Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες που δίδονται στους πολίτες αυτής της χώρας -και όχι μόνο- για να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα, παρά το γεγονός ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν λέει να μετακινηθεί εκατοστό από τις θέσεις της για μια υποτιθέμενα νέα Ελλάδα που δήθεν ξεπροβάλλει από τις στάχτες της κρίσης, μια κρίση που φυσικά ποτέ δεν υποχώρησε και που εξακολουθεί να αφήνει τα σημάδια της σε όλη την κοινωνία.

Φτώχεια και δύσκολες συνθήκες ζωής, πολίτες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να βολευτούν με τα ελάχιστα, πληρωμές που αναβάλλονται, ατέλειωτες ουρές στις τράπεζες για να εισπραχθούν τα λίγα χρήματα και να σπαταληθούν σε αγορές λόγω εορτών, με τις επόμενες μέρες να φαντάζουν και πάλι εφιάλτης, αφού και η εφορία καραδοκεί, όπως και ο ΕΝΦΙΑ ή η δοσολογία στα χρέη προς τις τράπεζες και τους Οργανισμούς -έτσι ώστε ο μισθός που μπαίνει, να φτάνει μόνο για λίγες μέρες- ακόμη και ώρες, όλα αυτά δημιουργούν το αδιέξοδο της σημερινής κοινωνικο-οικονομικής παρακμής.

Φτώχεια και στέρηση είναι λέξεις που προφέρουν τα κόμματα μόνο τις μέρες των γιορτών, όταν θυμούνται πως υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους και τα παγκάκια, όταν παρατηρούν ενδελεχώς  τα νοικοκυριά που έχουν να ξοδέψουν μόνο την παραμονή του νέου χρόνου και όχι για περισσότερο.

Αλλά κατά την κυβέρνηση και όλους αυτούς που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης ευημερίας υπό την εύνοια των κοινοβουλευτικών μισθών, τα δεδομένα είναι διαφορετικά, έτσι ώστε ακόμη και η κριτική που κάνουν για την φτώχεια και την κοινωνική παρακμή, να γίνεται εκ του ασφαλούς.

Σε καθεστώς παντελούς απουσίας της δημοκρατίας, σε συνθήκες πάσης φύσεως εκβιαστικών διλημμάτων, τα κόμματα είναι ευχαριστημένα που ακόμη μπορούν να έχουν φωνή λόγω των εξακολουθητικών παραπλανητικών συνθημάτων, που παρασύρουν τους πολίτες στις κάλπες.

Οι ευκαιρίες, όμως, που έχουν οι πολίτες να ανατρέψουν την συνολική κατάσταση δεν είναι και λίγες, καθώς το ψέμα δεν συγκρατείται και οι μάζες κάποτε το αντιλαμβάνονται. Το θέμα, όμως, δεν είναι αν και κατά πόσο γίνεται αντιληπτή η κοροϊδία, αλλά με ποιο τρόπο θα προταθεί αρχικώς ή θα γίνει συνείδηση στις τάξεις των πολιτών αυτό που αποκαλείται άμεση δημοκρατία.

Θέλω να πω με αυτό, αν οι πολίτες έχουν πραγματικά ανάγκη να ανατρέψουν το υπάρχον κατεστημένο, ας πούμε, ή απλά επιθυμούν να διαιωνίσουν με άλλο τρόπο αυτή την επαίσχυντη κοινωνική διαφοροποίηση. Εδώ βρίσκεται και ο πυρήνας του προβληματισμού. Θα πάρουν οι πολίτες την απόφαση να ζήσουν διαφορετικά, να αυτοργανωθούν, να προασπίσουν μόνοι τα συμφέροντά τους που είναι άμεσα συνυφασμένα με την συλλογική αυτονομία και ανεξαρτησία, πέρα από φυλετικές και άλλου είδους διακρίσεις;

Θα συνάγουν το τελικό συμπέρασμα ότι αυτός ο λανσαρισμένος ορυμαγδός φευδοδημοκρατίας θα πρέπει μια και καλή να εκλείψει και πως το όλο εγχείρημα δεν είναι παρά υπόθεση λίγων ημερών; Θα έλεγα καλύτερα πως η κοινωνική ανατροπή δεν είναι δύσκολη, το δύσκολο είναι να την πιστέψουν οι πολίτες. Οι αφορμές που έχουν δοθεί είναι πλέον υπεραρκετές. Τα επιζητούμενα μυστικά περάσματα μέσα από το γενικευμένο ψεύδος δίνουν την δυνατότητα τουλάχιστον της συλλογικής επαγρύπνησης απέναντι σε ληστρικούς νόμους και νομοθετήματα. Και αυτό γίνεται παρά την «αριστερή» προέλευση των νομοθετημάτων αυτών, που κατ' ουσίαν απέχουν παρασάγγας από αυτό που αποκαλείται πραγματική δημοκρατία.

Το κυριότερο απ' όλα είναι ότι τα κόμματα μιλούν για κοινοβουλευτική δημοκρατία, για εκπροσώπους αιρετούς κάθε τέσσερα χρόνια, για κράτος και όχι για αυτόνομες κοινότητες, που ίσως θα είχαν επιλύσει πολλά από τα σημερινά τραγικά προβλήματα. Ούτε η τωρινή κυβέρνηση, ούτε η αυριανή, πρόκειται να αλλάξουν κάτι, γιατί πολύ απλά υπηρετούν την λογική του επιβαλλόμενου εφικτού κόσμου. Αυτός, όμως, ο κόσμος μάλλον οδηγεί σε αντίθετα συμπεράσματα και αν κάπου υπάρχουν ψήγματα δημοκρατίας, αυτά οφείλονται σε κατακτήσεις από τους αγώνες των λαών. Τώρα, όμως, που αυτοί έχουν υποχωρήσει, το κράτος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, με συνεχείς περικοπές, λιτότητα και δημιουργία φτώχειας. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς για να επιβιώσει ως μηχανισμός.

Η πυξίδα λοιπόν, περιστρέφεται και τα δεδομένα αλλάζουν. Ας μην βιαστούν οι οραματιστές του κοινωνικού εγκλεισμού και του συσσωρευμένου κέρδους στα χέρια λίγων, να βάλουν την συνήθη κατά την περίσταση ταφόπλακα. Για τον απλό λόγο, ότι έχουν οι ίδιοι σκάψει τον λάκκο τους και οι πολίτες μπορεί να μην χρειαστεί καθόλου να ενεργήσουν για το ανέφικτο, καθώς αυτό θα πάψει να ισχύει. Γιατί παρατεταμένη οικονομική κρίση, σημαίνει κρίση του συστήματος κυριαρχίας και του κατεστημένου που το συνοδεύει.