Η επικαιρότητα διανθίζεται από φαιδρότητες παντός είδους, από φήμες και διαδόσεις ή καφενείου φρασεολογία λίγο πριν και μετά τα στημένα προεκλογικά ντιμπέιτ. Θα έλεγα ότι οι πολίτες επιθυμούν απλά και μόνο κάποιος να τους εγγυηθεί για το μέλλον. Έλα, όμως, που δεν υπάρχει κανείς, που μπορεί να το κάνει και που στο τέλος τους τάζουν τα παλαιότερα που αθέτησαν...

Πώς πέτυχαν, όμως, να τους βάλουν στο κεφάλι για μια ακόμη φορά, πως άλλοι αποφασίζουν για αυτούς; Η απορία είναι εύλογη. Στο τέλος, όμως, τι μένει; Απλά η εντύπωση πως τίποτε δεν θα αλλάξει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Αυτό ενδιαφέρει βέβαια, τους πολίτες, που εν πρώτοις γυρίζουν την πλάτη στα κάθε λογής πολιτικά κουτσομπολιά και φήμες αλλά δεν παρεμβαίνουν πολιτικά παρά μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, όταν αποφασιστούν από τους κυβερνώντες εκλογές.

Τι έχουν μπροστά τους οι πολίτες για κριτήρια της ψήφου; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αχανές τοπίο. Οι πολίτες  δεν κρίνουν βέβαια, τον τωρινό, για παράδειγμα, πρωθυπουργό από το αν μιλά καλά την αγγλική γλώσσα, αλλά από το αν αυτά που λέει τα πιστεύει και ο ίδιος. Το πρόβλημα όμως των Ελλήνων πολιτικών είναι παλιό. Και μάλλον δεν είναι πρόβλημα. Ουσιαστικά ποτέ δε επέλεγαν να κάνουν λάθος χωρίς να το έχουν σκεφθεί. Το λάθος αυτό ήταν προμελετημένο και πάνω απ΄όλα συνέβαινε την κατάλληλη στιγμή. Λάθος μπορεί να καταλογίσει κανείς το οτιδήποτε στους Έλληνες πολιτικούς. Δύσκολα, όμως, θα βρει το «στημένο λάθος», την προμελετημένη κίνηση. Και αυτό διότι η πολιτική είναι από τα πιο ενδιαφέροντα επαγγέλματα από πλευράς ελιγμών κομπίνας.

Είναι κάτι σαν το αλισβερίσι με τον επαγγελματία έμπορο που σου κάνει τεμενάδες για να αγοράσεις από την πραμάτεια του. Είναι στοχευμένες οι κινήσεις του, μελετημένα τα λόγια του προς τον πελάτη. Πολιτικός μπορεί να γίνει ο καθένας αρκεί να τα καταφέρνει με τον λόγο και τους ελιγμούς των επιχειρημάτων. Πόσο έξυπνος πρέπει να είναι ένας πολιτικός για να αποπροσανατολίζει τον μέσο πολίτη από τα καθημερινά πραγματικά του προβλήματα; Πόσο δαιμόνιος και λογοκλόπος, αοριστολόγος και αναβλητικός; Σκεφθείτε για λίγο τον καμβά της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους. Αναλογιστείτε τι κόπο έχουν κάνει για να μπορέσουν να σύρουν στην φαρέτρα τους και να κατευθύνουν τον καθέναν μας εκτός του βεληνεκούς του, της ευρύτητας του πνεύματός του.

Οι πολίτες όμως, λένε, δεν ενδιαφέρονται για τους πολιτικούς και την δημόσια εμφάνισή τους παρά μόνον για το τι αποτέλεσμα θα έχει η άσκηση οικονομικής διακυβέρνησης του τόπου στην τσέπη τους. Θα έπρεπε να  ενδιαφέρουν και άλλα πράγματα, όμως, τους πολίτες, είναι σαφές. Θα έπρεπε να υπενθυμίζουν όλοι στους εαυτούς τους ότι πιάστηκαν για μια ακόμη φορά στην παγίδα του να πάρουν το μέρος κάποιου, γιατί έτσι αισθάνονται πως παρεμβαίνουν στις εξελίξεις. Τι νόημα, όμως, έχουν όλα αυτά, από την στιγμή που όλη τούτη η φασαρία που ξεκινά από το κοινοβούλιο και μεταλαμπαδεύεται σε ολόκληρη την κοινωνία, είναι το μόνο που έχει να σχολιάσει ο καθένας, χωρίς βέβαια να μπορεί να βάλει φραγμό σε όλους αυτούς που σπέρνουν τον πανικό; Δεν είναι άραγε, απορίας άξιον πώς καταφέρνουν και πάλι να βγάλουν κάποιους στο δρόμο με σημαίες και λάβαρα, με εμβλήματα και κονκάρδες;

Κάθε φορά η ίδια εικόνα, άσχετα αν οι συμμετέχοντες στο εκλογικό κομματικό πανηγύρι είναι λιγότεροι. Κάθε φορά μεγάλη η αποχή αλλά με απόντες τους πολίτες από το παραμικρό πολιτικό συμβάν.

Στο τέλος δεν μένει παρά η εντύπωση πως όλα στήθηκαν για να τους εγκλωβίσουν ακόμη περισσότερο με τις συνεχείς υπενθυμίσεις στα φόρα, τα συνέδρια και τις συνδιασκέψεις. Πως το ζητούμενο της κάθε εξουσίας δεν είναι παρά να εμποδίσει την παραμικρή εμπλοκή των πολιτών στα κοινά. Με βασικό επιχείρημα, ότι οι πολιτικοί είναι «οι ειδικοί» που χειρίζονται όλες τις υποθέσεις που αφορούν την δημόσια ζωή. Και φυσικά όχι οι ίδιοι οι πολίτες. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αυτοί έκαναν την αρχή και τους γύρισαν εικονικά την πλάτη.