Ο πολίτης είναι πάντα σε κάθε περίπτωση το θύμα. Το λέω αυτό, γιατί όλοι μιλούν για έσοδα και είσπραξή τους, για αριθμούς και νούμερα που δήθεν εμφανίζουν καλύτερες προοπτικές για την χώρα. Κανείς από τους ιθύνοντες του υπουργείου Οικονομικών όμως, δεν παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια από πού προέρχονται αυτά τα έσοδα και με ποιο τρόπο. Και αν αυτό το κάνει κάποτε, το περνά με τέτοιο τρόπο, σα να πρόκειται για μια και μόνο φορά κατ' εξαίρεσιν, όταν προκύπτει υπερφορολόγηση.

Όμως, το ίδιο γίνεται τα τελευταία οκτώ χρόνια και όλες οι κυβερνήσεις εμφανίζουν πλεόνασμα στα έσοδα. Την ίδια τακτική τηρούν και για την διαφθορά, ισχυριζόμενοι ότι αφουγκράζονται την θέληση του λαού για την καταπολέμησή της. Μάλιστα, λένε πως κάθε φορά την χτυπούν στον πυρήνα της. Στην ίδια ευθεία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ποιο είναι, όμως, το θέμα; Ότι ο πολίτης μένει τελευταίος και κανείς δεν τον ρωτά.

Το επόμενο νομοσχέδιο τον αφορά όμως, αυτόν και όλους όσοι δεν πιστεύουν ακόμη ότι τα έσοδα που παρουσιάζονται ως λύτρωση με την υπέρβαση των καθορισμένων στόχων, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την δική του συμβολή. Αυτό είναι το θέμα. Και κανείς δεν πληροφορεί τους πολίτες πως από δική τους αφαίμαξη προέρχονται οι εισπράξεις, που οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν ως επίτευγμα.

Αυτή την τακτική ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια κυβέρνηση και αντιπολίτευση και να είστε σίγουροι ότι κανένα κόμμα δεν θα έπραττε διαφορετικά αν βρισκόταν στην εξουσία. Το ζήτημα είναι ότι, ενώ το έχει καταλάβει αυτό ο κόσμος, δεν κάνει τίποτε για να αλλάξει την επικρατούσα κατάσταση. Το μόνο που κάνει, είναι να αποδέχεται τα όποια «δωράκια» που τους προσφέρουν οι κυβερνήσεις στην λογική των επιστροφών από τα κάθε λογής πλεονάσματα. Δεν σκέφτεται κανείς ότι τα χρήματα αυτά του ανήκουν, είναι δικές του στερήσεις και πάνω απ' όλα περικοπές των εισοδημάτων του. Δεν τίθεται λοιπόν, θέμα κανενός πλεονάσματος, παρά χρημάτων που ανήκουν δικαιωματικά στους ίδιους τους πολίτες.

Οι πολίτες ήταν και είναι τα θύματα, αυτοί που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, σε εποχές λίγο πριν από την οριστική κατάρρευση. Έρχονται λοιπόν, τώρα οι κυβερνώντες, να πουν πως η κατάρρευση αυτή αποφεύχθηκε στο παρά πέντε. Τα μνημόνια που υπογράφηκαν θα ισχύουν, όμως, για πολλά χρόνια ακόμη. Και μετά τις επερχόμενες εκλογές, θα δείτε τον νέο πρωθυπουργό να κραυγάζει πως «η οικονομία καταστράφηκε» και πως πρέπει να γίνουν εκ νέου θυσίες. Αυτή είναι η τύχη της Ελλάδας, μιας χώρας υπανάπτυκτης και αρκούντως ελλειμματικής σε όλα τα επίπεδα. Με μια διαφθορά στα ύψη, με διορισμένους από τα κόμματα υπαλλήλους να οχλοβοούν και αυτοί με την παραμικρή περικοπή, η Ελλάδα πορεύεται με γνώμονα τάχα το εθνικό συμφέρον, είτε αυτό αφορά την ονομασία του γειτονικού κράτους των Σκοπίων, είτε την τουρκική προκλητικότητα, είτε τις μπίζνες με τους Κύπριους και τους Ισραηλινούς στα θαλάσσια οικόπεδα της Μεγαλονήσου.

Κατά τα άλλα, σιγή ιχθύος για ό,τι συνυφαίνεται στα παρασκήνια των συναντήσεων με διάφορους ηγέτες, την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος παρεμβαίνει ολοένα και περισσότερο στις ατομικές ελευθερίες των πολιτών, έχοντας βέβαια πρώτα προηγηθεί το μπαράζ φορολογικών επιθέσεων σε όλες τις χαμηλές εισοδηματικά τάξεις. Αλλά είπαμε, το μότο είναι «υπάρχει επαρκές πλεόνασμα», να πιστέψουν όλοι πως υπάρχουν ακόμη μεγάλες ευκαιρίες να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη μετά από δήθεν κομβικές συμφωνίες.

Πλεόνασμα και ανάπτυξη λοιπόν, δύο λέξεις που λανσάρονται με κάθε τρόπο, ειδικά τώρα τελευταία. Για να ελπίσει ο κόσμος σε μια παλινόρθωση του ασύδοτου οικονομικού τερατουργήματος τις δεκαετίες '80 - ΄90 και Millennium. Να νοσταλγήσουν οι πάντες όλα αυτά τα προνόμια των προηγούμενων δεκαετιών, όταν οι Έλληνες στέκονταν αποχαυνωμένοι και καμάρωναν για τους Ολυμπιακούς του 2004, οργώνοντας τις θάλασσες με πανάκριβα σκάφη και τους δρόμους με αμέτρητα ρυπογόνα τζιπ, απόρροια του συστήματος αξιών, με βάση του τι κατέχεις και τι καριέρα επιθυμείς.