Πόσες φορές ακόμη θα μετανοιώσουμε για τις επιλογές και τους χαρακτηρισμούς μας για τον διπλανό, όταν οι ίδιοι δεν έχουμε καταλήξει σε κάποιο οριστικό πόρισμα για την προσωπική μας τύχη και προορισμό; Πόσες φορές δεν λογομαχήσουμε με τον εαυτό μας από την στιγμή που είχαμε τις δυνατότητες και δεν υλοποιήσαμε τίποτε λόγω των αδιέξοδων, αλλά πάντα εφαρμοσμένων πρακτικών που μας έκαναν να παραστρατούμε κάθε φορά; Με λίγα λόγια, πόσο και με ποια ένταση δεν βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μας όταν διαπιστώναμε ότι πάντα κάναμε το ίδιο λάθος, να λοιδωρούμε όλους τους άλλους και να μην θεωρούμε σε τίποτε υπεύθυνο τον εαυτό μας για τις παθητικές θέσεις που παίρνει και την αδιέξοδη κριτική που κάνει ενάντια σε αυτή την μορφή της κοινωνίας που δεν οδηγεί πουθενά;

Η παθητικοποίηση του κόσμου σχετίζεται και με τον δικό μας λεκτικό αφοπλισμό, με την ατομική μας ευθύνη που αφορά την συστήρηση αυτού του γενικευμένου χάους και της αντιπαλότητας. Στην Ελλάδα το βιώνουμε μέχρι σήμερα στο έπακρο, όταν οι πάντες στρέφονται κατά πάντων γιατί δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν έγκαιρα την κοινωνικο-οικονομική παρακμή, με αποτέλεσμα όλοι μαζί να βράζουμε στο ίδιο καζάνι της ανικανότητας για μια λεύτερη και δίκαια κοινωνία.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται επί πολλές δεκαετίες και γενεές επί γενεών περνούν τη ζωή τους στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καμία επιθυμία για το διαφορετικό, λες και αυτό που προέχει είναι μόνο ο ατομικός πλουτισμός και τίποτε περισσότερο. Και όμως, αυτό είναι το νόημα, αυτή είναι η σημασία της σημερινής ζωής, να περνά κανείς όλο και πιο άνετα και σημασία να μην δίνει σε αυτό το «κάτι» που θα του παρείχε τις απαραίτητες βιωματικές ανάσες. Αν οι χρήσιμες φωνές έπαψαν, είναι επειδή ποτέ δεν έγιναν κατανοητές από την μάζα, είτε επειδή κάποιοι άλλοι φρόντισαν να παραπληροφορήσουν τον κόσμο για το ποιόν τους, είτε γιατί αυτό το μεγάλο πλήθος δεν επέτρεπε την διάνοιξη των εμποδίων θεωρώντας ότι η ζωή έχει πάντα νομοθετικούς εκ καταβολής περιορισμούς.

Ποιος, όμως, έφτιαξε τους νόμους, τους κανονισμούς και τις απαγορεύσεις; Ποιος επέβαλλε το κοινωνικοοικονομικό στάτους των τελευταίων μοιραίων δεκαετιών, όπου το να μιλά κανείς για ηθική ισούται με οπισθοδρόμηση, όταν τα διαφημιστικά κονσόρτσιουμ υπεραμύνονται των υποδείξεων για μια στην κυριολεξία λαθραία ζωή;

Είναι πολλές ακόμη οι φορές που θα μετανοιώσουμε που δεν επιλέξαμε την ασφαλή οδό της δικαιοσύνης σε έναν κόσμο καταδικασμένο σε απραξία ή έκνομη επιβίωση. Θα περάσουν ακόμη και άλλα χρόνια που θα τα ρίχνουμε στους εαυτούς μας, που δεν κατάλαβαν εγκαίρως πως πρέπει να πράξουν διαφορετικά.

Στο μεταξύ, οι προκλήσεις θε αυξάνουν το ίδιο όπως και οι δελεασμοί. Και ενώ για μια ακόμη φορά θα πέφτουμε στην παγίδα της κριτικής των άλλων, εμείς οι ίδιοι στο τέλος θα πληρώνουμε το νόμισμα, χωρίς ποτέ να  δεχτούμε πως πραγματικά συμβαίνει. Φαύλος κύκλος εν ολίγοις, αδιέξοδες πρακτικές σε έναν κόσμο γεμάτο άλυτες απορίες. Η κίνηση λένε γίνεται πάντα προς τα εμπρός, αλλά ποτέ κανείς δεν κάθισε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, ώστε η πορεία να είναι μεθοδική.

Αν μη τι άλλο, εδώ πρόκειται για μια αλλοπρόσαλλη πόρευση ατόμων που ρίχνουν τα φταιξίματα σε όλους τους άλλους. Για μια κατεύθυνση προς το άγνωστο γιατί αν μας ήταν γνωστή η κατάληξη και είχαμε πραγματικά αληθινούς στόχους, θα πετυχαίναμε στο τέλος τον σκοπό μας. Εξαρτάται και πάλι από εμάς να προκαθορίσουμε αυτούς τους στόχους, να απεμπολήσουμε το παρελθόν και να πορευθούμε με βάση το ένστικτό μας. Το «κάτι» διαφορετικό θέλει κόπους και θυσίες. Πάνω απ' όλα, όμως, θέληση και πίστη για πράγματα που δεν τολμήσαμε ποτέ. Γι΄αυτό και κατηγορούσαμε αλλήλους χωρίς κανένα φρένο και σταματημό, μετανιώνοντας κάθε φορά που δεν κατηγοριοποιούσαμε στην ενοχή πρώτα τον εαυτό μας, αλλά πέφταμε πάντα στην ίδια παγίδα της μη ατομικής ανάμιξης στην διαμόρφωση αυτού του κοινωνικού χάους.