Τα επιχειρήματα για την έξοδο της χώρας  από την κρίση ποικίλουν αναλόγως την περίσταση. Έτσι και στη Σύρο, ο πρωθυπουργός παρουσίασε μια διαφορετική εικόνα για την χώρα, που τα χρόνια της κρίσης δήθεν επανέκαμψε και παραδόξως με την συμβολή και των άλλων δύο κομμάτων εξουσίας.

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας: «Μέσα στα τρία πρώτα χρόνια της λαίλαπας, 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους. Έφτασε κάποια στιγμή η ανεργία στον τόπο μας το 2014 στο 27,5%. Σήμερα, τα τρία αυτά δύσκολα επίσης τελευταία χρόνια η ανεργία μειώθηκε κάτω από το 20, στο 19,6% είναι σήμερα, πάνω από 7 μονάδες. Δεν καταφέραμε ακόμα να καλύψουμε αυτό το 1 εκατομμύριο των χαμένων θέσεων, 300.000 καταφέραμε, είναι μεγάλος ο δρόμος που έχουμε ακόμα μπροστά μας».

Τα ίδια και χειρότερα έλεγαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τρικομματική κυβέρνηση πριν από λίγα χρόνια. Για μείωση της ανεργίας έκαναν λόγο και περί μιας νέας εποχής μιλούσαν και αναφέρονταν. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να δείξει στον ελληνικό λαό ότι μέσα σε τρία χρόνια και παρά το γεγονός ότι το τελευταίο και πιο σκληρό μνημόνιο από το 2015 και μετά έδωσε την χαριστική βολή, όλα κύλισαν σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, ξεχνώντας ότι και οι τράπεζες έκλεισαν και οι στρόφιγγες του ρευστού έσφιξαν γερά και οι απειλές περί μη συμμόρφωσης και των συνεπειών τους από τους δανειστές δονούσαν την ατμόσφαιρα. 

Όμως, για τον πρωθυπουργό, τα πράγματα έχουν ως εξής: «Η ανασφάλεια, η βία των απολύσεων, ο εκβιασμός της εργατικής τάξης, η χρησιμοποίηση ως μοχλού της  τεράστιας στρατιάς ανέργων, που δημιούργησαν τα μνημόνια, είχαν, έναν σαφή στόχο. Να συρρικνωθεί η αμοιβή της εργασίας. Γι' αυτό και τώρα, τέλος αυτής της περιόδου και τέλος των μνημονίων σημαίνει επαναφορά των δικαιωμάτων, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και αύξηση του κατώτατου μισθού. Σημαίνει πορεία αντίστροφη. Ανοικοδόμηση της ποιοτικής εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη χώρα μας».

Ποτέ δεν θυμάμαι να υπόσχεται κυβέρνηση επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων όταν με τα μνημόνια καθιερώθηκε και εδραιώθηκε η εκβιαστική ατομική σύμβαση εργασίας. Ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός δεν έφτασε,  τρία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας με μνημόνια που ο ίδιος αποδέχθηκε, να αναφέρεται σε επαναφορά των κοινωνικών κατακτήσεων που έλαβαν χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες, και το όλο σκηνικό με τους  εξευτελιστικά χαμηλούς μισθούς να προβάλλεται ως παιχνίδι που αλλάζει χέρια και που τόσο καλά ξέρουν να παίζουν οι κυβερνήσεις εξουσίας.

Ακόμη και στην περίπτωση που σε αυτά τα λεγόμενα υπάρχει ίχνος αλήθειας, θα πρέπει να κληθεί η εργοδοσία να δώσει τα διαπιστευτήρια στην κυβέρνηση και να υποσχεθεί πως εφεξής θα σέβεται τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας ουσιαστικά δηλαδή να υπογράψει την αυτοκτονία της.

Όχι αγαπητοί μου αναγνώστες, αυτά είναι για τα μάτια του κόσμου, για να πειστούν οι πολίτες, πως τάχα θα αποκτήσουν ξανά οριστικά χαμένα δικαιώματα, τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από μια ουτοπία που κανείς δεν θα ήθελε να πιστέψει από την στιγμή που οι εποχές που ζούμε με αυτούς τους χαμηλούς μισθούς και τις συνεχιζόμενες περικοπές, δεν είναι παρά βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας.  

Ας αφήσουν λοιπόν, στην άκρη τις υποσχέσεις για μια νέα Ελλάδα ή τις τεχνητές ελπίδες για εξάλειψη της ανεργίας, από την στιγμή που έχουν βάλει το χεράκι τους και έχουν υπογράψει μνημόνια που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες ακόμη. Και μάλλον απευθύνονται σε μικρά παιδιά όταν λένε πως από την μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να γίνει κατορθωτή η οικονομική ανάνηψη της χώρας, λες και έχουν να κάνουν με μαθητές του Δημοτικού που παύουν να φοβούνται όταν ο κακός λύκος εξαφανίζεται από την μια στιγμή στην άλλη.

Όμως, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Έτσι θεωρούν τους πολίτες και γι' αυτό και δεν διστάζουν να τους υποβιβάζουν ολοένα και περισσότερο. Τους παραμυθιάζουν, γιατί δεν πιστεύουν πως εκείνοι είναι ικανοί να καταλάβουν το μέγεθος της φτηνής κοροϊδίας.