Έφτασε η μέρα που κανείς από εμάς δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί από τις ευθύνες του. Είναι η μέρα που καθένας από μας θα είναι υπόλογος απέναντι στην ιστορία και τον ελληνικό λαό, για όσα υποστηρίξει και πράξει σήμερα. Γιατί από τη στιγμή που αυτή η Βουλή ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν υπάρχει γυρισμός.

Πραγματικά αναρωτιέμαι, πόσοι από τους υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών, έχουν διαβάσει το κείμενό της και τη ρηματική διακοίνωση. Διότι αν τα είχαν διαβάσει, αναρωτιέμαι αν θα τολμούσαν να πουν όσες ανακρίβειες λένε σήμερα.

Δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε θεωρητική συζήτηση περί πατριωτισμού ή μακεδονικού ζητήματος, αλλά να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε μία υπαρκτή Συμφωνία. Για τον λόγο αυτό, επιτρέψτε μου να σας πω τι πραγματικά ψηφίζουμε σήμερα, ώστε να μην υπάρξουν ψευδαισθήσεις και αύριο δικαιολογίες.

Αν, λοιπόν, ψηφίσουμε τη Συμφωνία, η γειτονική χώρα θα μετονομαστεί σε «Βόρεια Μακεδονία». Οι κάτοικοί της, όμως, θα έχουν τη μακεδονική ιθαγένεια, άρα θα αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» και ο υπόλοιπος κόσμος θα μπορεί ελεύθερα να τους αποκαλεί έτσι. Αυτό αναφέρεται ρητά στο εδάφιο α) της παραγράφου 3 του άρθρου 1 της Συμφωνίας.

Ταυτόχρονα, αυτοί οι κάτοικοι στο σύνολό τους θα λέγονται «μακεδονικός λαός», που διαφοροποιείται από τα μέλη των μειονοτήτων που κατάγονται από τη χώρα, αλλά ζουν στο εξωτερικό.

Επομένως, η έννοια του μακεδονικού λαού ξεπερνά την έννοια της ιθαγένειας και αποκτά εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία, από τη στιγμή που δεν διευκρινίζονται, είναι εν δυνάμει αλυτρωτικά.

Αυτά αναφέρονται στο άρθρο 49 του Συντάγματος της γείτονος χώρας, όπως και στη ρηματική διακοίνωση, την οποία η Κυβέρνηση αποδέχεται ως επαρκή και σύμφωνη με τη Συμφωνία και αναφέρεται στην τροποποίηση 36.

Γι' αυτό επιμέναμε να έρθει στη Βουλή το Σύνταγμά τους και η τροπολογία 36, καθώς και οι τροπολογίες 33 και 34, όπου οι Σκοπιανοί επαναφέρουν το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αντιθέσει με την τροπολογία 32, η οποία είχε βάλει το όνομα «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Είναι στοιχείο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα διεθνώς ισχύοντα στις συνταγματικές αναθεωρήσεις, καθώς κάθε μεταγενέστερη τροποποίηση οφείλει να ενσωματώνει τις προηγούμενες, πράγμα που δεν γίνεται.

Με αυτά τα δεδομένα συμβαίνει κάτι πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά χρονικά: Σε ένα ζήτημα μείζονος εθνικής ευαισθησίας που δεσμεύει εσαεί την Ελλάδα, οι Βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν εν κενώ και χωρίς να έχουν υπάρξει επαρκείς διευκρινίσεις από την πλευρά των Σκοπίων.

Και όλοι αυτοί, οι Μακεδόνες, ο μακεδονικός λαός τι γλώσσα θα μιλάν; Μα, φυσικά, μακεδονικά, την επίσημη γλώσσα της χώρας. Αυτά αναφέρει το εδάφιο γ) της παραγράφου 3 του άρθρου 1.

Επομένως, ψηφίζουμε μία Συμφωνία που εκχωρεί ευθέως στη γείτονα χώρα τους όρους «Μακεδόνας», αφού μακεδονική ιθαγένεια θα έχουν οι κάτοικοί της, καθώς και τους όρους «μακεδονικός λαός» και «μακεδονική γλώσσα».

Και τι θέση έχει στη Συμφωνία η Μακεδονία μας, η δική μας Μακεδονία; Παραδόξως, δεν γίνεται καμία αναφορά ευθέως σε «Ελληνική Μακεδονία». Αντ' αυτού, ονομάζεται «βόρεια περιοχή του πρώτου μέρους», δηλαδή της Ελλάδος.

Η Κυβέρνηση λέει: «Μα, το άρθρο 7 ρυθμίζει αυτά τα ζητήματα και διασφαλίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας».

Όποιος το επικαλείται αυτό, έχοντας διαβάσει το άρθρο 7, ή κοροϊδεύει τον λαό ή είναι επικίνδυνος. Τι λέει το άρθρο 7. Λέει ότι δυο χώρες αντιλαμβάνονται με τρόπο διακριτό τον όρο «Μακεδονία».

Διαβάζω την παράγραφο 2 του άρθρου 7, όπου γίνεται αναφορά στον ελληνικό πολιτισμό για το πρώτο μέρος, για εμάς δηλαδή, την ιστορία και την κουλτούρα μας. Προσωπικά δεν με καλύπτει, γιατί βρίσκω τον ορισμό πολύ αόριστο, ιδίως αφού δεν περιέχει σαφή αναφορά στην Ελληνική Μακεδονία. Ψάχνω να βρω πώς ορίζει το γειτονικό κράτος τη λέξη «Μακεδονία» και διαβάζω την παράγραφο 3, η οποία αναφέρει: «Με αυτούς τους όρους, δηλαδή Μακεδονία, μακεδονικός νοούνται η επικράτεια...» δεν το έχουν βάλει σε εμάς, το βάζουν μόνο εκεί- «...η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, τον πολιτισμό και κληρονομιά», διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 7 παράγραφος 2 στη δική μας Μακεδονία. (DE)

Το άρθρο 7 παράγραφος 3 νομικά και ουσιαστικά αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον αλυτρωτισμό, δίνοντας δικαίωμα μέσω της αοριστίας του στο γειτονικό κράτος να προσδιορίζει αζημίως, όπως επιθυμεί, τώρα και στο μέλλον. Αυτό ψηφίζουμε, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων του άρθρου 8, θα μας πουν οι θιασώτες της Συμφωνίας, που θα λύνει τα ζητήματα αυτά. Ρωτώ: Πότε θα τα λύσουν; Αφού εκχωρήσουμε την ονομασία, την ιθαγένεια, τη γλώσσα, την έννοια του μακεδονικού λαού, αφού η γειτονική χώρα μπει στο ΝΑΤΟ και εκκινήσει τις ενταξιακές διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Και αν δεν λύσουν οι εμπειρογνώμονες τα ζητήματα αυτά, τι συνέπειες θα έχει αυτό; Σας απαντώ: Απολύτως καμιά. Η χώρα μας θα έχει απωλέσει όλα τα διαπραγματευτικά όπλα που θα μπορούσε να έχει, γιατί θα έχει βρεθεί προ τετελεσμένων. Και στα διεθνή δικαστήρια να προσφύγουμε για δήθεν δυσερμήνευτα προβλήματα, δεν θα υπάρχει καμμία λύση, διότι είναι ρητές οι διατάξεις. 

Γνώμη, μπορεί να έχουν όλοι, αλλά για να έχεις γνώμη, πρέπει να έχεις γνώση του ζητήματος.