Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν μπορεί, ούτε πρόκειται να μπορέσει να αποκατασταθεί η πραγματική Δημοκρατία στην Ευρώπη, όσο οι εθνικιστικές και σοβινιστικές διακηρύξεις συνεχίζουν να επικρατούν στην φρασεολογία πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με τις ακροδεξιές πρακτικές να αλωνίζουν την σκέψη των πολιτών και τις ρατσιστικές τσιρίδες να ξυπνούν ξεχασμένα μίση και εχθρότητες.

Και λέω πως δεν πρόκειται να υπάρξει Δημοκρατία, γιατί ούτε το σύστημα της άμεσης ανακλητότητας υπάρχει, ούτε επιτροπές και συμβούλια πολιτών λαμβάνουν χώρα, όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό θέμα, που κανονικά θα έπρεπε να αφορά όλους τους πολίτες.

Παρουσιάζεται λοιπόν, το φαινόμενο, να αποφασίζουν οι επαγγελματίες πολιτικοί για το μέλλον των λαών, με τους πολίτες να κρατούνται μακριά από τα κέντρα αποφάσεων. Το γεγονός αυτό από μόνο του περιπλέκει τα πράγματα, καθώς ούτε τα πραγματικά  προβλήματα επιλύονται, ούτε οι δυνατότητες για την επίτευξη μιας διαφορετικής κοινωνικής πόρευσης λαμβάνoυν χώρα, την στιγμή που άλλοι αποφασίζουν για την τύχη μας. 

Σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κοινώς ψευδεπίγραφης τα συντεχνιακά και κλαδικά συμφέροντα μπαίνουν σε πρώτη προτεραιότητα και το προσωπικό βόλεμα ανάγεται σε ύψιστη αρχή, σε μια κοινωνία που αλλοιώνεται στην ετερονομία της, με πρώτο και κύριο την υποβάθμιση της αξίας της ψήφου των πολιτών, που δεν εκλαμβάνονται ως μέσον διαμαρτυρίας παρά ως επικύρωση του κοινοβουλευτισμού.

Παρουσιάζεται με λίγα λόγια το φαινόμενο, επαγγελματίες πολιτικοί να καθορίζουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, να παίρνουν πρωτοβουλίες για την τεχνητή άρση των κοινωνικο-οικονομικών αδιεξόδων και όλα αυτά, την στιγμή που ο πολίτης αυτό που ζητά, είναι να μην κατρακυλήσει κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στους δρόμους και τις πλατείες, εκεί που πραγματικά εκτυλίσσεται η μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία, με χιλιάδες άστεγους να παρακαλούν για την ύστατη βοήθεια και  άλλους τόσους να εκλιπαρούν για δανεικά και φυσικά αγύριστα. Η κοινωνία που παράγει ανέργους, το κοινωνικό σύστημα που είναι ελλειμματικό ή ανύπαρκτο σε κοινωνικές πολιτικές πέραν αυτών που διαφημίζονται για προφανείς λόγους όλο αυτό το κοινωνικο-οικονομικό αδιέξοδο δεν δείχνει τα παραμικρά σημάδια υπαναχώρησης, με μεγάλες επιπτώσεις στην δημογραφική εξέλιξη της χώρας, αλλά και την θνησιμότητα.

Θέλω να πω, πως δεν είναι και λίγοι αυτοί που αφαιρούν την ζωή τους λόγω δυσβάσταχτων χρεών και στην καλύτερη περίπτωση περνούν την είσοδο της φυλακής από χρέη και απλήρωτους λογαριασμούς. Παρ' όλα αυτά, η τωρινή, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, συνεχίζουν να αναμασούν την καραμέλα της ανάπτυξης, όταν είναι σε όλους γνωστό πως δεν επαρκούν ούτε οι θετικές δηλώσεις των εταίρων, που έχουν λαμβάνειν από την όλη πτωχευτική διαδικασία, ούτε οι κομπασμοί των εκάστοτε υπουργών Οικονομικών, ότι τάχα μειώθηκαν τα χρέη και οι δαπάνες. Αυτό ούτε φαίνεται από τα διαθέσιμα οικονομικά στοιχεία, ούτε επιβεβαιώνεται από τους συγκριτικούς πίνακες ποσοστών μεταξύ των ετών, αφού τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με την μέρα και οι σταθερές μεταβάλλονται αναλόγως της διαθεσιμότητας φτηνής απασχόλησης, που σε καμία περίπτωση δεν είναι η από αιώνες κατοχυρωμένη εργασία.

Το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν κατεβαίνει στον δρόμο για κοινωνικά αιτήματα απλά για αυστηρώς συντεχνιακά, ανοίγει τον δρόμο για επιβολή νέων περικοπών στην λογική της γενικευμένης αδιαφορίας και του μεμονωμένου παζαρέματος από τις αντιπροσωπευτικές συντεχνίες.

Και αυτό όλο δεν είναι παρά βούτυρο στο ψωμί των εξουσιών, που διευκολύνονται πολύ στην εδραίωση της λιτότητας, αφού βέβαια έχουν φροντίσει πριν να παραπληροφορήσουν τον κόσμο ότι η λιτότητα αποτελεί παρελθόν.

Πραγματική Δημοκρατία είναι και παραμένει μύθος σε αυτό τον κυκεώνα του ωχμωραδερφισμού και της αλλοτρίωσης χάριν της προσωπικής καταξίωσης στην ιεραρχική διαδικασία. Ούτε άμεση ανακλητότητα και παραίτηση, ούτε καν για λόγους ευθιξίας.

Απομένουν μόνο τα προκλητικά τσιτάτα για την όποια εθνική καθαρότητα, οι αξιώσεις για γενικές ρατσιστικές εκκαθαρίσεις, κοινώς για την φυλετική επικράτεια σε βάρος των οποιονδήποτε ξένων απίστων.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί φροντίζουν για αυτό με τον κατάλληλο τρόπο. Είτε νουθετώντας τους πολίτες να στηρίζουν τα ελληνικά προϊόντα με πίστη και πάθος, είτε ανακράζοντας πως η κατάσταση είναι άναρχη σε ότι αφορά τις κοινωνικές μειοψηφίες. Οι δε κυβερνήσεις, αυτές που υπεραμύνονται των δικαιωμάτων τους και δεν κάνουν τίποτε για να τις προστατεύσουν, δεν διαφέρουν στο παραμικρό από τους χρησιμοποιούντες σκληρή διχαστική γλώσσα. Τα ένα και το αυτό στο βάθος η προσχηματική διαφορά τακτικής στην επιφάνεια.