Τις τελευταίες ημέρες εκδόθηκαν δυο εντελώς διαφορετικές δικαστικές αποφάσεις, γύρω από ένα θέμα που «φουντώνει» όλο και περισσότερο στην ελληνική κοινωνία. Τις βραχυχρόνιες μισθώσεις διαμερισμάτων σε τουρίστες. Για το οποίο αναμένεται να έχουμε μια μακρά ιστορία δικαστικών διενέξεων.

*** Από την μία έχουμε την απόφαση του Πρωτοδικείου Ναυπλίου. Απόφαση που δικαίωσε τους προσφεύγοντες δέκα ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, σε τοπική πολυκατοικία, κατά του δικαιώματος του ιδιοκτήτη ενός διαμερίσματος να το προσφέρει σε βραχυχρόνιες μισθώσεις χωρίς την συγκατάθεση των υπολοίπων. Με το δικαστήριο να αποδέχεται τις ενστάσεις των ιδιοκτητών, οι οποίοι επικαλούνται θέματα ασφάλειας, κοινής ησυχίας, μη σύννομης αλλαγής της χρήσης ακινήτου, αλλά και φθορών σε κοινόχρηστους χώρους.

*** Από την άλλη, έχουμε μια τελείως διαφορετική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, στο οποίο είχαν προσφύγει ιδιοκτήτες διαμερισμάτων πολυκατοικίας στην πλατεία Βικτωρίας. Με το δικαστήριο να δέχεται ότι «οι βραχυχρόνιες μισθώσεις είναι η νέα μορφή αστικών μισθώσεων».

Είναι προφανές ότι και η δικαιοσύνη, έναντι του συγκεκριμένου θέματος, ακόμη πορεύεται σε θολά νερά. Ακόμη ψάχνεται. Διό και έχουμε τόσο αντιφατικές αποφάσεις. Και αυτό συμβαίνει επειδή η νομοθετική εξουσία δεν έχει θεσπίσει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο για την λειτουργία αυτού το νέου θεσμού.

Το φαινόμενο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την λογική του «άσπρου-μαύρου». Διότι μπορεί μεν πράγματι να έχει κάποιες αρνητικές πλευρές. Αλλά δεν είναι και άμοιρο ευεργετημάτων.

Αρνητικό στοιχείο είναι οι ανάλγητες εξώσεις πολύχρονων ενοικιαστών, προκειμένου να μετατραπεί το διαμέρισμα σε τουριστικό κατάλυμα. Έχω ήδη αναφέρει την περίπτωση γνωστού μου, που ενώ έμενε είκοσι χρόνια σε ένα δυαράκι στο Κουκάκι, πληρώνοντας 250 ευρώ, του ζήτησαν ενοίκιο ...650. Για να τον αναγκάσουν να φύγει, ώστε να στραφούν στο Airbnb. Με τον άνθρωπο να αναγκάζεται να καταφύγει σε άλλη, μακρινή γειτονιά, ξεκόβοντας από τις πολύχρονες σχέσεις του με άλλους ανθρώπους. Υπάρχει ο κίνδυνος μετατροπής περιοχών ολοκλήρων σε ...υπνωτήρια διερχομένων, από τα οποία απουσιάζουν πια τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς, διότι εκδιώκονται οι γείτονες.

Αλλά από την άλλη, δεν παύει να λειτουργεί θετικώς για την ενίσχυση των εισοδημάτων χιλιάδων συμπολιτών μας. Οπότε το ζητούμενο δεν είναι ούτε ο εξορκισμός, αλλά ούτε και η ασύδοτη λειτουργία αυτού του νέου θεσμού. Και για να μην υπάρχουν ενοχλητικές παρενέργειες, επιβάλλεται η κατάρτιση, όσο γίνεται νωρίτερα, ενός σαφούς νομοθετικού πλαισίου.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr