Σ' αυτή την χώρα γνωρίζεις κάθε φορά ολοένα και περισσότερους πολίτες, που και τι δεν θα έδιναν να πλουτίσουν από την μια μέρα στην άλλη, πιστοί στο αξίωμα για μια εύκολη και ανέμελη ζωή. Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι αυτοί που αποτολμούν να αντιπαρατεθούν με την συνήθεια αυτή, να πάψουν να βάζουν στην πρώτη θέση το κέρδος που δήθεν σε κάνει να ξεχνάς αξίες, ιδέες και οράματα, γιατί τάχα από αυτά δεν ζεις. Είναι παρήγορο, το γεγονός δηλαδή, ότι αρκετοί πολίτες στρέφονται στην γνώση, την ιστορία και τον πολιτισμό, προσπαθώντας να ανεβάσουν κατά τι το επίπεδο της σκέψης στον τόπο αυτό.

Και ασφαλώς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους βρείτε ως υπερασπιστές στον υφέρποντα εθνικισμό. Όχι, οι πολίτες αυτοί δεν πιστεύουν σε καμία συμφωνία για το όνομα ενός κράτους.

Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση στο σύνολό της μπορούν να πείσουν κανέναν πως δρουν και συζητούν για το συμφέρον του ελληνικού λαού. Πολύ περισσότερο όλοι αυτοί οι «νεόσκαστοι» νεοκόροι της ακροδεξιάς που ανεμίζουν τα εθνικά εμβλήματα, υπό την καθοδήγηση σκοτεινών δυνάμεων αποσταθεροποίησης της ούτως ή άλλως προβληματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Δυστυχώς λοιπόν, σε τούτη την χώρα συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι και από έναν που βαυκαλίζεται για τα υλικά αγαθά, ξεχνώντας ότι όλα αυτά είναι περαστικά και πάνω απ' όλα βαρετά μετά την πρώτη χρήση. Είναι παρήγορο όμως, που κάποιοι άλλοι δεν πτοούνται από τις στερήσεις ούτε ζηλεύουν τα πλούτη, αφού έχουν επιλέξει να χαίρονται και να αγαλλιάζουν με την μόρφωση και την καλλιέργεια.

Η εποχή που ζούμε δεν φημίζεται πάντως σε γενικές γραμμές για το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης, πολύ περισσότερο από την ύπαρξή της σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Δεν συζητά μεγάλο μέρος των πολιτών, καθώς ικανοποιούνται με το να τους βρίσκουν άλλοι τις λύσεις, οι ειδικοί και οι επαγγελματίες του είδους. Τα κόμματα έχουν εντός τους αυτούς τους επαγγελματίες, τους επιλέγουν για αυτήν ακριβώς την δουλειά, να αποστομώνουν τους πολίτες σε κάθε τους απόπειρα να βρουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την κομματική πολιτική προπαγάνδα.

Το να φτάσει ο μέσος πολίτης να πει πως «η πολιτική δεν είναι δική μου δουλειά», θέλει μεγάλο αγώνα από τα κόμματα και σαφώς δεν αποτελεί προσπάθεια των τελευταίων χρόνων. Το να μετατραπεί ο όχλος σε υποτακτικό κοπάδι, θέλει επιμονή και πίστη σε τούτο από τα κόμματα. Αυτό έχει γίνει πολλές δεκατίες τώρα από την στιγμή που γενεές επί γενεών ανατράφηκαν με το σύνθημα, πως η πολιτική ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς.

Πάραυτα, υπάρχει κόσμος που θα ήθελε πολύ να απομυθοποιήσει αυτή την φράση. Υπάρχουν πολίτες που αντιστέκονται κραυγάζοντας ή υπενθυμίζοντας με κάθε τρόπο ότι η πολιτική ανήκει στον λαό. Παρήγορο είναι αυτό, ένα θετικό σημάδι μέσα σε όλον τον συρφετό και συνονθύλευμα απαξίας και υποβιβασμού των πάντων. Η αρχή να γίνει λοιπόν και η συνέχεια θα ακολουθήσει με βάση του τι προσδοκούμε από την επόμενη μέρα του ξεσηκωμού. Κάποιοι να αναλάβουν την πρωτοβουλία να αλώσουν τον υλικό εφιάλτη της κατανάλωσης χάριν νέων φρέσκων οραμάτων που θα ξεπηδήσουν από αυτούς που δεν συμβιβάζονται με την καθημερινή υποτακτικότητα και δουλοπρέπεια.

Με την σειρά τους τότε θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, που ανυποψίαστοι εκτελούν τις υπόγειες εντολές και τα κελεύσματα της κρατικής εξουσίας. Πολλοί λοιπόν οι πολίτες που υπεραμύνονται του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, είναι σίγουρο. Άλλοι τόσοι όμως, δεν λένε να κλείσουν τα μάτια στην παρατεταμένη τραγωδία. Ένα απογοητευτικό από την μια και ένα παρήγορο σημάδι από την άλλη.