Φέτος η Γέννηση του Χριστού, μας βρίσκει σιωπηλούς, ένοχους, φοβισμένους, αφημένους και καταδικασμένους, καθώς η επόμενη μέρα δεν φαντάζει «ηλιόλουστη», απ' όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν στραφείς. Μια εικόνα καταστροφής μας περιβάλλει, χωρίς να υπάρχουν περιθώρια σωτηρίας. Έτσι έφτιαξαν το νέο μας κόσμο. Χωρίς γαλήνη. Δίχως ισορροπίες. Και μεις τον αποδεχτήκαμε, χαμένοι στα γεγονότα και στις εξελίξεις. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι τίποτα και κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να φωτίσει το άστρο της Ελπίδας. Όσο αισιόδοξος κι αν νομίζεις ότι είσαι, όσο δυνατός, η δύνη στο απόλυτο τίποτα γίνεται ολοένα και πιο ισχυρή. Νοιώθουμε σαν να βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα πίσω μας η μαύρη τρύπα του απόλυτου τίποτα. Της καταστροφής. Της μη επιστροφής.

Για μας το άστρο της Βηθλεέμ αχνοφέγγει και με δυσκολία μπορούμε να το διακρίνουμε, καθώς τα πάντα γύρω μας είναι θολά. Ο δρόμος ξεμακραίνει όλο και περισσότερο, έχει γίνει δύσβατος, κακοτράχαλος. Τα εμπόδια πολλά και μεις κουρασμένοι, ανήμποροι και ευάλωτοι. Οι δε πειρασμοί πολλοί και ο κόσμος μας, χωρίς άμυνες, έχει χάσει το καταφύγιό του, παρασύρεται και χάνεται. Τα κάστρα του έχουν πέσει και κείνος στέκει «γυμνός», διωγμένος, ντροπιασμένος, όπως τότε που είδε την πόρτα της εξόδου από τον παραδεισένιο κόσμο της Δημιουργίας.

Μόνο μια ελπίδα υπάρχει. Να φτάσουμε στην «Βηθλεέμ». Εκεί που δείχνει το Άστρο της πίστης μας. Εκεί που μας οδηγούν τα βήματα της ψυχής μας. Έστω με κόπο και πόνο. Κάθε βήμα να μας φέρνει πιο κοντά, να το κάνει πιο δυνατό, πιο λαμπερό, πιο ζεστό, έως ότου εξανεμιστεί κάθε αμφιβολία για το σωστό δρόμο. Αυτόν που θα μας κατευθύνει στην πηγή της ζωής, θα δυναμώσει την πίστη μας, αναζωπυρώνοντας σβησμένες φλόγες και χτίζοντας χαμένα και γκρεμισμένα θεμέλια ψυχής.

Θα προλάβουμε; Θα φτάσουμε; Θα προσφέρουμε τα δώρα μας στον νεογέννητο Χριστό;

Σίγουρα, αρκεί να το πιστέψουμε. Έχουμε ηττηθεί τόσες φορές, που είναι βέβαιο ότι έχουμε εκπαιδευτεί και η νίκη είναι κοντά, καθώς ανήκει στον καρτερικό στρατιώτη. Σ' εκείνον που πιστεύει ότι η νίκη είναι δική του. Σ' εκείνον που έκλαψε και πόνεσε. Που πληγώθηκε, αλλά γιατρεύτηκε. Που ήρθε αντιμέτωπος με τον θάνατο, αλλά επέζησε.

Η διδαχή του Θεανθρώπου που γεννάται σήμερον, είναι η διδαχή της βαθειάς πίστης, της αγάπης, του ατέλειωτου αγώνα και της τελικής νίκης.

Το Άστρο είναι εκεί, για άλλους μακριά και για κάποιους πιο κοντά. Όλοι, όμως, θα φτάσουμε. Προσπάθεια χρειάζεται, να μην χαθεί από τον ορίζοντά μας.  

Καλά Χριστούγεννα! Αρκεί να πιστέψουμε ότι βαδίζουμε στο δρόμο για την «Βηθλεέμ».