Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δηλώνουν πανευτυχείς που ζουν σε μια χώρα ουραγό στις κοινωνικο-οικονομικές επιδόσεις και πάνω απ' όλα περήφανοι που συνεχίζουν την ιστορία των προηγούμενων γενεών. Δηλώνουν άξιοι να ανταπεξέλθουν απέναντι στην όποια κρίση που μαστίζει την χώρα εδώ και δέκα περίπου χρόνια, όταν τα μέτρα λιτότητας εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά με την προοπτική της σταδιακής κατάργησής τους.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά παραμένει ως σημαντικό το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών δεν λέει να κάνει βήματα προς τα εμπρός και αποδέχεται τις οπισθοδρομικές πολιτικές ως μοναδική διέξοδο από την κρίση. Η ιστορία κάνει κύκλους και αυτή η αποδοχή μας φαίνεται πολύ γνώριμη, καθώς έχει τις ρίζες της στην δουλοπρέπεια και την υπαγωγή του ελληνικού φιλότιμου στους ψυχρούς οικονομικούς απολογισμούς, ένα φιλότιμο που δήθεν ξεχωρίζει σαν καλείται ο κόσμος να αποφασίσει για το αύριο και δη το κοντινό.

Οι συζητήσεις και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των πολιτικών προσώπων που απουσιάζει εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν φαίνεται να τροποποιεί στο παραμικρό τις συνθήκες ζωής, και στους πολίτες δεν απομένει παρά μια ακόμη ανεπιτυχής προσπάθεια να σταθεροποιήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Το σύστημα εξουσίας, με την σειρά του, επιχαίρει της δυσμενούς αυτής εξέλιξης, καθώς ο ρόλος του αναβαθμίζεται αναλόγως της πτωτικής πορείας των μεταξύ των ανθρώπων καθημερινών σχέσεων έντασης και δοκιμασίας.   

Τα διαθέσιμα οικονομικά στατιστικά στοιχεία, από την άλλη, παρά το γεγονός ότι προσπαθούν πάντα με όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας να εξωραΐσουν το κακό και να χαράξουν νέα πορεία, εντούτοις δεν επαρκούν για να αλλάξουν τα δεδομένα. Έτσι μια νέα λιτότητα έρχεται πάντα ως αναγκαίο κακό, προκειμένου να επιβάλλει με πολλούς άκομψους τρόπους, νέες συνήθειες και κώδικες συμπεριφοράς.   

Και δεν είναι μόνο τα στοιχεία αυτά που προκαλούν δυσφορία αλλά και η κατάσταση των εμπλεκομένων στις αγοραπωλησίες, που δεν μπορούν πλέον να κρύψουν την δυσθυμία τους για το γεγονός ότι τα αποτελέσματα αυτών των δοσοληψιών αποβαίνουν πάντα εις βάρος των συναλλασσομένων.

Πορίσματα λοιπόν, για μια «τελειωμένη ζωή» στην χώρα, όταν χιλιάδες πολίτες αδυνατούν να ανταποκριθούν στα νέα οικονομικά δεδομένα, και άλλοι τόσοι δεν δύνανται να καταναλώσουν ούτε καν τα στοιχειώδη.

Και όμως, όπως πρωτοείπα, δεν είναι και λίγοι αυτοί που πανηγυρίζουν έξαλλα για το κλίμα της χώρας, εκθειάζοντας παράλληλα τους κατοίκους της. Πρέπει λοιπόν, να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να ξυπνήσει ο μέσος πολίτης, αυτός που έχει υποστεί το βάρος των περικοπών και της λιτότητας, για την οποία, ενώ κάποιοι μιλούν για ευνοϊκές ρυθμίσεις, αυτή σκεπάζεται ενίοτε από τους διθυράμβους των εταίρων στην Ευρώπη.

Άλλοτε διαπιστώνουν την προφανή οικονομική παρακμή και άλλοτε την υποβαθμίζουν προς όφελος μεμονωμένων αποτυχημένων  κοινωνικών πρακτικών. Άλλοτε ωραιοποιούν την σκληρή εικόνα της φτώχειας και άλλοτε ελπίζουν πως η φτώχεια αυτή δεν θα κρατήσει πολύ. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, λαμβάνει χώρα η μία και μοναδική κοροϊδία που ακούει στην ρήση: «Μείνε μόνος/η, απόλαυσε σαν τον Πλάτωνα το αριστοκρατικό πνεύμα - μίλησε μόνο τότε για το διαφορετικό, όταν τα πάντα θα εξακολουθούν να παραμένουν τα ίδια». Ο Πλάτωνας, που για να εκφράσει την απομάκρυνσή του από την Δημοκρατία, το έκανε μόνο υπό το καθεστώς της.

Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν, που κάποιοι εξάρουν τον ελληνικό τρόπο ζωής μεσούσης της κρίσης, που αποθεώνουν την αθάνατη ελληνική λεβεντιά, που με την σειρά της εξαντλείται σε ακατανόητες επιδειξιομανίες.

Δηλώνουν πανέτοιμοι όλοι αυτοί, να χωνέψουν και άλλα μέτρα, αρκεί να βρίσκεται στην εξουσία το κόμμα της αρεσκείας τους. Δηλώνουν αποφασισμένοι να δοκιμαστούν εκ νέου και παρά τα όσα έχουν υποστεί την τελευταία δεκαετία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει ουραγός σε όλα τα επίπεδα. Για χάρη εξουθενωτικών πολιτικών, που εξακοντίζουν στο άγνωστο την ανοχή των πολιτών. Προς όφελος μιας παρατεταμένης λιτότητας σε όλους τους τομείς, που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι κυβερνήσεις προ ή μετά του μνημονίου που εκλαμβάνεται ως δήθεν «κακή παρένθεση», την στιγμή που όταν επιβαλλόταν, λειτουργούσε λεκτικά ως πυξίδα γραφειοκρατικής εξάλειψης ή εικαζόμενης τακτοποίησης των οικονομικών μιας ήδη πτωχευμένης χώρας.