Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Έχουν περάσει τέσσερις δεκαετίες και κάτι από τότε που έπεσε η στρατιωτική χούντα στην χώρα και υποτίθεται πως έχουμε Δημοκρατία, με τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού να επιδίδονται σε ασύλληπτο κυνηγητό μαγισσών, σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν και που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, γιατί από ένα σημείο και μετά ο παραπλανημένος γίνεται συνένοχος, αλλά και τις εναλλαγές στην εξουσία να δίνουν την αίσθηση πως έτσι είθισται όταν διεκπεραιώνεται ο στόχος της αποκοίμισης των μαζών.

Έχουν περάσει κυβερνήσεις και κυβερνήσεις, όλες φορτωμένες και με ένα τουλάχιστον χτυπητό σκάνδαλο, για να τηρούνται τα προσχήματα. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις που επιλέχθηκαν από τον λαό (που κατά μία έννοια έχει τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν, που έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης) δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να συσσωρεύουν χρέη στις πλάτες των ίδιων των πολιτών που τις ανέβασαν στην εξουσία.

Στο φαγοπότι, όμως, αυτό έλαβαν μέρος και πολλοί από τους πολίτες με την θέλησή τους, έχοντας πρώτα στρατευθεί με τα κόμματα και τις εκάστοτε παραφυάδες τους. Η στρατολόγηση από ένα σημείο και μετά γινόταν αθρόα και πάνω απ' όλα χωρίς προϋποθέσεις, καθώς και μόνο η ανύψωση του κομματικού λαβάρου αρκούσε για να ισχύσει του βολεματικού λόγου το αληθές.

Και δεν φτάνει που φορτώθηκε η κοινωνία περιττή κομματική μπροσούρα ελεεινής αγκικάτσιας, παρά ήρθε μετά η νέα εποχή να εξωραΐσει το όλο κακό, με τους πρεσβευτές της να ωρύονται στις στάχτες και τα ερείπια των μαζικών ρουσφετιών, που τώρα αλλάζουν ονομασία και αποκαλούνται «ρυθμίσεις» και «φιλικοί διακανονισμοί» στο όνομα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και του εντοπισμού των διαφυγόντων κερδών.

Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν, αλλά αφενός οι μάστορες των δικανικών  λόγων δεν ελαττώθηκαν και αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί αγγελιοφόροι, αλλά και πολύ καλοί μαθητές. Από κοντά, βέβαια και τα ΜΜΕ, με τους φτηνοπληρωμένους εργάτες της ενημέρωσης και τα ματσωμένα αφεντικά έδωσαν το στίγμα αυτής της νέας «δοξασμένης» εποχής, που στοχεύει τάχα στην κάθαρση, μια λέξη που βουίζει στα αυτιά μας από την πρωτοεμφανιζόμενη οικουμενική κυβέρνηση του ΄89 και μετά από τις όποιες κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης -ω του θαύματος απαρτιζόμενες από τα δύο γνωστά κόμματα που διέλυσαν μεταπολιτευτικά την Ελλάδα με τις στρατιές των βολεμένων, τα σκάνδαλα και τις μικρές ή μεγάλες προμήθειες.

Από κοντά φυσικά και οι αριστερές παραδοσιακές τσιρίδες των κομμουνιστικών κομμάτων, που σε κάθε απεργία γνώριζαν τι να κάνουν για να την διασπάσουν, στην δε παραμικρή υποχώρηση της εκάστοτε κυβέρνησης πώς να πράξουν για να φανούν αρεστά στο κάθε λογής κατεστημένο, βολεύοντας και εκείνοι «τα δικά τους παιδιά» στα σωματεία και τους δοξασμένους από αγώνες «τόπους δουλειάς».

Αυτή ήταν η κατάσταση τα 46 αυτά χρόνια, και που οι σημερινοί ιθύνοντες μόνο λόγω της εκάστοτε τοποτηρητικής τρόικας επιχειρούν να μεταλλάξουν για να γλιτώσουν τις ύβρεις. Μια τρόικα ήξερε και αυτή πολύ καλά την δουλειά της, πότε αποχωρώντας απειλητικά και πότε να επιστρέφοντας εκβιαστικά, βάζοντας στο τραπέζι νέους ασφυκτικούς δεσμευτικούς όρους, μετατρέποντας τρόπον τινά κάθε φορά σε επαναστάτες τους μνημονιακούς.

Μια τρόικα που δεν δίστασε να πράξει κατ' εξακολούθηση τα δέοντα στο όνομα της κάθαρσης και αυτή, γιατί έπεφτε χρήμα, που θα το παίρνουν για πολλά χρόνια πίσω εις το πολλαπλάσιο. Πέρασαν λοιπόν, 46 χρόνια και μυαλό δεν έχουν βάλει και αυτό το βλέπει κανείς είτε με την παρωδία του ΕΝΦΙΑ, είτε με τα αλλεπάλληλα χαράτσια -μικρά ή μεγάλα- αρκεί να μην πειραχθεί το τραπεζικό κατεστημένο. Οι πολίτες θα πράξουν, άραγε και αυτή την φορά το ίδιο λάθος; Θα πέσουν και πάλι στα γνωστά κομματικά  διλήμματα του «μη χείρον βέλτιστον» σε λίγο καιρό που θα ζυγώσουν οι κάλπες;

Πολύ πιθανόν, αφού η ψήφος είναι συνήθως κατευθυνόμενη και συναρτώμενη με την υποσχεσιολογία. Κοινώς, αυτό που θέλω να τονίσω σε αυτούς τους ρομαντικούς που επιμένουν να στηλιτεύουν σε πείσμα της εποχής, είναι να μην περιμένουν τίποτε από το «γνώριμο» ποσοστό του κόσμου που σύρεται από την μια κομματική μεταγραφή στην άλλη.

Με λίγα λόγια, να μην περιμένουν κοσμογονικές αλλαγές και να απευθύνονται μονάχα σε αυτούς που θέλουν το διαφορετικό, γιατί οι υπόλοιποι «επιμένουν ελληνικά», που έλεγε και το πολυπόθητο πατριωτικό άσμα. Αφήστε που δεν είναι και λίγοι πια αυτοί που καμαρώνουν για τον εθνικισμό τους και που διαχωρίζονται από τους νεοναζί μόνο στην συχνότητα της άσκησης βίας στο όνομα της ήδη εξωραϊσμένης χούντας 46 χρόνια μετά που οι συνειδήσεις θα έπρεπε να είχαν ήδη αφυπνιστεί, αλλά αντ' αυτού ορέγονται σβάστικες.