Από όποια πλευρά και να το κοιτάξει κανείς, η ανεργία, η υποαπασχόληση, οι χαμηλοί μισθοί, αλλά και η δυσκολία στους χώρους εργασίας, έχουν αλλάξει άρδην το εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι κάθε φορά παρουσιάζεται και μια μικρή απόκλιση στα στοιχεία.

Αν το δει κανείς σφαιρικά, θα διαπιστώσει πως όχι μόνο δεν μπορεί κάποιος να βρει αξιοπρεπή εργασία, αλλά χρειάζεται και πάλι να ακολουθήσει την παραδοσιακή οδό της χρήσης των γνωριμιών, που δημιουργούν και πάλι μια κατάσταση χάους, αφού άνθρωποι χωρίς ικανότητες και καλλιέργεια βολεύονται με συνοπτικές διαδικασίες σε πόστα-κλειδιά και άνθρωποι που πραγματικά έχουν μοχθήσει και προσπαθήσει, βρίσκονται εκτός.

Όσο θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες, η λέξη αξιοκρατία ήταν βασικός όρος στα κιτάπια των κομμάτων και προφερόταν με μεγάλη ευκολία από τα χείλη των υποψηφίων. Σήμερα, τουναντίον, ολοένα και πιο συχνά μιλούν όλοι για διαφανείς εξετάσεις και τεστ, όταν τα κόμματα που βόλεψαν εκατ. ανθρώπους τις περασμένες δεκαετίες, σιωπούν ενοχικά για το παρελθόν τους.

Το κράτος τσιφλίκι των κομμάτων και των στελεχών τους, αναδύεται και πάλι με άλλο τρόπο, πιο «φιλικό» προς τους πολίτες. Αυτή την φορά δεν μιλά κανείς για ρουσφέτι, παρά για «συντροφικά βολέματα», για κατάληψη θέσεων που προορίζονταν αποκλειστικά στους ημέτερους.

Ακόμη και η ανταλλαγή εκφράσεων ανάμεσα στα κόμματα για το ρουσφέτι έχει αλλάξει, είναι πιο κόσμια και συγκρατημένη, πιο έμμεση και με πολλά υπονοούμενα και όχι ανοιχτές κουβέντες. Τα κόμματα -ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ- «έχουν καεί» από την ρουσφετολογία, τους παράνομους διορισμούς και τα σκάνδαλα γύρω από το βόλεμα των κομματικών στρατών τους. Με το ξέσπασμα της κρίσης που άλλαξε άρδην τα δεδομένα, έπεσαν τα φτερά και η προπαγάνδα για την «πολύτιμη ψήφο», ουσιαστικά δεν ήταν παρά μια ακόμη γκαιμπελικού τύπου υπόμνηση, πως η δύναμη των κομμάτων είναι πανταχού παρούσα για να βολέψει τον καθένα που υποβάλλει τα σέβη του στην κομματική πειθαρχία.

Με λίγα λόγια, άρχισε το παραμιλητό για καταπολέμηση του ρουσφετιού, δήθεν στο όνομα της εξυγίανσης και καταπολέμησης της διαφθοράς. Τις περισσότερες φορές ήταν οι ίδιοι αυτοί που οργίαζαν με τα ρουσφέτια τις δεκαετίες 80 '90, που τώρα διαλαλούσαν πως πρέπει να ξεχαστεί αυτή «η αμαρτωλή εποχή» και πως «λάθη γίνονται πάντα». Ναι, με αυτή την κυνική ομολογία, παραδέχονταν απλά ως «λάθη» τους χιλιάδες παράνομους διορισμούς, τα ακατονόμαστα ρουσφέτια και τις εξυπηρετήσεις.

Σήμερα, ως τιμητές μιας άλλης, δίκαιης τάχα εποχής, διασπείρουν φήμες πως τα πράγματα έχουν βελτιωθεί και πως η αξιοκρατία κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος των διαγωνισμών. Και αυτό, την στιγμή που όλη η Ελλάδα βοά για το πώς καταλαμβάνουν τις θέσεις - κλειδιά άσημοι υποψήφιοι, με ανύπαρκτα προσόντα. Είναι το νέο look που πλασάρουν τα κόμματα εξουσίας, για να υφαρπάξουν ψήφους και εμπιστοσύνη. Δυστυχώς, σε αυτήν την παγίδα εξακολουθούν να πέφτουν χιλιάδες πολίτες, που βέβαια ακολουθούν τα κόμματα γιατί πολύ απλά έχουν -λόγω κρίσης- περισσότερους λόγους να βολευτούν. Και η ιστορία συνεχίζεται με τους γνωστούς παρτενέρ και τους επώνυμους πολιτικούς, που έχουν λαμβάνειν είτε από την οριστικοποίηση της καρέκλας, είτε από τους αγώνες, άλλοτε για πλασματική ισότητα και δικαιοσύνη και άλλοτε για την προάσπιση ρατσιστικών και εθνικιστικών θέσεων που είναι πλέον της μόδας.

Πρόκειται λοιπόν, για ένα παρατεταμένο αλισβερίσι, με αποδέκτες χιλιάδες πολίτες, που συνηγορούν στην συνέχιση αυτής της σκανδαλοθηρικής συναλλαγής. Κατά τα άλλα, οι παρατυπίες συγκαλύπτονται με κάθε τρόπο και μέσο, ενώ το μήνυμα είναι σαφές: τίποτε δεν επιτρέπεται χωρίς την διαμεσολάβηση των δικών μας, που δρουν υπογείως και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τίποτε δεν κινείται αν ο κομματικός μηχανισμός δεν ενεργοποιηθεί κρυφίως και με πλάγιους τρόπους. Έχουμε δηλαδή, περάσει στην εποχή της υπόγειας οργασμικής ρουσφετολογίας. Έχουμε απλά εισέλθει σε καιρούς, όπου η διάπραξη ρουσφετιού προυποθέτει επαγγελματισμό.