Ας αφήσουμε σήμερα, για λίγο έστω, στην άκρη όλη αυτή την μαυρίλα που άφησαν πίσω τους οι φωτιές στο Μάτι. Μαυρίλα διπλή. Από την μία η φυσική, του καμένου τοπίου και κυρίως των καμένων συνανθρώπων μας. Και από την άλλη η ηθική, η πολιτική. Από την στάση όλων των επιπέδων εξουσίας. Κεντρικής, περιφερειακής, τοπικής, όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη ή τις παραλείψεις του. Λάθη και παραλείψεις που μεγιστοποίησαν το μέγεθος και της ανθρωπιστικής και της φυσικής καταστροφής.

Ας σταθούμε σήμερα σε κάτι πιο παρήγορο. Σε κάτι ελπιδοφόρο. Σε μια πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας, που αναβλύζει εκ των κάτω. Από το επίπεδο των απλών ανθρώπων. Στην αλληλεγγύη. Που εκδηλώθηκε και συνεχίζει να εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους.  Και δεν αναφέρομαι μόνον σε όσους και όσες αισθάνονται την υποχρέωση να προσφέρουν κάτι υλικό για την ανακούφιση των πυρόπληκτων. Σε όσους προσφέρουν τρόφιμα, ρουχισμό, είδη πρώτης ανάγκης. Αλλά σε κάτι ακόμη πιο σημαντικό.

Ο Γιαννάκης, 24χρονος τελειόφοιτος της Θεολογικής, γιός του μανάβη της γειτονιάς μου, είναι αυτός που μου πρόσφερε την αφορμή. Εργάζεται σε όλη την διάρκεια των σπουδών του. Ως διανομέας. Το βράδυ σε ψητοπωλείο της γειτονιάς. Και το πρωί στο μανάβικο των γονιών του. Αλλά την Τρίτη που μας πέρασε, δεν ήταν στο «πόστο» του. Ήταν, από νωρίς το πρωί, στο νοσοκομείο «Ελπίς». Μέλος μιας τεράστιας ουράς, άνω των εξακοσίων ανθρώπων, που περίμεναν εκεί, υπομονετικώς, χωρίς να διαμαρτύρονται  και «χωρίς να φεύγει ούτε ένας», όπως μου περιέγραφε η μητέρα του. Ο Γιαννάκης, με αριθμό προτεραιότητος 209, ξεμπέρδεψε γύρω στις έξι το απόγευμα. Οι άλλοι συνέχισαν να περιμένουν. Όχι για να πάρουν κάτι. Αλλά για να δώσουν. Να δώσουν κάτι ιδιαιτέρως πολύτιμο. Να προσφέρουν αίμα. Και ας κινδύνευαν, κάποιοι να χάσουν το μεροκάματο, ή το νυχτοκάματο τους.

Και το ακόμη πιο παρήγορο και πιο ελπιδοφόρο: Στην συντριπτική τους πλειονότητα, όλοι αυτοί έκτακτοι εθελοντές αιμοδότες, ήσαν εκπρόσωποι της νέας γενιάς, αμφοτέρων των φύλων. Αυτοί που τόσον ευκόλως δέχονται την κριτική μας. Μια ουρά που θύμιζε τον στίχο του Ελύτη «οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».

Δεν έχω εικόνα από άλλα νοσοκομεία. Αλλά είμαι βέβαιος ότι κάτι ανάλογο θα συνέβαινε και εκεί. Ευτυχώς για την κοινωνία μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr