Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πλησιάζουν οι εκλογές, αλλά πάραυτα το κλίμα κρατιέται σε χαμηλούς τόνους γιατί στην πραγματικότητα τα κόμματα δεν έχουν να δώσουν περισσότερα από όσα έδιναν μέχρι τώρα. Τα μικρά ποσοστά στις προγενέστερες εκλογές, σε συνδυασμό με την μεγάλη αποχή, αλλά πάνω απ' όλα την δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι βασικοί παράγοντες που συμβάλλουν αποφασιστικά στην απομυθοποίηση των κομμάτων, αλλά πάνω απ' όλα στην θεώρηση ότι η πολιτική αποτελεί μόνο ένα καλά αμειβόμενο επάγγελμα. 

Αυτού του είδους ο διασυρμός προκαλεί άμεσα έμφραγμα στον κοινωνικό ιστό, αφού η μη ενασχόληση με τα πολιτικά πράγματα της χώρας, επιφέρει καθήλωση στην σκέψη για το πού μπορεί να οδηγηθεί τελικά η ελληνική κοινωνία.

Με δεδομένο ότι οι πολίτες είναι αυτοί που σε τελευταία ανάλυση  διαμορφώνουν την πραγματικότητα, υπό την προϋπόθεση ότι χωρίς αυτούς δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτε, οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκτούν εθιμοτυπικό χαρακτήρα, αφού εξακολουθούν να είναι καπελωμένες από τα κόμματα, που τόσο έχουν χάσει στα μάτια και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι επικείμενες εκλογές θα αποβούν μπούμερανγκ, όχι μόνο για τα κόμματα, αλλά και για τους δημοσκόπους, που στην κυριολεξία έχουν μεταβάλλει τις εκλογικές αναμετρήσεις σε τζόγο. Αν αλλάζει κάτι στην επικρατούσα κατάσταση, είναι μονάχα οι πρακτικές των αετονύχηδων, που σπεύδουν άρον άρον να φτιάξουν προεκλογικό κλίμα για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου.

Η επικαιρότητα, όμως, εστιάζει στην συνεχή φορολόγηση και κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, που πλέον και αυτά έχουν αποκτήσει εθιμοτυπικό χαρακτήρα στην συνείδηση των πολιτών. Το ζητούμενο είναι να εργάζεται κανείς (ασχέτως με το πόσα παίρνει) να έχει ασφάλεια και να δίνει την εικόνα πως κουτσά στραβά τα βγάζει πέρα.

Τα στοιχεία καταγράφονται στις στατιστικές αναλύσεις, για να λανσαριστεί ντε και καλά ότι η ανεργία έχει μειωθεί αισθητά και πως η κρίση έχει παρέλθει. Αυτά είναι μερικά από τα προεκλογικά τρικ των κυβερνήσεων που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια στην χώρα. Από αυτού του είδους την κοροϊδία δεν γλίτωσε κανείς, πόσο δε μάλλον αυτοί που υπηρέτησαν και υπηρετούν τα κομματικά επιτελεία.

Στρατιές συμβούλων στα υπουργεία, προς εξυπηρέτηση των «δικών τους παιδιών», παρατρεχάμενοι και καλοθελητές, συνθέτουν το τοπίο μιας χώρας, που για ένατη συνεχή χρονιά παραπαίει από την κοινωνικο-οικονομική παράλυση και ασφυξία. Μιας χώρας της οποίας οι πολίτες στην μεγάλη πλειοψηφία τους ενώ τιμωρούν τις κυβερνήσεις, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναμασούν τις θεωρίες του παρελθόντος.

Κάτι πάντως, οι μεταγραφές πολιτικών προσώπων, κάτι η ικανοποίηση για το «δικό μας βόλεμα», όλα αυτά συντείνουν στο να θεωρείται αδίκως η χώρα ως μπροστάρης στην αντοχή του λαού της απέναντι σε συνεχή μέτρα λιτότητας. Η μη αντοχή αυτή είναι που οδηγεί στον κομματικό εγκλεισμό.

Πιο μακριά δεν σκέπτεται να οδηγηθεί ο ελληνικός λαός, δεν επιθυμεί ούτε την αυτονόμησή του, ούτε να λαμβάνει μόνος του τις αποφάσεις. Εν ολίγοις, λείπει και πάλι η αυτοοργάνωση και πρυτανεύει η λογική της εναπόθεσης στις αγκάλες της κομματικής πειθαρχίας. Ασχέτως αν κανείς είναι γραμμένος σε ένα κόμμα, η εμπιστοσύνη και μόνο της ψήφου σε αυτό, επιβεβαιώνει τους αρχικούς φόβους ότι τίποτε κατ' ουσίαν δεν αλλάζει.

Οι εκλογές λοιπόν, αναμένονται και πάλι με μειωμένο ενδιαφέρον, τουλάχιστον για όλους αυτούς που δεν έχουν λαμβάνειν από το μερτικό των κομμάτων. Κάποτε ακόμη και αυτές οι εκλογές ήταν ξεχωριστή μέρα. Κάποτε τα τσιτάτα των κάθε λογής απατεωνίσκων που μονοπωλούσαν την εξουσία, συγκινούσαν πολλούς. Έκαναν, όμως και πολλούς άλλους να γελούν. Σήμερα ούτε συγκίνηση, ούτε γέλωτας. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο «γιατί δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες» και όχι στο ότι ακόμη και να υπήρχαν όπως άλλοτε, θα έπρεπε να τους απομυθοποιήσουμε. Μια στρεβλή εντύπωση για το πού οδηγείται αυτή χώρα μετά από τα αλλεπάλληλα κοινωνικο-οικονομικά ολισθήματα. Και μια αφηρημένη αποδοχή πως κάποιοι πάντα πρέπει να κυβερνούν.