Καυγάς για πρόωρες ή μη εκλογές και το παιχνίδι επαναλαμβάνεται με τους γνωστούς όρους που θέτουν τα κόμματα, προκειμένου να εκφράσουν οι πολίτες τις προτιμήσεις τους. Η ΝΔ θεωρεί πως πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές, αφού προς το παρόν τουλάχιστον διατηρεί την πρωτοπορία στα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να γίνουν αυτές με το πέρας της τετραετίας, αφού κατά την άποψή της η κυβέρνηση μπορεί να κερδίσει πόντους από την παροχολογία και τις υποσχέσεις.

Το εικαζόμενο τέλος των μνημονίων σε λίγους μήνες μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα και οι πολίτες να στραφούν εκ νέου στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, χρειάζεται όσο τίποτε άλλο τον χρόνο για να επανακάμψει, όχι μόνο με την εξαγγελία παροχών αλλά με την εδραίωση της πεποίθησης σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού πως η πορεία της χώρας από το 2015 και μετά αποδείχθηκε επιτυχής. Το δείχνει καθαρά αυτό η κυβέρνηση με την πρώτη ευκαιρία, επισημαίνοντας πως οι εκλογές θα γίνουν το 2019.

Στο παιχνίδι μπαίνει δυναμικά και η Φώφη Γεννηματά που θέλει να καρπωθεί όσο το δυνατόν περισσότερα από την φθορά της κυβέρνησης. Καλά όλα αυτά και μάλιστα πολύ γνωστά σε όλους μας. Τι γίνεται, όμως, με τους πολίτες και την τύχη τους μετά την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια που βρίσκει την χώρα διαλυμένη από τα χρέη και την λιτότητα; Σε τι θα ωφεληθούν, για παράδειγμα, οι πολίτες αν οι εκλογές γίνουν τώρα ή μετά από έναν χρόνο;

Το παιχνίδι για το λαό έχει χαθεί εδώ και οκτώ συναπτά έτη, όταν η χώρα βούλιαξε στον υφεσιακό βούρκο, όταν οι κυβερνήσεις αποφάσισαν πως ένας είναι ο δρόμος της ανάνηψης, ο δρόμος των μνημονίων. Σα να έχουν ξεχάσει τα κόμματα σε τι περιπέτειες έβαλαν την χώρα, σα να μην τα ακουμπά η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, επιδίδονται σε εκλογικές κοκορομαχίες, που αν μη τι άλλο δεν έχουν να πουν τίποτε στο ήδη ταλαιπωρημένο μέσο πολίτη.

Το δυστύχημα βέβαια, του να πάνε κάποιοι και πάλι στις εκλογές επιλέγοντας τους ίδιους και ίδιους υποψηφίους, ανατρέπει την επιδίωξη πολλών άλλων που βαρέθηκαν πια να ζουν με παραμύθια. Η παντελής έλλειψη πολιτικής συμμετοχής, η ανάθεση της τύχης της δημοκρατίας σε ειδικούς των κομμάτων που μόνο αυτοί γνωρίζουν την μία και μοναδική αλήθεια, αναμένεται και πάλι να βυθίσει στην αφάνεια μια χώρα που ανέπτυξε την Δημοκρατία στην αρχαιότητα και που κάνει το κάθε τι να την κακοποιήσει.

Οι πολίτες θα έπρεπε να σκεφτούν νέους τρόπους κοινωνικής οργάνωσης, αφού γεύθηκαν επί χρόνια τι σημαίνει να βρίσκονται στην εξουσία δεξιοί, σοσιαλιστές, κεντρώοι και τώρα αριστεροί. Μιλάμε για μια δημοκρατία που αφήνει την δίοδο ανοιχτή για την είσοδο στο κοινοβούλιο της ακροδεξιάς και των νεοφιλελεύθερων, που επιτρέπει να θεωρείται το ίδιο ο ρατσιστής με τον αντιφασίστα στο όνομα της προσπάθειας ιδεολογικής συγχώνευσης και ισοπέδωσης. Όλα αυτά τα έπραξαν τα κόμματα που επί πολλές δεκαετίες παραμόρφωσαν την κοινωνία και εξυπηρέτησαν στο έπακρο τις επιθυμίες του  μέσου πολίτη να βολευτεί με κάθε τρόπο και μέσο.

Αν η δημοκρατία αυτή δεν είναι παρά μια λεκτική κακοποίηση αυτό οφείλεται στο γεγονός και μόνο ότι οι πολίτες από ένα σημείο και μετά τα παράτησαν, καταναλώνοντας την κάθε υλική η πνευματική σαχλαμάρα του αλλοπρόσαλλου αυτού συστήματος εξουσίας. Και μιλάμε φυσικά για έναν τόπο όπου το κοινωνικό κράτος ήταν και είναι παντελώς απόν, για να πει κανείς ότι υπάρχουν αντεπιχειρήματα όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.  

Δυστυχώς, λοιπόν και πάλι -είτε γίνουν πρόωρες είτε κανονικές εκλογές- τα μηνύματα από την αφύπνιση των πολιτών είναι αποθαρρυντικά. Μιλάμε για τις γενιές εκείνες που δεν διδάχτηκαν τίποτε από την ασύδοτη κομματική προπαγάνδα της δεκαετίας ΄80 και ΄90. Για στρατιές μεσήλικων πολιτών, που αν μη τι άλλο συντηρούν με τον τρόπο τους αυτό το επιεικώς απόκοσμο σύστημα εξουσίας. Οι ελπίδες επαφίενται και πάλι στους νέους, που πληρώνοντας το τίμημα της συνεχούς λιτότητας, τους επιβάλλεται εκ νέου ένας εργασιακός Μεσαίωνας.