Κανείς δεν σε σπρώχνει να μείνεις ίδιος στην ζωή, απλά πολύ θα ήθελαν οι μονοπωλούντες την εξουσία, να σε κουμαντάρουν με το μαγικό τους ραβδάκι. Κανένα σύστημα εξουσίας, από την άλλη, δεν θα ήθελε να φαίνεται πως είναι αυτό υπεύθυνο που άλλαξες ρότα και κινήθηκες εναντίον του, επειδή ήταν πολλές οι αιτίες που δεν έπρεπε να παραμένεις σε παθητική στάση. Με λίγα λόγια και η στρωμένη χρονικά καθυπόταξη των μαζών μετρά για τους κάθε λογής εντεταλμένους κυβερνώντες. Το ίδιο και η σιωπή.

Στρέφεσαι, όμως, στον εαυτό σου κάποια στιγμή και αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις. Να ζήσεις μια καθαγιασμένη και ακίνδυνη ζωή ή να προτιμήσεις να εκφράσεις τις αντιρρήσεις σου; Να ρισκάρεις να χάσεις τα προνόμια σε μια περίκλειστη ζωή ή να ανοίξεις τα περάσματα για μια ανώτερη σε επίπεδο ζωή και πάνω απ' όλα ελεύθερη; Μπορείς να εκφράζεσαι σήμερα όπως μπορείς και να ενεργείς με γνώμονα την πνευματική σου καταξίωση εν μέσω αυτής της κατακλυσμιαίας αμάθειας; Μπορείς να παροτρύνεις ελεύθερα ανθρώπους να σκεφτούν σε τι περιπέτεια τους έχουν βάλει και να τους υποδείξεις να κάνουν την αποφασιστική ανατροπή; Όχι δεν μπορείς δεν σου το επιτρέπουν.

Όσοι προσπάθησαν να σπρώξουν τον κόσμο να σκεφτεί διαφορετικά από όλα αυτά που τους διδάσκουν οι κάθε λογής αγκιτάτορες του πνευματικού εγκλεισμού, είτε ξεχάστηκαν, είτε φυλακίστηκαν, είτε εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Οι περιπτώσεις όπου πολίτες επιδιώκουν μια δημοκρατική κοινωνία και δέχονται την ολομέτωπη επίθεση του κράτους, δεν είναι και λίγες στην Κίνα, την Ρωσία, αλλά και τις ΗΠΑ. Ο Κινέζος αντιφρονούντας και νομπελίστας Λιού Σιαομπό, που έφυγε πριν από ένα χρόνο από την ζωή, πρόλαβε και περιέγραψε ποιες ήταν οι συνθήκες ζωής στην χώρα του και υπό ποιες προϋποθέσεις ένα κράτος φυλακίζει και εξουδετερώνει όποιον αντιστέκεται.

Το ίδιο έκανε και η κριτικός δημοσιογράφος Άννα Πολιτόφσκαγια στην Ρωσία του Πούτιν, λίγο πριν πέσει νεκρή από σφαίρες αγνώστων πριν μερικά χρόνια. Στα βιβλία της μπορεί να διαπιστώσει κανείς με ευκολία τον δεσποτισμό και τον ολοκληρωτισμό του ρωσικού κράτους, αλλά πάνω απ' όλα την πολύ ομοιάζουσα στον σταλινισμό πολιτική Πούτιν. Αλλά και στις ΗΠΑ, οι έγχρωμοι εξακολουθούν να αποτελούν τα θύματα της αστυνομικής βίας, το ίδιο όπως και οι μετανάστες από το Μεξικό, που υφίστανται τα πάνδεινα από την πολιτική Τραμπ.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι οι κοινωνίες που ζούμε είναι απόλυτα συντηρητικές, αλλά πάνω απ' όλα ιδιαίτερα «ευαίσθητες» σε αυτούς που καταφέρονται εναντίον τους. Γιατί να σκεφτεί, όμως, διαφορετικά ο μέσος πολίτης στην Ευρώπη, όπου δήθεν όλα του προσφέρονται; Γιατί να στραφεί σε κινήσεις που θα πλήξουν την ησυχία που απλώνεται και έχει κατακυριεύσει τα πάντα; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Πρώτα απ' όλα, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα, όταν πρέπει να πληρώσει υπέρογκους φόρους, άρα πρέπει να διατηρήσει την θέση εργασίας του, είτε αυτό του αρέσει, είτε όχι. Κανείς δεν μπορεί να καλλιεργήσει το μυαλό του γιατί με αυτό θα αμφισβητούσε πιο εύκολα πράγματα που λανσάρονται ως αναντικατάσταστοι νόμοι και κανόνες, που δεν τους ορίζει ούτε αυτός, ούτε οι συμπολίτες του. Από τούτο προκύπτει ότι το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια, σε μια μέρα όπου ούτε καν τότε δεν είναι ελεύθερος, για το λόγο του ότι όλα είναι προαποφασισμένα από τα κόμματα.

Δύσκολο λοιπόν, το έργο αυτού που προτιμά να αντιπαρέρχεται με πάθος το σύστημα εξουσίας, κατευθυνόμενο από κόμματα και πάσης φύσεως κλίκες σε πανευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Βέβαια,  όπως προείπα, δεν σε ωθούν να παραμείνεις ίδιος στην ζωή, σου προτείνουν, όμως -και ενίοτε σου επιβάλλουν- συγκεκριμένους τρόπους αλλαγής. Και βέβαια, από την άλλη, δεν θέλει αυτό το σύστημα εξουσίας να λογοδοτεί ποτέ, να δείχνει πως ευθύνεται πραγματικά για την δυστυχία σου. Η προαίρεσή σου σε τούτο τον κόσμο της αμφιβολίας, είναι αυτή που καθορίζει την στάση και θέση σου. Από σένα εξαρτάται αν και πόσο θα αλλάξεις τον εαυτό σου. Είναι αποκλειστικά δική σου η ευθύνη ως προς το ποιο δρόμο θα πάρεις και θα ακολουθήσεις. Γιατί από ένα σημείο και μετά, εσύ είσαι κύριος της ζωής σου.