων κυβερνώντων αποτελούμενων από φιλοσόφους και καλλιτέχνες, παρά από τον λαό που θα πρέπει και πάλι να πάρει την θέση που του ανήκει.

Ο ενεργός πολίτης που παρεμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής, ο ζωντανός αυτός οργανισμός που αναπλάθει τα κύτταρα της κοινωνίας, θα πρέπει και πάλι να πάρει τα ηνία. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μιλάμε απλά για μία διαιώνιση των κατεστημένων αξιών, αλλά πάνω απ' όλα για έναν νεοσυντηρητισμό, που καμία εκκεντρικότητα δεν θα τον διαφυλάττει. Εννοώ, πως αυτή η κοινωνία -που πρέπει να αλλάξει- παρά την δυναμική επικράτησή της, έχει στεγανά, που πρέπει να τα δει ο μέσος πολίτης. Κάνοντας λοιπόν, την αυτοκριτική του πρώτα για την στάση που έχει κρατήσει, θα μπορέσει με ευκολία να ξεμασκαρέψει την υποκρισία. Κάνοντας ένα βήμα προς τα εμπρός, θα κατορθώσει να δει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις λοξοδρομήσεις, που με τη σειρά τους καλύπτουν τον τελικό στόχο. Γιατί μόνο έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες της ελαφρότητας.