Εκλογές, λοιπόν και πάλι στο προσκήνιο, με οδηγό τον επικείμενο ανασχηματισμό και νέα δεδομένα, καθώς το μπέρδεμα μετά τις θριαμβευτικές ρήσεις περί τέλους των μνημονίων είναι πλέον μεγάλο, αφού την ίδια στιγμή από μήνα σε μήνα ο σοσιαλισμός μετακομίζει από κόμμα σε κόμμα, μαζί με την αίσθηση πως σε αυτή την χώρα το δράμα ποτέ δεν τελειώνει και πως η πολιτική μετάλλαξη είναι ίδιον των κομμάτων του κοινοβουλίου, αλλά και των πολιτών που τα στηρίζουν.

Επικείμενη προκήρυξη εκλογών, όχι για να αποφανθούν οι πολίτες για κόμματα που έχουν χρεοκοπήσει από καιρό, αλλά για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ και στα υπόλοιπα κόμματα που παλινδρομούν σε υποτιθέμενες δημοκρατικές ατραπούς, την στιγμή που ενώ κάποιοι εξαγγέλλουν εκ νέου «πρωτοπόρα» σχήματα, άλλοι αποχωρίζονται φράξιες και επιδίδονται σε αντίστοιχους πολιτικούς παλληκαρισμούς.

Τι είναι το σήμερα στην Ελλάδα; Μιλάμε για μια εποχή, όπου το να εκφράσει κανείς την σκέψη του, θέλει απλά πολύ σκέψη και το να ψηφίσει κάποιο κόμμα δεν σημαίνει ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα ακολουθήσει το ίδιο. Εποχές ενός ελεεινού ασύνδετου κομματικού πλουραλισμού, εποχές όπου το να πρεσβεύεις κάτι αποτελεί απλά ουτοπία.

Ποιος τελικά κάνει κουμάντο στην Ελλάδα και αποφασίζει για το πώς θα πορευτεί στο μέλλον; Ποιος αποφασίζει για το ποια θα είναι η κατάληξη των μνημονιακών εφαρμογών, αλλά και του μελλοντικού συστήματος πολιτικών αξιών; Φυσικά κανένα πανηγυρικό διάγγελμα περί της νέας εποχής. Η αδυναμία μεγάλου μέρους των πολιτών να καταλάβουν ότι το όλο σύστημα αναπαραγωγής υποτιθέμενων φιλολαϊκών πολιτικών εδράζεται στην χρεοκοπημένη κομματική λογική και η καταφυγή στις εκλογές ως άλλοθι για την εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας με κατάλληλους κομπάρσους εξ αριστερών και δεξιών, η ευπείθεια πολλών στην αξιολόγηση των πολιτικών από επαγγελματίες του είδους αλλά και η ανοχή αυτών, δημιουργεί πολύπλοκες καταστάσεις, όπου ο καθένας πρεσβεύει το κάθε τι που λανσάρεται από τα εκάστοτε εξουσιαστικά κέντρα και αναμασάται ως μοναδική αλήθεια.

Η ευθύνη των πολιτών είναι πολύ μεγάλη και ας κόπτονται κάποιοι πως άλλοι έχουν το ρόλο του πρώτου διδάξαντα. Οι πολίτες οφείλουν να αναγνωρίσουν στα πρόσωπα των πολιτικών τους εαυτούς τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να χαράξουν πραγματικά νέους δρόμους. Γίνεται, όμως, αυτό; Όχι. Το αντιμνημόνιο -που τόσο πολύ φοριέται τελευταία- δεν παύει να αποτελεί το δέλεαρ απόσπασης μεγάλης πίτας από τις ποδηγετημένες στρατιές των πολιτών. Κανένας Λαφαζάνης ή Τσίπρας δεν πρόκειται να πείσουν με τις πρακτικές τους κανέναν λογικό άνθρωπο, πως από την μια μέρα στην άλλη προέκυψαν διαφωνίες στην αριστερά.

Ούτε, όμως, και νεοσυντηρητικά κόμματα τύπου «Ποτάμι» απενοχοποιούνται από τον υποτιθέμενο φιλοευρωπαϊσμό τους ή απλά μπορούν να διακαιολογηθούν, όταν τους αναζητάται η πολιτική κατεύθυνση. Μετακομίζουν λοιπόν, οι ιδέες σαν τα πουλιά από χειμώνα σε καλοκαίρι και τούμπαλιν. Στο τέλος, μένουν μόνο κάποιες άναρθρες κραυγές, να θυμίζουν πως κάποτε οι ιδέες ήταν σταθερές και δεν συγχέονταν με τις κομματικές οπερέτες.

Δεκαετίες τώρα προσπαθούσαν να μετατρέψουν τις ιδεολογίες σε εμπόρευμα και τους πολίτες σε πιόνια. Οι προσπάθειες ήταν ασταμάτητες και τα μέσα γνωστά. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα με τις στρατιές των παραπλανημένων ή τους νεόκοπους εξυγιαντές. Το παιχνίδι χοντραίνει, αλλά δεν είναι άγνωστο. Οι μάζες εκλιπαρούν για μια ακόμη φορά από ένα πολιτικό παιχνίδι που δεν είναι μόνο στημένο, αλλά διανθισμένο με πλείστες όσες σοσιαλιστικές διακηρύξεις.

Με λίγα λόγια: όσο ο σοσιαλισμός πουλιέται, τόσο η δικαιοσύνη εξαγοράζεται στο όνομα του ψεύτικου κομματικού νεωτερισμού. Όσο η Δημοκρατία μικραίνει, τόσο οι ντελάληδες του νεοσυντηρητισμού κερδίζουν πόντους. Αποτέλεσμα είναι να μπερδεύονται οι πολίτες και να ξαναψηφίζουν, μη έχοντας κάνει στο μεταξύ την παραμικρή αυτοκριτική. Μία μετάλλαξη χωρίς όριο, το αποτέλεσμα. Μια πολιτική πόρευση με οδηγούς τα κόμματα της υποτιθέμενης ολικής δημοκρατικής επαναφοράς, που στην πραγματικότητα πρόκειται περί  φιάσκου.