Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Οδυσσέας Ελύτης

Ο λόγος του πολιτικού, είτε είναι πρωθυπουργός, είτε άλλο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι ταγμένος στην κοινοβουλευτική λειτουργία της αντιπολίτευσης, του ελέγχου της εξουσίας, πρέπει να είναι λαγαρός και υπεύθυνος. Πρωτίστως δε, πρέπει να αναδίδει άρωμα σεβασμού, από τον εκφέροντα, προς την ίδια τη γλώσσα μας. Να μην την κακοποιεί.

Δυστυχώς, ο πολιτικός μας λόγος, αλλά ακόμη χειρότερα ο δημοσιογραφικός και δη ο από τηλοψίας και ραδιοφώνου εκφερόμενος, γέμει λαθών. Μερικά από τα οποία περιέρχονται στην κατηγορία του εγκλήματος, καθώς διαπράττεται ένας βάρβαρος βιασμός της γλώσσας μας. Τόσον ώστε να θυμίζει, ο πολιτικός μας λόγος, την περιγραφή του Καβάφη για τα «ελληνικά» κάποιων επιγόνων της ελληνιστικής εποχής, στις περιοχές των μακεδονικών δυναστειών, που διαδέχτηκαν την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου: «Ξόανα επίσημα και σοβαροφανή τρισβάρβαρα τα ελληνικά των, οι άθλιοι».

Τις τελευταίες ημέρες είχαμε δυο κραυγαλέα κρούσματα κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας, από επισήμων χειλέων εκπεφρασμένα:

 *** Το ένα από στόματος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, με μια σχοινοτενή πρόταση 111 λέξεων, μίλησε για την «απεύθυνση (sic) ενός πλατιού καλέσματος για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου, μιας ευρύτατης συμπαράταξης, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, κόμματα, συλλογικότητες, αλλά και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο τον προοδευτικό».

*** Το άλλο εκ των αβρών χειλέων της ευειδούς ολιγόμηνης υπουργού και νυν υποψηφίας δημάρχου κ. Νοτοπούλου. Η οποία εισήγαγε έναν ακόμη πολιτικό νεολογισμό, με όλα τα χαρακτηριστικά του γλωσσοδέτη, καθώς απηύθυνε την έκκληση «Να επανανοματοδοτήσουμε την πολιτική, να κάνουμε τους νέους να πιστέψουν ότι αξίζει». Έχοντας εισέλθει στον δημόσιο βίο της χώρας ως ...καθαρίστρια, θα έπρεπε να είναι μάλλον πιο προσεκτική ως προς την γλωσσική μας καθαρότητα.

Συνολικώς όσοι με τον λόγο τους, γραπτόν ή προφορικό, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, προβεβλημένοι καλλιτέχνες, αλλά πρωτίστως εκπαιδευτικοί, θα έπρεπε να έχουμε διαρκώς κατά νου την παρακαταθήκη του Διονυσίου Σολωμού: «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Και αναφέρομαι ιδιαιτέρως στους εκπαιδευτικούς διότι, από τις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις, πότε της διδασκαλικής ομοσπονδίας και πότε εκείνης των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, διαπιστώνει κανείς απαράδεκτο βαθμό λεξιπενίας και γλωσσικών ακροβατισμών. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr