Η 5η Ιουνίου πέρασε απαρατήρητη για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά και για τα μέσα ενημέρωσης. Και όμως, ήταν μια σημαντική «παγκόσμια ημέρα», από αυτές που έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ και μας αφορά άμεσα. Όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Αλλά εμάς τους Έλληνες, για ένα λόγο περισσότερο. Διότι ζούμε από τις θάλασσες που μας περιβάλλουν. Από τον τουρισμό που προσελκύουν. Ήταν η καθιερωμένη από το 1974 «Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος». Η οποία, φέτος ήταν αφιερωμένη  στην «πλαστική απειλή».

Με κυρίαρχο σύνθημα το «Beat Plastic Pollution» (Νικήστε την πλαστική ρύπανση), γίνεται έκκληση ώστε να καταπολεμήσουμε μία από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές προκλήσεις της εποχής μας. Την υπερκατανάλωση πλαστικών μιας χρήσεως, που καταλήγουν να ρυπαίνουν τις θάλασσες αλλά και τα δάση, τις καλλιέργειες, τον υδροφόρο ορίζοντα, το υπέδαφός μας.

Καλές βεβαίως είναι οι εκκλήσεις που απευθύνονται στους πολίτες όλων των χωρών, με σκοπό να τους «ευαισθητοποιήσουν», ώστε να αλλάξουν καταναλωτικές συνήθειες. Αλλά δεν αρκούν. Την πρώτη ευθύνη έχουν οι εξουσίες. Το κεντρικό κράτος, αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση. Και στον τομέα αυτό είμαστε ουραγοί σε επιδόσεις. Η απόφαση για τον περιορισμό της κατανάλωσης πλαστικών σακιδίων των καταστημάτων, με την κατάργηση της δωρεάν διάθεσής τους, δεν ήταν καν της ελληνικής κυβέρνησης. Επιβλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Θυμίζω εδώ μια παλιότερη έκθεση του Κέντρου Εράνων του «Δημόκριτου» κατά την οποία: «Η πλαστική σακούλα, σύμβολο της κοινωνίας του περιττού, παράγεται σε ένα δευτερόλεπτο, χρησιμοποιείται για είκοσι λεπτά και ρυπαίνει το περιβάλλον για περισσότερο από 300 χρόνια. Στην Ελλάδα παράγονται κάθε χρόνο περίπου 60.000 τόνοι πλαστικής ύλης, που αντιστοιχούν σε ένα δισεκατομμύριο σακούλες πολυκαταστημάτων και σούπερ μάρκετ».

Σε έναν τόπο όπου περισσεύει η πολιτικολογία αλλά υστερεί ο σχεδιασμός και η άσκηση πολιτικής με προβολή στο μέλλον, είναι ανάγκη να καταλάβουμε όλοι (ιδίως όμως όσοι ασκούν εξουσία), πόσο μεγάλο δώρο στον ίδιο μας τον τόπο θα προσφέραμε αν αντικαθιστούσαμε τις πλαστικές σακούλες και τα πλαστικά μπουκάλια με χαρτί (τετραπλά όπως στις συσκευασίες γάλακτος), γυαλί  ή αλουμίνιο. Αλλά και πόσες επιπλέον θέσεις εργασίας  θα κερδίζαμε αν ξαναζωντάνευαν οι χαρτοποιίες, που τις δολοφονήσαμε, στην Πάτρα, τη Θεσσαλία, τη Θράκη, οι υαλουργίες που σχεδόν εξαφανίστηκαν, ενώ θα ξεφύτρωναν και νέες επιχειρήσεις, προσφέροντας νέες θέσεις εργασίας.  

«Ψιλά γράμματα» για τους πολιτικούς μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr