Οι λαοί πρέπει να πιστέψουν στην δύναμή τους, πρέπει να σκεφθούν και πάλι σοβαρά μετά από χρόνια για την Δημοκρατία, τα ανθρώπινα  δικαιώματα, τις ηθικές αξίες, την πνευματική καλλιέργεια, την μόρφωση, την Παιδεία. Αν πέρασαν τόσα πολλά χρόνια απραξίας, αυτό οφείλεται πρωτίστως στην επανάπαυση των λαών στην καθημερινή τους μιζέρια, λες και αυτός είναι ο αληθινός κόσμος, λες και το να παράγεις και να καταναλώνεις είναι η πεμπτουσία της ζωής, η μόνη ασφαλής οδός διαβίωσης.

Πρέπει να ξανατεθούν επί τάπητος θέματα που αφορούν την άμεση Δημοκρατία και τις ανθρώπινες σχέσεις, να υιοθετηθούν άλλες πρακτικές και μέθοδοι αντίστασης, γιατί ακριβώς αυτό το σύστημα έχει βρει τις δικλείδες ασφαλείας του, τους τρόπους να πείθει κάθε φορά τους πολίτες, πως δεν υπάρχει πλέον νόημα για εξεγέρσεις.

Με την μέθοδο αυτή, κατορθώνουν και εγκλωβίζουν τους πολίτες σε εσφαλμένα διλήμματα, σε αγκυλώσεις και αδιέξοδα γύρω από το ποια είναι η ζωή και πώς πρέπει να προχωρά. Ανεξήγητα οι πολίτες, επειδή ακριβώς η πολιτιστική βιομηχανία έχει αναγάγει την «τουριστική» και επιπόλαιη αντιμετώπιση των πραγμάτων σε βασικό στρατηγικό στόχο, αντιμετωπίζουν την ιστορία φευγαλέα και αισθάνονται υπόλογοι, όταν παρεκκλίνουν από την πορεία, καθώς ο άνωθεν κανόνας διδάσκει ότι και άλλοι που προσπάθησαν κάποτε να εξεγερθούν στα νιάτα τους, σήμερα είναι από τα καλύτερα στελέχη των πολυεθνικών εταιρειών, που καταστρέφουν την αυθεντικότητα και την διαρκή προσπάθεια των λαών, για μια άλλη δικαιότερη κοινωνία.

Θα πρέπει άραγε, να απολογείται κανείς, αν διαφωνεί με όλη αυτή την κλειστότητα, να δώσει λόγο γιατί θέλει να αποδράσει από αυτό τον εγκλεισμό; Δεν το καταλαβαίνω αυτό και ειδικά όταν η ρήση προέρχεται από τα χείλη ψευδοεπαναστατών, που βολεύτηκαν μια χαρά όταν οικειοποιήθηκαν από το σύστημα. Η αντίδραση κατά των περιορισμών σε κάθε εποχή ήταν και θα είναι αναγκαία. Χωρίς αυτήν δεν αλλάζουν στο παραμικρό οι κοινωνίες. Χωρίς ένα μίνιμουμ αμφισβήτησης δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σήμερα σε θέση να εκφράζουμε προσωπικές απόψεις, χωρίς να τιμωρηθούμε παραδειγματικά.

Πρέπει να τα σκεφτούν λοιπόν, όλα αυτά οι σημερινοί πολίτες, να χαράξουν την πορεία τους για περισσότερη ελευθερία, να αποτινάξουν την ρετσινιά του υποδουλωμένου στις προσφορές ενός συστήματος εξουσίας που απαγορεύει δια ροπάλου την αμφισβήτηση, απειλώντας κάθε φορά με νέες καταργήσεις θέσεων εργασίας και καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, γιατί έτσι είθισται τα τελευταία χρόνια, που ο καπιταλισμός κάνει το κάθε τι για να αποφύγει την οριστική του ήττα.

Οι απειλές για απώλεια θέσεων εργασίας έχουν καθηλώσει τους πολίτες στην λογική του «ας έχω εγώ μια δουλίτσα και ας χάνεται ο κόσμος όλος...». Αυτό ακριβώς αισθάνονται οι έχοντες κάποια εργασία, που βλέποντας τι γίνεται έξω από τον εργασιακό τους χώρο, αυτοπεριορίζονται σε αυτά που έχουν και δεν επιζητούν κάτι άλλο περισσότερο. Φθάσαμε εν ολίγοις, σε μια εποχή όπου το να καταβάλλεται ο μισθός θεωρείται επίτευγμα και το να μας προσφέρουν μια εργασία ανεξαρτήτως αποδοχών, θείο δώρο.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πω σε όλο τον κόσμο. Πρέπει λοιπόν, να επαναπροσδιορίσουν τους στόχους τους οι πολίτες. Θα πρέπει να αποτινάξουν μια και καλή την υλική ευημερία που τους καθιστά παθητικούς καταναλωτές και να στοχεύσουν στο μέλλον με γνώμονα την Παιδεία και την καλλιέργεια. Αν το πράξουν τώρα, υπάρχουν ακόμη ελπίδες, αύριο θα δυσκολευτούν ακόμη περισσότερο. Με δεδομένο ότι τα περάσματα κλείνουν και τα ανοίγματα είναι αρκούντως δυσεύρετα.