Ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, καθώς φαίνεται ότι θα πορευθούμε προς την επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε ένα κλίμα όχι απλής πόλωσης, αλλά διχασμού. Με αναμόχλευση παθών εκ του παρελθόντος, όχι, δυστυχώς, με πρόθεση να διδαχθούμε από την ιστορία μας, από τα πάθη και τα λάθη μας, αλλά για να τα επαναλάβουμε.

Ασφαλώς είναι άθλια η προσπάθεια της κυβέρνησης και προσωπικώς του πρωθυπουργού, να κάνει, με αφορμή την επίθεση στον Μπουτάρη, αναμόχλευση των παθών, με τέτοιο τρόπο, ώστε να χρεώνει τους Γκοτζαμάνηδες και τα τρίκυκλα ενός παρακράτους, που τους αποδοκίμασε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Να επικαλείται την δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, για να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αλλά είναι ανεπίτρεπτο λάθος και το σχόλιο του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, όπως το διατύπωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Πείτε μου τώρα το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030 ή τον ενδιαφέρει τι έγινε το 1963;».

Καμία αντίρρηση ότι το βλέμμα μας πρέπει να είναι πρωτίστως στραμμένο προς το μέλλον. Ιδίως μάλιστα των νέων. Αλλά αλίμονο, αν έχουμε μια νεολαία που δεν γνωρίζει τίποτε για το παρελθόν του τόπου λες και η μνήμη της είναι tabula rasa. Η γνώση των κορυφαίων στιγμών της ιστορίας μας είναι απολύτως αναγκαίος οδηγός, αν δεν θέλουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε τις ίδιες καταστάσεις, υπονομεύοντας ακριβώς τις προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον.

Η άγνοια της ιστορίας κάνει τους λαούς υποχείρια των δημαγωγών. Και οι δημαγωγοί ανθούν κυρίως σε περιβάλλοντα διαποτιζόμενα από μίσος και ακρότητες. Διό και όταν αυτά δεν υπάρχουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα διαμορφώσουν. Άλλοτε με την ρητορική τους και άλλοτε με «προβοκάτσιες». Δεν επιτρέπεται λοιπόν να είμαστε ένας λαός λωτοφάγων. Οι νέοι μας πρέπει να γνωρίζουν και για τη δολοφονία του Λαμπράκη, και για τις απόπειρες κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, και για την δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη, αλλά ακόμη και του Καποδίστρια. Κυρίως δε, να έχουν πλήρη συναίσθηση του πόσο ακριβά πληρώσαμε, ως λαός, κάθε τέτοια αποτρόπαια πράξη πού μας οδήγησε το πνεύμα ακραίου φανατισμού και διχασμού, μέσα στο οποίο τελέσθηκαν αυτά τα εγκλήματα.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr