Προχωρώντας με γοργούς ρυθμούς, διανύοντας τις πρώτες στιγμές του 2019, φορτωμένοι με μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους από τις ασκούμενες σφικτές οικονομικές πολιτικές που έχουν αλλάξει άρδην την ζωή τους, μεταβάλλοντάς την σταδιακά σε μεγάλο βαθμό και κάνοντας όλους να εκλιπαρούν για τα περασμένα μεγαλεία, να αναπολούν στιγμές προσχηματικής ξεγνοιασιάς, τότε που οι τράπεζες ζέσταιναν τις μηχανές τους, προσφέροντας αφειδώς πλαστικό χρήμα, με αντάλλαγμα την μόνιμη υποδούλωση ανθρώπων που προσκυνούσαν αποκλειστικά και μόνο τον υπερκαταναλωτισμό.

Η απόρροια όλου αυτού του δόλιου σχεδιασμού δεν είναι παρά η ανεργία του σήμερα, η υποαπασχόληση και οι μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Όλα αυτά που φαινομενικά οι πολίτες δεν περίμεναν και που προσδίδουν πλέον μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητα, όλα αυτά καλούνται να τα βιώσουν χωρίς πολλές αντιρρήσεις, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς για να τους δώσει σαφή απάντηση.

Η νέα εποχή που ξεκίνησε εδώ και μια δεκαετία περίπου, όταν ο καπιταλισμός έφτασε στο ανώτατο σημείο αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης, ώστε να κινδυνεύει να αποδομηθεί από τις μάζες -ο νέος αυτός εφιάλτης- βάζει τον κόσμο στην διαδικασία να απολογηθεί για τις σπατάλες και την άσωτη ζωή των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά πάνω απ' όλα να μετανιώσει για τις μέχρι τώρα επιλογές του.

Είναι αυτός ο ίδιος ο ασθμαίνων και πνέων τα λοίσθια καπιταλισμός, που έκανε την απότομη στροφή, όταν έφτασε στο σημείο να αυτοκαταστραφεί, κινητοποιώντας τις αντίστοιχες εφεδρείες, καθώς ούτε οι πόλεμοι δεν έφταναν πια να τον συντηρήσουν. Οι κάθε λογής επαγγελματίες τεχνοκράτες της εξουσίας συσκέφτηκαν λοιπόν, πυρετωδώς και αποφάσισαν να δοκιμάσουν την δημιουργία τεχνητής κρίσης, στο όνομα της οποίας οι λαοί θα έσκυβαν για μια ακόμη φορά το κεφάλι.

Και πραγματικά αυτό έκαναν. Αφού πρώτα τα έβαλε ο καθένας με τον εαυτό του, αφού ορκίστηκε πως δεν θα κάνει πια ασύδοτες σπατάλες και θα είναι ευχαριστημένος με τους σημερινούς μισθούς πείνας, ο καθένας άρχισε να αναζητά λυτρωτικές λύσεις σε έναν λαβύρινθο χωρίς εξόδους διαφυγής.

Αυτό έπραξαν οι πολίτες, γιατί πολύ απλά τους διεμήνυσαν πως δεν υπάρχει πια η παραμικρή ελπίδα, παρά να υπομείνουν την νέα κρίση. Και όλα αυτά έγιναν πιο εύκολα γιατί τα ιδεολογικά βάθη και οράματα είχαν από καιρό σβήσει ή χαθεί. Το έργο των τοποτηρητών αλλά και των πανίσχυρων οικονομικών ομίλων έγινε πλέον πολύ πιο εύκολο, με δεδομένο ότι οι αντιστάσεις είχαν μειωθεί αισθητά.

Οι πολίτες, με λίγα λόγια, έπεσαν πρώτα σε κατάθλιψη, και έπειτα δήλωσαν παραίτηση γιατί το μόνο που ήθελαν, ήταν να δουλεύουν για το ελάχιστο, αρκεί να δουλεύουν ακόμη. Όλη αυτή η κρίση που φούντωσε τα τελευταία χρόνια και που μετέτρεψε την Ευρώπη σε περίκλειστο φρούριο, όλη αυτή η νέα πολιτική λιτότητας που σάρωσε και σαρώνει τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, αφενός καθήλωσε τους πολίτες και αφετέρου πρόσφερε στις εξουσίες απλόχερα την δύναμη για να επιβάλλουν τις εξοντωτικές πολιτικές τους χωρίς κανένα εμπόδιο.

Ουσιαστικά το μόνο εμπόδιο σήμερα είναι οι μεγάλες προσφυγικές ροές, που η επεκτατικότητα του καπιταλισμού δημιούργησε, οι πόλεμοι και η δυστυχία που προκλήθηκαν από την επιθετικότητα του συστήματος αυτού, από την ίδια την σαρωτική εξουσιαστική δομή του νεοφιλελευθερισμού. Και αν κάποιοι μιλούν για επάνοδο του κρατικού καπιταλισμού, αν σήμερα φαντάζει ως «επαναστατική θέση» η κάθε ρήση για επαναφορά του σοβιετικού μοντέλου με τα εκατομμύρια των δολοφονημένων και εξαφανισμένων, αυτό δεν είναι παρά απόρροια της τεράστιας και παταγώδους αποτυχίας του δυτικού καπιταλισμού, αλλά και του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού με το πλέον απεχθές προσωπείο.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι μάζες πρέπει πάση θυσία να αναδιοργανωθούν, να σηκώσουν το βάρος της απάθειας της πλειοψηφίας και να απομυθοποιήσουν κάθε μορφή καπιταλισμού, ιδιωτικού ή κρατικού.

Μπαίνοντας πια στο 2019, διανύοντας τις πρώτες στιγμές του, τα περιθώρια από την πανηγυρική επικράτηση της ιδιώτευσης έχουν οριστικά στενέψει. Δεν υπάρχει πια άλλη υπομονή, ούτε διάθεση για μια νέα μίζερη ζωή. Αρκετοί πολίτες το έχουν ήδη καταλάβει. Ακόμη δε και αυτοί που επιθυμούν την επάνοδο του υπερκαταναλωτισμού, σιγά σιγά, στις φτωχές ειδικά χώρες, ακολουθούν διαφορετική πορεία.

Θα κερδηθεί άραγε, το στοίχημα μετά τις όποιες άνισες μάχες; Θα μαζέψουν άραγε, όλοι τα κομμάτια τους και θα πορευθούν με διαφορετική πυξίδα; Οι προφήτες την σημερινή εποχή έχουν εκλείψει. Απομένει μόνο ο αυθορμητισμός των μαζών και η ευθυκρισία τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αποτίναξη του νέου δόλιου σχεδίου υποδούλωσης, που ακούει στο όνομα παρατεταμένη λιτότητα.