Προσπαθούμε καθημερινά να βρούμε τι είναι αυτό που φταίει και έχουμε γίνει μίζεροι, αποκλεισμένοι στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού μας. Οι λόγοι είναι πολλοί, ξεκινώντας από την απουσία συμμετοχής στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, αλλά και στις εμμονές μας για δημιουργία της τέλειας οικογένειας, όχι γιατί έτσι θέλουμε, αλλά γιατί μας το επέβαλλαν.

Συνήθως παραιτούμαστε από τα όνειρά μας, συμβιβαζόμαστε με ένα κομμάτι ψωμί και περνούμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, είτε σχολιάζοντας με τους συναδέλφους στην δουλειά, είτε χάσκοντας στην τηλεόραση τα σήριαλ, τις ειδήσεις ή τις ευτελείς ψυχαγωγικές εκπομπές. 

Ένας αριθμός γινόμαστε, με λίγα λόγια, όπως είμαστε εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς και δημοτικούς καταλόγους. Ειδικά αυτή την εποχή, όπου η οικονομική κρίση δεν λέει να υποχωρήσει και οι κάθε λογής ντελάληδες των φιλικών προς τους πολίτες καταναλωτικών προσφορών προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι στο χέρι μας να αλλάξει η διάθεση, μάλλον παραπατούμε και οδεύουμε προς ένα αμφίβολο μέλλον, καθώς κανείς δεν μας εξασφαλίζει στοιχειώδη ευημερία και κανονικούς ρυθμούς.

Στο κατώφλι του καλοκαιριού 2018 αισθάνεται κανείς πως σε αυτή την χώρα αυτό που τον σώζει, είναι πως ενίοτε το ρίχνει έξω, γιατί αυτή ακριβώς η λειτουργία του κράτους είναι προβληματική και εν πολλοίς καταστροφική. Εμείς λοιπόν, οι οδοιπόροι σε έναν απέραντο δρόμο χωρίς τέλος και αρχή, έχοντας κάνει το ξεκίνημα, δεν γνωρίζουμε προς τα πού βαδίζουμε ακριβώς, έχοντας χάσει εκ των προτέρων μεγάλο μέρος των δυνάμεων, αλλά και της πίστης μας για μια καλύτερη ζωή.   

Βαδίζουμε εν ολίγοις έτσι στα χαμένα, χωρίς στόχο και σκοπό, έχοντας υποστεί μια μεγάλη καθίζηση αναφορικά με την συμμετοχή μας στα καθημερινά δρώμενα. Έχοντας παραχωρήσει έδαφος στους ειδικούς, γινόμαστε ανειδίκευτοι εργάτες, εκεί που οι άλλοι έχουν την κάλυψη του οργανωμένου κοινωνικού κράτους, μεροκαματιάρηδες που υπηρετούν  την ευημερία των πλούσιων χωρών της Ευρώπης.

Εκεί έχει φτάσει ο Έλληνας μέσα στην απελπισία του, γιατί πολύ απλά στην χώρα του δεν είναι ούτε καν ανειδίκευτος μισθολογικά. Και για τις νέες γενιές το δράμα είναι μεγαλύτερο, καθώς φαντάζει παράδεισος να πληρώνουν στην ώρα τους οι επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη, λίγο πριν διαπιστώσουν όμως, ότι η εκμετάλλευση και εκεί δεν έχει όρια.

Προσπαθούμε λοιπόν, να καταλάβουμε γιατί μας έχει πνίξει η μιζέρια, γιατί μας υφάρπαξαν και την τελευταία ικμάδα αντίστασης όλα αυτά τα χρόνια, κάνοντας την δεκαετία του 80 και 90 να φαντάζει παράδεισος. Κατάντια λέγεται αυτό, όταν αναμιμνησκόμαστε εποχές, όπου το να πιάσεις κάπου δουλειά ήταν αποκλειστική υπόθεση της κλαδικής. Το σήμερα βέβαια, στην Ελλάδα, δεν έχει και πολλές διαφορές από το χθες, καθώς και η ρουσφετολογία καλά κρατεί -παρά τις διαβεβαιώσεις κρατικών παραγόντων περί του αντιθέτου- και ο καθένας κοιτά πώς θα εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο, ανεξάρτητα αν ο διπλανός του έχει ξεχάσει τι σημαίνει φως.

Η μάχη είναι καθημερινή και σκληρή, τα δεδομένα άκρως διαφορετικά για τον καθένα. Δεν μένει λοιπόν, παρά να αλλάζει κανείς τα κανάλια για να σκοτώσει την ώρα του, να χάσκει τα μοντέλα της TV, να χαίρεται που κάποιοι εξακολουθούν να τον κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια του και να δυσφορεί μόνο όταν του ζητούν να πληρώσει και άλλα χάριν των καθεστωτικών πλεονασμάτων.

Για να έρχεται στο τέλος η ΕΛΣΤΑΤ να διαμηνύει πως προέκυψε ανάπτυξη και έξοδος στις αγορές, πως όλα τα ενδεχόμενα για ένα καλύτερο αύριο είναι ανοιχτά. Για να σκάβουν τον λάκκο του πολίτη, που μόνος και έρημος δεν ξέρει πού να απευθυνθεί και με ποιους να μιλήσει, όταν οι φουσκωμένοι λογαριασμοί, του υπενθυμίζουν πως το αδηφάγο κράτος είναι εδώ και σε καμία περίπτωση δεν τον ξεχνά. Πως με λίγα λόγια, όλες οι υπόλοιπες σκέψεις που κάνει στα διαλείμματα της φθηνής εργασίας, δεν είναι παρά απατηλά όνειρα, που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν και πως οι τέσσερεις τοίχοι του σπιτιού είναι η τωρινή και μελλοντική ζωή.