Βαραίνει ολοένα και περισσότερο το πολιτικό κλίμα στην χώρα μετά την έγκριση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο της συμφωνίας των Πρεσπών, την ίδια στιγμή που Τσίπρας και Ζάεφ προτείνονται ως υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης 2019, όταν κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η τύχη του γειτονικού κράτους αναφορικά με την είσοδό του στο ΝΑΤΟ.

Αυτό το λέω γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα μπλοκάρει την διαδικασία εισδοχής του, αναφερόμενος παράλληλα και στην επανεξέταση της συμφωνίας και την με οποιονδήποτε τρόπο παρεμπόδιση της βλαπτικής, κατά την άποψη του κόμματός του, ισχύoς της.

Ειπώθηκαν πολλά για την  συμφωνία των Πρεσπών, δημιουργήθηκαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα στην χώρα, ο εθνικισμός αυξήθηκε αλματωδώς, το ίδιο όπως και η βιασύνη με την οποία υπογράφηκε και κυρώθηκε αυτή η συμφωνία, που παρά τις προσδοκίες των ευρωπαίων εταίρων, δεν φαίνεται να βάζει τις στέρεες βάσεις για την εδραίωση της  φιλίας μεταξύ των δύο λαών.   

Το κλίμα τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι τεταμένο και πολλοί είναι αυτοί που απειλούν θεούς και δαίμονες για την επικύρωση αυτής της συμφωνίας. Όπως προείπα όμως, ένας ένας οι ευρωπαίοι εταίροι απονέμουν τα εύσημα σε Τσίπρα και Ζάεφ. Αυτό δεν γίνεται βέβαια, τυχαία, καθώς εδώ και πολλά χρόνια, το κρατίδιο αποκαλείται ευθαρσώς με το όνομα Μακεδονία.

Υπάρχει άραγε, συμφέρον για τους ευρωπαίους εταίρους από την εν λόγω ονομασία; Πιθανόν. Το κρατίδιο, όμως, αυτό λειτουργεί τουλάχιστον για τους Αμερικανούς, ως τόπος κλειδί για την μελλοντική εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων, αλλά και τον συνολικό έλεγχο της περιοχής των Βαλκανίων. Το ΝΑΤΟ έχει κάθε λόγο να υπολογίζει στα Σκόπια σε ότι αφορά τον αυξημένο ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή και παράλληλα τα Σκόπια μπορούν να ποντάρουν στο ΝΑΤΟ για την μελλοντική τους σταθερότητα, λόγω της συνύπαρξης πολλών μειονοτήτων στο έδαφός τους. Το ένα χέρι νίβει το άλλο. 

Αυτό που δεν γνωρίζει κανείς, είναι πώς θα κινηθεί η εξωτερική πολιτική των Σκοπίων, τι προσανατολισμό θα πάρει και το κατά πόσο θα εκμεταλλευτεί κατάλληλα την ονομασία Βόρεια Μακεδονία.

Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα το πολιτικό κλίμα επιδεινώνεται μέρα με την μέρα, ο Ζάεφ έχει πλέον όλο τον χρόνο να κινηθεί προς την κατεύθυνση δημιουργίας συμμαχιών με τις γειτονικές χώρες. Από αυτή την κίνηση θα κριθεί και η τύχη των μειονοτήτων, που διαβιούν στην ευρύτερη περιοχή.

Αντί λοιπόν, να ανάβουν φωτιές τα αντιμαχόμενα μέρη στην Ελλάδα για το όνομα Μακεδονία, θα έπρεπε να βρουν τρόπους να τονώσουν την ισχύ της χώρας, με δεδομένο ότι αυτή έχει κλονιστεί εδώ και χρόνια από την οικονομική κρίση. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει η απαραίτητη θέληση από τα υπάρχοντα κόμματα για την ενδυνάμωση της χώρας. Οι εξελίξεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος μόνο αυτό δεν δείχνουν.

Τουναντίον, καθημερινά κάνουν την εμφάνισή τους επικίνδυνες ακροδεξιές ομάδες και συνιστώσες, που με πρόσχημα την διαφύλαξη της πατρίδας και του έθνους, επαναφέρουν στο προσκήνιο συνθήματα της χούντας των συνταγματαρχών. Αυτό από μόνο του λειτουργεί απαγορευτικά στην διάχυση και διαμοίραση του πνεύματος ομόνοιας και συνοχής. 

Ενδιαφέρει, όμως, άραγε, κανέναν στην Ελλάδα, αυτή η κοινωνική συνοχή; Επιδιώκουν τα κόμματα την εφαρμογή της περιλάλητης κοινής εξωτερικής πολιτικής, υπό την ομπρέλα της προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας; Θέλουν με λίγα λόγια, τα ελληνικά κόμματα να προχωρήσουν σε συνεργασίες και συνέργειες, προκειμένου να βγει η χώρα με ασφάλεια από την κρίση; Ασφαλώς και όχι.

Είδαμε πως από την μια στιγμή στην άλλη, ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός εταίρος περνά δια του «φίλου» Καμμένου στην αντεπίθεση. Βλέπουμε, επίσης και τις επιθέσεις φιλίας της κυβέρνησης προς το Ποτάμι, αλλά και το ΚΙΝΑΛ λόγω των επικείμενων εκλογών, παρά τα όποια αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά.

Από αυτό και μόνο μπορεί να κρίνει κανείς με ποιο σκεπτικό πορεύονται τα κόμματα, με το σκεπτικό του ίδιου συμφέροντος. Λέτε τελικά η συμφωνία για το Μακεδονικό να είναι ο κριτής των εκλογών; Δεν απομένουν παρά λίγοι μήνες, για να το διαπιστώσουμε. Μέχρι τότε και για νομπελίστες ειρήνης θα ακούμε, αλλά και για νέους εθνικόφρονες που ξεσκονίζουν τα λάβαρά τους. Την ίδια στιγμή που το γειτονικό κράτος θα πραγματοποιεί με σύστημα και πρόγραμμα τις προσεγγίσεις και επαφές του. Κάτι που εμείς ποτέ δεν είχαμε, όντας πάντα εκτεθειμένοι ποικιλοτρόπως.