Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι περιπλανήσεις είναι ενίοτε συναρπαστικές και διεγείρουν εις το έπακρον το ενδιαφέρον των κάθε λογής περιπατητών της καθημερινότητας που όσα κρύβει εντός της, άλλες τόσες ανησυχίες και ερωτήματα δημιουργεί που κανείς δεν μπορεί να τα απαντήσει κατ' ουσίαν, αν η ίδια η ζωή δεν προσφέρει πια τις συγκινήσεις που πρόσφερε κάποτε.

Οι περιπλανήσεις αυτές είναι κατά βάση εσωτερικές, καθώς οι δυνατότητες να βγει προς τα έξω η αναζήτηση αξιών και ιδανικών σε μια εποχή που δεν επιβιώνει κανείς αν δεν βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τα του οίκου του, είναι περιορισμένες, αφού δεν περισσεύει ούτε η θέληση, ούτε πολύ περισσότερο η διάθεση για πνευματικό διαμοιρασμό.

Έτσι κλείνεται αβίαστα ο καθένας στον εαυτό του και φιλοτεχνεί τις ατομικές του συνήθειες και πεποιθήσεις, με μόνη σιγουριά πως κανείς δεν θα τον κατακρίνει, αλλά πάνω απ' όλα δεν θα του πει κάτι για την χρησιμότητα της αυτοκριτικής.

Σε κλειστές κυψέλες ζώντας λοιπόν, οι άνθρωποι, δεν έχουν πλέον τα παραμικρά οράματα και φιλοδοξίες, ούτε επιθυμούν να αντισταθούν σε οτιδήποτε, γιατί τον καθένα βολεύει να θεωρείται αθώος απέναντι σε όλα τα συμβάντα κια διαδραματιζόμενα, με βασικό όπλο το αλάθητο και την προσφιλή εγωπάθεια. Μόνος ο καθένας με τον εαυτό του, σκέπτεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό όχι επί παντός σκεπτού, που έλεγε και ένας μέγας φιλόσοφος, αλλά πάνω απ' όλα με ποιο τρόπο θα πάρει την θέση του άλλου, αν εκείνος δείχνει να υπερέχει κατά τι σε υλικά αγαθά.

Οι εσωτερικές περιπλανήσεις λοιπόν, που θα μπορούσαν να σχετίζονται με την αποκάλυψη οραμάτων και ιδεών χάνουν αλματωδώς την αξία τους γιατί πολύ απλά περιορίζονται στον ιεραρχικό ανταγωνισμό και την σαθρή απόκτηση υλικών αγαθών. Δεν θα τις έλεγε κανείς σε τελευταία ανάλυση περιπλανήσεις, γιατί δεν έχουν καμία σχέση με την υγιή φαντασία και σκέψη παρά μόνο με τον αδυσώπητο αγώνα κυριαρχίας.

Πόσοι τον αρνούνται τον αγώνα αυτό; Πόσοι γυρίζουν την πλάτη στα κονταροχτυπήματα και τις τρικλοποδιές, για να μπορεί ο καθένας να ισχυρίζεται πως μπορεί και καταναλώνει πρώτος τις προσφορές μιας πνευματικά ανύπαρκτης ζωής; Είναι πολλοί αυτοί που επιδίδονται σε τούτο το μακελειό με τις μηδαμινές αξίες και ιδανικά που απομυθοποιούνται με το επιχείρημα ότι η ζωή είναι σύντομη και δεν θέλει πολλή σκέψη. Τόσοι πολλοί, που νομίζεις πως κάποια στιγμή θα αγγίξουν δυσθώρητους αριθμούς.

Η ευκολία και το εύπεπτο σε τούτο τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, γίνονται ύψιστη προτεραιότητα, απώτερος στόχος στα μυαλά αμέτρητων επιχειρούντων και επιδιδόμενων σε μια ακαταπόνητη ζωή με όχημα την απόλυτη και τυφλή εμπιστοσύνη στην ασταμάτητη στημένη διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Συναρπάζουν λοιπόν, οι περιπλανήσεις του νου, δεν ξέρω, όμως, αν απομένει πια χρόνος και χώρος για όνειρα και πραγματικές επιθυμίες, την στιγμή που όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί από την λατρεία του εφήμερου. Πόσο διατεθειμένος είναι ο κόσμος να στερηθεί τα πλουσιοπάροχα υλικά αγαθά χάριν της πνευματικής του ενηλικίωσης; Πόσο πρόθυμος είναι να θυσιάσει κανείς μέρος του καταναλωτικού του οργασμού προς όφελος της ψυχικής του ισσοροπίας; Το λέω αυτό γιατί αν κοιτάξουμε ποια ασθένεια κυριαρχεί στην εποχή μας, αυτή δεν είναι παρά η ψυχική.

Η εσωτερική συζήτηση λοιπόν, με τον εαυτό μας, με στόχο την άρση των προσωπικών αδιεξόδων με παράλληλη αναζήτηση ιδανικών, αξιών και ιδεών, ουδεμία σχέση έχει με την υλική ευμάρεια και νιρβάνα που προκαλεί ο ατομικός εγκλεισμός στο όνομα της υποτιθέμενης αυτοπροστασίας και κοινωνικο-οικονομικής καταξίωσης.

Το να σκέπτεται κανείς, με λίγα λόγια, σοφά και συνετά, αποκρούοντας προλήψεις και δεισιδαιμονίες, δεν είναι παρά η αιχμή του δόρατος για τον ώριμο πνευματικά άνθρωπο που αποφεύγει με θαυμαστό τρόπο την απομόνωση και κατάρρευσή του.   

Περιπλανόμενος κανείς στον ψυχικό του πλούτο, αλλά πάνω απ' όλα στα δύσβατα μονοπάτια της σκέψης του, φρεσκάρει το μυαλό του, ανιχνεύοντας παράλληλα τα οράματα και τις ιδέες που τόσο του έχουν στερήσει αυτοί που βολεύονται με την αμάθεια και την αγραμματοσύνη.

Γιατί περιλάνηση δεν σημαίνει γίνομαι έρμαιο ασύνδετων οραμάτων και ιδεών παρά κυριαρχώ και τακτοποιώ τις σκέψεις μου, διατηρώντας την ίδια στιγμή ζωντανά τα όνειρα και την φαντασία. Σημαίνει αποδομώ τους αποδομήσαντες την όλη εξαίρετη αλλά πάνω απ' όλα μοναδική πνευματική διαδικασία.