Σε θεωρητική βάση πάντα επιθυμούν όλοι να τυγχάνουν της καλύτερης αντιμετώπισης από τις Αρχές του τόπου, να μην υφίστανται για παράδειγμα εξαντλητική φορολογία, να μην τους παίρνουν από το υστέρημά τους, να ωφελούνται από νομοθετήματα και τροπολογίες που κατατίθενται στην Βουλή από τις κυβερνήσεις και τους αρμόδιους υπουργούς, να έχουν με λίγα λόγια προνομιακή μεταχείριση.

Θεωρητικά μιλώντας, αναφέρονται πάντα στα καλά αυτής της κοινωνίας που μπορεί, λένε, να μην προσφέρει ίσες ευκαιρίες, όμως δίνει την δυνατότητα ενίοτε για ευγενή άμιλλα και ανταγωνισμό, κάθε φορά και σύμφωνα με την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης λόγω της υποτιθέμενης διαύγειας, στην κυριολεξία και μεταφορικά. Αυτό θέλουν να πιστεύουν κάποιοι πολίτες, λίγο πριν από την διενέργεια των κάθε λογής εκλογών.

Και επειδή και πάλι εκλογές πλησιάζουν, επειδή εκ νέου κυβέρνηση και αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους για να διεκδικήσουν τις ψήφους των πολιτών, καλό θα είναι να θυμάται κανείς πως η επιθυμία για  διαφορετική μεταχείριση επί του πρακτέου έχει την τιμητική της μόνο λίγο πριν από τις κάλπες.

Δεν υπάρχει, όμως, πιο λυπηρό πράγμα, από το να ζητά κανείς να τον πριμοδοτούν πού και πού και να ξεφεύγει παροδικά και μόνο από την επιθυμία για δικαιότερη μεταχείριση εις το διηνεκές. Συμβαίνει εν ολίγοις, θέλω να πω, να ζητούν όλοι εξυπηρετήσεις πριν ρίξουν την ψήφο και κατ' ουσίαν να μην θέλουν να τακτοποιηθούν σε όλα την ίδια περίοδο, γιατί τους έχει περάσει το μήνυμα ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Αρκεί κάποιος να βολέψει κάπου το παιδί του, αρκεί να του πετάξουν ένα ψίχουλο και ας ξέρει πολύ καλά ότι αυτό ισχύει παροδικά. Το θέμα είναι «να γίνει η δουλειά του» έστω και αν αυτό σημαίνει την μη παγίωση της επιδιωκόμενης ίσης μεταχείρισης ή φορολογίας.

Έτσι, με αυτό τον τρόπο, παραμένει πάντα θεωρητική αναζήτηση η μη εξαντλητική φορολόγηση, αλλά και η καλή αντιμετώπιση από τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τις Αρχές. Οι πολίτες εξακολουθούν να εξαπατούν εαυτούς με τις διαφόρου είδους ψευδαισθήσεις. Αυτό, όμως, τους αρκεί, για να διατηρούν ατόφια σε θεωρητική βάση την ελπίδα πως κάποτε τα πράγματα ίσως αλλάξουν. «Κάποτε», λένε, «θα υπάρξει πραγματική δικαιοσύνη και  ισότητα - δεν μπορεί!» Το πιστεύουν, όμως; Προς το παρόν έχει γίνει πιστευτό αυτό, πως, όπως λένε και οι ιθύνοντες των κυβερνήσεων, για να αλλάξει η κατάσταση, θα πρέπει να γίνουν θυσίες και δη σημαντικές.

Αυτό από μόνο του βάζει τις βάσεις για μία διαρκή εκμετάλλευση, που λαμβάνει χώρα είτε στην συνήθη καθημερινότητα, είτε σε περιόδους εκλογών, όπου οι υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες και οι στιγμιαίες παροχές με αντάλλαγμα την ψήφο, δίνουν το έναυσμα να πάψει η θεωρητική αναζήτηση της σταθερής, δίκαιης και ίσης μεταχείρισης των πολιτών, να παίρνει σάρκα και οστά η ελπίδα πως κάποια στιγμή σε υπολογίζουν πραγματικά μη φορολογώντας σε άδικα και μη μεταχειρίζοντάς σε ως πρόβατο επί σφαγή.

Το θέμα είναι, όμως, ότι όλα αυτά γίνονται σε μία και μόνο στιγμή, όταν τα κόμματα καταβάλλουν σημαντική προσπάθεια προεκλογικά να μεταπείσουν σε όλα τον πολίτη. Εδώ λαμβάνει χώρα και η ύψιστη κοροϊδία, αφού για μια ακόμη φορά η συνταγή της παροχολογίας και των υποσχέσεων αντισταθμίζει την αγωνιώδη αναζήτηση και επιθυμία των πολιτών για μόνιμη, δίκαιη μεταχείριση.

Δίνεται με λίγα λόγια η ευκαιρία στους πολίτες, να πιστέψουν σε κάτι που δεν πρόκειται να ωφεληθούν ποτέ στην ουσία. Γιατί την εικόνα της κοινωνίας, όπου όλοι φορολογούνται άνισα και άδικα δεν πρόκειται κανείς να την αλλάξει. Τι μένει από όλα αυτά στο τέλος; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την τάση όλων να αποζητούν δικαιοσύνη σε θεωρητική βάση, καθώς δεν πιστεύουν κατ' ουσίαν πως κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα, παρά τις όποιες εικασίες περί του αντιθέτου.

Η δουλειά τους να γίνεται μόνο κάποιες στιγμές, να αρπάζουν τα ψίχουλα που τους πετούν και τον υπόλοιπο καιρό να ματαιοπονούν. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της εκάστοτε προεκλογικής περιόδου, όταν τα κόμματα εξαντλούν το λεκτικό τους οπλοστάσιο βάσει συγκεκριμένου σχεδίου.