Αν και δεν αναμένονται κοσμογονικές αλλαγές, εντούτοις Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ουν έσφιξαν τα χέρια τους, όπως λένε για την ειρήνη στην Κορεάτικη χερσόνησο. Πυρηνικές δυνάμεις και οι δύο, ψάχνουν δήθεν να βρουν λύση στην κρίση, όταν οι Αμερικανοί εγγυώνται οικονομική βοήθεια σε περίπτωση που οι Βορειοκορεάτες συμβάλλουν στην αποπυρηνικοποίηση της Χερσονήσου.

Και μιλούν οι ΗΠΑ για αποφυγή προκλήσεων με τα πυρηνικά, την στιγμή που είναι η βασική χώρα που διατηρεί τεράστια αποθέματα πυρηνικών όπλων, που δεν έχει δεχθεί να μειώσει το οπλοστάσιο αυτό στο παραμικρό και που επανειλημμένως προκαλεί την υφήλιο με τις επιθετικές της βλέψεις.

Μιλάμε για μια κίνηση για το θεαθήναι, για πρόκληση στον κόσμο που έχει υποφέρει από την διχοτόμηση της Χερσονήσου, για πλήρη αδιαφορία των επί δεκαετιών τραγικών συνθηκών διαβίωσης των Βορειοκορεατών και σύμπλευση με ένα θλιβερό απομεινάρι του σταλινισμού, που εξακολουθεί να θυμίζει εκείνες τις τρομερές εποχές που ο κόσμος ζούσε υπό την απειλή των εξαφανίσεων, των βασανισμών και των εκτελέσεων.

Με την κίνηση Τραμπ για επιτηδευμένη συμφιλίωση, νομιμοποιείται το εν λόγω καθεστώς να βασανίζει τους πολίτες του και οι Αμερικανοί ευλογούν τα γένια τους, που αναμένεται να κατακτήσουν εμπορικά και μια ακόμη περιοχή, αδιάφορο αν εκεί διαπράττονται σοβαρά εγκλήματα κατά των αντιφρονούντων. Θα μου πείτε, τι να περιμένει κανείς από τις αμερικανικές ηγεσίες που είναι βουτηγμένες στην αμαρτία και την διαφθορά; Απολύτως τίποτε. Τι παράδειγμα έχουν να προσφέρουν οι ΗΠΑ για την εξέλιξη της κοινωνίας, της φτώχειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Παράδειγμα προς αποφυγή είναι, όταν οι εικόνες από τις δολοφονίες στα σχολεία λόγω της ευρύτατης χρήσης όπλων αλλά και τις ρατσιστικές ενέργειες καλά κρατούν και δεν λένε να σταματήσουν.

Κανείς νοήμων πολίτης δεν θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά την νέα αυτή οπερέτα συμφιλίωσης, ειδικά από κωμικούς ηγέτες σαν τον Τραμπ ή τον Κιμ Γιονγκ Ουν, που, όμως, είναι επικίνδυνοι. Τουναντίον, θα πρέπει να μας προβληματίσει περαιτέρω αυτή η κίνηση συμφιλίωσης, για το τι σκοπούς εξυπηρετεί και ποιους βολεύει.

Μιλάμε για μία εποχή όπου οι ΗΠΑ αποχώρησαν πριν λίγο καιρό από την συμφωνία για τον έλεγχο των Ιρανών σε ότι αφορά την πυρηνική ενέργεια, αλλά και την συνέχιση της αντιπαράθεσης με το καθεστώς Άσαντ στην Συρία. Μόνο λοιπόν, με πονηρή κίνηση Τραμπ μπορεί να εξηγηθεί η σύσφιγξη των σχέσεων με την Βόρειο Κορέα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με την ιστορία, που λέει ότι από το τέλος του πολέμου στην Κορέα μέχρι σήμερα, κανένας άλλος Αμερικανός ηγέτης δεν επιχείρησε να αλλάξει τα δεδομένα και να νομιμοποιήσει τοιουτοτρόπως το σταλινικό αυτό καθεστώς.

Θα πρέπει λοιπόν, να κοιτάξουμε στα παρασκήνια της συνάντησης αυτής, να δούμε τι συμφέροντα εξυπηρετεί και κατά πόσον οι φιλικές σχέσεις ΗΠΑ - Βορείου Κορέας έχουν να κάνουν με την ήδη τεταμένη ανταγωνιστική σχέση των ΗΠΑ με την Κίνα. Εν ολίγοις, δεν είναι τυχαία η επιλογή της περιοχής, όπου οι Αμερικανοί θέλουν να μεταβάλλουν τα ως τώρα ισχύοντα δεδομένα. Αν το κοιτάξουμε από κοινωνικής πλευράς, τέλος, δεν περισσεύει ούτε ο χρόνος, ούτε οι σελίδες που θα πρέπει να γραφτούν για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Βόρειο Κορέα αλλά και στις ΗΠΑ, όπου με την έλευση Τραμπ ακολουθείται ήδη στο έπακρο ο ακροδεξιός λόγος. Και μάλλον επειδή δεν μιλάμε παρά για ομώνυμα από την ανάποδη, υπάρχει και αυτή η μοιραία για την ανθρωπότητα έλξη, που δήθεν υπηρετεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την σταθερότητα.

Γεγονός είναι ένα: ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο. Όλοι εκείνοι που κρατούν τις τύχες των πολιτών στα χέρια τους, αποφασίζουν εν μία νυχτί πότε και αν θα εκτοξευθούν πύραυλοι ή θα καταγραφεί μια ακόμη οπερέτα ειρήνης. Οι καιροί που πλησιάζουν, θα αποδείξουν ότι η δυσπιστία σε τέτοιου είδους συμφωνίες ήταν και είναι δικαιολογημένη.  Πως με το σφίξιμο των χεριών κάτι ετοιμάζεται στο παρασκήνιο. Πως σε κάθε περίπτωση για να υπογράφονται συμφωνίες, οι οποίες στοχεύουν στο κέρδος χωρίς να αλλάζουν στο παραμικρό οι κοινωνίες, μάλλον κάτι άλλο επιδιώκεται, που σχετίζεται με τις σφαίρες της πάσης φύσεως επιρροής. Πως με λίγα λόγια, οι πολίτες παραμένουν για μια ακόμη φορά στο περιθώριο.