Η υπόθεση Novartis είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σκάνδαλα που συγκλονίζουν εδώ και δεκαετίες την χώρα, είτε καταθέτουν προστατευόμενοι μάρτυρες τύπου Μανιαδάκη, είτε φωνάζει η Νέα Δημοκρατία διότι φοβάται διώξεις στελεχών της, είτε η κυβέρνηση το πάρει πίσω στο τέλος λόγω των γνωστών κομματικών τακτικισμών. 

Η εμπλοκή του «Σκάι» με την συνέντευξη Μανιαδάκη έχει και αυτή τον συμβολισμό της, καθώς για πολύ καιρό το τηλεοπτικό κανάλι παίζει το δικό του πολιτικό παιχνίδι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκμεταλλεύεται προφανώς αυτή την συνέντευξη για προεκλογικούς λόγους, το ίδιο όπως και η κυβέρνηση, που μάλλον θα πρέπει να βγάλει κάποιο άλλο κρυφό χαρτί που θα της δώσει πόντους στις επικείμενες εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά, όμως, που ένα μεγάλο σκάνδαλο γίνεται ο ρυθμιστής των εκλογών στην Ελλάδα.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά περί τα τέλη της δεκαετίας 80 προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς στην ελληνική κοινωνία και τα πρωτοσύστατα τότε ιδιωτικά κανάλια έπαιξαν το ρόλο τους, όπως και οι μεγαλύτερες εφημερίδες που τότε γνώριζαν πεδίον δόξης λαμπρό από πλευράς κυκλοφορίας. Ίσως, όμως, επειδή τότε οι έρευνες ήταν εντατικές, ίσως επειδή ακόμη υπήρχε σχετική ελευθερία στο ρεπορτάζ και οι δημοσιογράφοι δεν ήταν απλά διαμεσολαβητές στημένων ειδήσεων ή διακινητές δελτίων τύπου εταιρειών, πολλά ονόματα παραπέμφθηκαν στην δικαιοσύνη, ανεξαρτήτως αν στο τέλος αθωώθηκαν ή καταδικάστηκαν.

Σήμερα, με το σκάνδαλο Novartis σε πλήρη εξέλιξη, μπορεί κανείς να υπολογίσει πως πολλά πράγματα στο τέλος θα συγκαλυφθούν, γιατί ούτε σοβαρά ρεπορτάζ υπάρχουν, ούτε διαθέσιμοι δημοσιογράφοι να κυνηγήσουν την σοβαρή αυτή υπόθεση. Γεγονός είναι ότι εδώ παίζονται πολλά, πακτωλός χρημάτων διακινήθηκε με πολλούς αποδέκτες και κανείς δεν ξέρει στο τέλος ποια θα είναι τα αποτελέσματα της δικαστικής έρευνας. 

Η υπόθεση Novartis δείχνει καθαρά πόση διαφθορά υπάρχει ακόμη σε αυτήν χώρα και θα το ξανατονίσω πως ουδόλως με απασχολεί αν το σκάνδαλο αυτό το έβγαλε η κυβέρνηση ή αν η αντιπολίτευση πλήττεται ή αν δικαστικοί με κυβερνητικές εντολές πίεζαν τον Μανιατάκη να «δώσει» εδώ και τώρα ονόματα ή αν ο οποιοσδήποτε Πολάκης στρέφεται κατά της δικαιοσύνης, προκαλώντας την μήνιν των δικαστών.

Αυτό που θα έπρεπε να συμβεί μετά από αυτό το τελευταίο σκάνδαλο είναι να αξιώσουν οι πολίτες από τα κόμματα να δημοσιοποιήσουν τις πηγές χρηματοδότησής τους και όχι μόνο των βουλευτών τους που δήθεν θέτουν δημοσίως το πόθεν έσχες τους, αποκρύβοντας συστηματικά σοβαρά περιουσιακά τους στοιχεία. Θα έπρεπε οι πολίτες να εξαναγκάσουν τα κόμματα να παρουσιάσουν το πώς και με ποιο τρόπο χρησιμοποιούν τις κρατικές επιχορηγήσεις, μια έρευνα που πρέπει να διαρκέσει σε βάθος, καθώς πολλές σημαίνουσες εταιρείες συμμετέχουν στην κάτω από το τραπέζι χρηματοδότησή τους και αυτό είναι γνωστό σε όλους εδώ και πολλές δεκαετίες.

Σκάνδαλα μικρά ή μεγάλα συνεχίζουν λοιπόν να λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, με τα κόμματα εξουσίας να διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους, πως κάνουν το παν για να διαλευκάνουν τις σκοτεινές υποθέσεις. Από τις αλληλοκατηγορίες, όμως, μπορεί κανείς να συνάγει με ασφάλεια πως οι υποθέσεις αυτές όχι μόνο είναι σκοτεινές, αλλά συμπαρασύρουν στην  διαφθορά πολλά στελέχη κομμάτων. Αυτή, όμως, δεν είναι παρά η φύση της υποτιθέμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τα γεγονότα αυτά συμβαίνουν εν καιρώ, όπου τα κόμματα έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων και πράξεων.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει την υπόθεση Novartis, ανεξάρτητα αν στο τέλος με την βοήθεια αριστοτεχνικών μαγευτικών αλχημειών μπει στο αρχειακό ντουλάπι. Θα πρέπει να χαραχτεί βαθιά στην μνήμη των πολιτών γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και με τον καιρό και άλλα σκάνδαλα θα δουν το φως της δημοσιότητας λόγω των κομματικών εχθροπραξιών.

Αφήστε δε, που κάθε φορά θα αποκαλούν τις αποκαλύψεις «ύψιστη υπηρεσία στην δημοκρατία», καθώς η πάγια τακτική τους είναι να βγαίνει ένα χτυπητό σκάνδαλο την δεκαετία για να αποκρύβονται όλα τα άλλα, υπό την προστασία πάντα της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που ούτε δημοκρατία είναι και που στηρίζεται αποκλειστικά στην διαφθορά και τα παραθυράκια του νόμου.