Από ένα σημείο και μετά, έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και όλος ο κόσμος φαντάζει περίεργος γύρω σου, όχι τόσο γιατί φαίνεται να έχει αλλάξει, όσο γιατί εσύ αναδιαμορφώνεις τις συνθήκες διαβίωσής σου. Αγωνιζόμενος σταθερά για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, προσανατολισμένος στον πολιτισμό και την ανθρώπινη αλληλεγγύη, επιχειρείς για μια ακόμη φορά να δημιουργήσεις τις συνθήκες για έναν άλλον κόσμο, μακριά από την επιθετικότητα, την κτητικότητα και την αλλοτρίωση, που χαρακτηρίζουν τους σημερινούς ανθρώπους.

Στην μοναχική σου ενίοτε πορεία, δεν βρίσκεις εύκολα τους οραματιστές και τους πρεσβευτές μιας διαφορετικής εποχής, όπου το χρήμα δεν επιλύει τα πάντα, την εποχή όπου το να προσφέρεις στον διπλανό θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο.

Τουναντίον, συναντάς ολοένα και περισσότερο ανθρώπους φασόν μιας ούτως ή άλλως ακατέργαστης  κοινωνικής συνταγής που μοντάρει ανθρώπους, οι οποίοι ποντάρουν απλά στην παράταση της ζωής με ομοιόμορφο τρόπο, που θεωρούν την παρούσα καθημερινότητα ως την μόνη αληθινή και απαράλλαχτη. Ανθρώπους που ποτέ δεν λένε «ως εδώ!», που δεν ορθώνουν το ανάστημά τους σε όλον αυτό τον κομπλεξισμό που χαρακτηρίζει την τωρινή διαβίωση.

Έχοντας εξαγοράσει με αντάλλαγμα το χρήμα πλείστες όσες συνειδήσεις, έχοντας δωροδοκήσει τόσα και τόσα μυαλά, που καταλήγουν από την μια στιγμή στην άλλη εκπρόσωποι του αδηφάγου και στείρου καταναλωτισμού, οι επαΐοντες του τωρινού ασθμαίνοντος καπιταλισμού προσδοκούν ακόμη χειρότερες για τον μέσο πολίτη ημέρες, προκειμένου να τον μετατρέψουν σε εύκολο θύμα μιας ασάλευτης πολιτικής που κατασκευάζει ανθρώπους ρομπότ.

Έχουν να περιμένουν πολλά ακόμη από αυτή την λεπτή χειρουργική λοβοτομή, έχουν να αποκομίσουν πολλά κέρδη από την απομόνωση του καθενός με συντροφιά ποικίλα smartphones, tablets και τον βασιλιά όλων που ακούει στο όνομα social media. Πάνω απ' όλα, όμως, αυτό που επιδιώκεται με νύχια και με δόντια, δεν είναι παρά η απόλυτη σιωπή ή το πολύ πολύ, πού και πού κάποιες χλιαρές διαμαρτυρίες για την μετατροπή της ζωής σε απέραντο τοίχο, όπου ανά κάποια απόσταση στοιβάζονται σωροί από καταναλωτικά προϊόντα σκουπίδια μιας ανίερης και μονότονης ζωής.

Ο αγώνας που δίνεις είναι μακρύς και οι συνοδοιπόροι απομακρύνονται ακόμη περισσότερο, ξεμακραίνουν τινί τρόπω. Είναι το στοίχημα που προσπαθείς να κερδίσεις, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν έρχεσαι μόνο αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, αλλά καλείσαι να βρεις και λύσεις. Φτάσαμε στο 2018 και η ανθρωπότητα έχει κάνει την οδυνηρή στροφή, κατευθυνόμενη προς άγνωστους τόπους, χωρίς στόχο και σκοπό.

Είναι η εποχή, όπου η παραγωγή για την παραγωγή συνεχίζει να θεωρείται το σταθερό μότο, το επίκαιρο σύνθημα, για έναν κόσμο που οδεύει τυφλός στο μέλλον. Είναι η περίοδος όπου το να κάνεις μια στροφή προς τον εαυτό σου, παρατηρώντας τον τουλάχιστον τι έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια, αποτελεί χάσιμο χρόνου, όταν όλα τρέχουν για έναν και μόνο σκοπό: το κέρδος. Και επειδή σήμερα στερούμαστε ακόμη και συγγραφέων αμφίβολης αξίας, επειδή ακριβώς το μέτρο έχει χαθεί προ πολλού και όλοι προσπαθούν να κερδίσουν σε σύντομο χρόνο ολοένα και περισσότερα, αυτό που μένει δεν είναι παρά η προσωπική αξία και η διαφύλαξή της.

Αν κάνεις, όμως, την κίνηση να κοιτάξεις μέσα σου, όλο και κάποιος θα βρεθεί που θα σου φωνάξει να μην το κάνεις, γιατί θεωρείται ως χάσιμο χρόνου. Το ζήτημα λοιπόν, είναι: θα τον ακούσεις; Θα σταματήσεις στη στιγμή όλα αυτά που ξεκίνησες για να μην απολέσεις τα κέρδη; Δύσκολη η απάντηση. Η πραγματικότητα σε καλεί να την γευθείς και ας μην είσαι μέτοχός της. Κτητικότητα, επιθετικότητα και εγωισμός, σου προσφέρονται ως σταθερές συμπεριφορές επιβίωσης, σε έναν κόσμο που ζει από την φασαρία. Στο χέρι σου είναι το τι θα πράξεις και αν τελικά το πράξεις σωστά. Επιλογή σου είναι αν θα σταματήσεις την εσωτερική σου αναζήτηση επειδή κάποιος σου φωνάζει να βιαστείς. Κατά τα λοιπά, ο χρόνος τρέχει επειδή κάποιοι τον τρέχουν σκοπίμως.